Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι νεότερες extreme μπάντες αποφεύγουν τόσο πολύ τα riffs. Γίνεται λόγω της μόδας που θέλει βαριές και ασήκωτες ρυθμικές κιθάρες που παίζουν πάνω στις μπότες, στα πρότυπα των Gojira ή των Meshuggah, ή μήπως είναι απλά η ανικανότητά τους να δημιουργήσουν μουσικές φράσεις με φαντασία και ενδιαφέρον, τα βασικά μέρη δηλαδή που συγκροτούν ένα καλό τραγούδι; Νομίζω ότι η απάντηση είναι «λίγο κι απ’τα δύο». Έτσι λοιπόν φτάνουμε στο βασικό μας θέμα, το οποίο είναι το ντεμπούτο άλμπουμ των Monox από την Κροατία που τιτλοφορείται “Prerception Changes”. Οι Monox λοιπόν, έχουν ρίξει όλα τους τα λεφτά ποντάροντας στον όγκο και στο groove χωρίς να καταλαβαίνουν ότι έτσι βγαίνουν στα σίγουρα χαμένοι. Γιατί ενώ οι Gojira, για παράδειγμα, χρησιμοποιούν την μανιέρα που προαναφέραμε για όγκο, μετά προσθέτουν κάποιο ευφάνταστο riff ή μια κουλή μελωδία που πραγματικά δίνει νόημα στην κίνησή τους. Οι Monox όμως φαίνεται να μην έχουν την φαντασία ή την έμπνευση να κάνουν κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα να δημιουργούν τραγούδια που είναι τέλεια ως άσκηση για κιθαρίστες και ντράμερ αλλά είναι απίστευτα κουραστικά ως μέσο ψυχαγωγίας. Φυσικά και δεν λείπουν οι ενδιαφέρουσες στιγμές, η μπάντα δεν είναι για τα μπάζα, απλά είναι πολύ λίγες μέσα λίγο πάνω από 30 λεπτά που διαρκεί το “Prerception Changes”. Είναι και αυτός ο πλαστικός ήχος της μπότας που εκνευρίζει, είναι και τα μέτρια φωνητικά που σε ξενερώνουν, δεν θέλει και πολύ να βγάλεις το cd από το μηχάνημα και να το κάνεις σουβέρ. Το καλό με την πάρτη τους είναι ότι ψάχνονται σε πιο σύγχρονους death metal ορίζοντες, το κακό είναι ότι θέλουν πολύ δουλειά ακόμα για να φτάσουν στο σημείο που θέλουν. Οι οπαδοί του djent ίσως τους βρουν πιο ενδιαφέροντες απ’όσο εγώ, άρα ίσως βρουν κάποιο άνοιγμα να σκαρφαλώσουν στην κλίμακα της δημοσιότητας. Είναι όμως αυτό το ζητούμενο;
5/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
