Τι είναι αυτό που κάνει διαχρονικό το heavy metal άραγε; Πολλές απαντήσεις υπάρχουν σε αυτό το ερώτημα αλλά κατά την προσωπική μου άποψη το heavy metal αντέχει στο χρόνο αφού υπάρχουν μπάντες που πάντα θα σπρώχνουν το είδος στα όρια του. Οι Never A Hero είναι ο εφιάλτης του κριτικού, γιατί κάνουν ακριβώς αυτό, δηλαδή σπρώχνουν και το είδος στα όρια του αλλά και τον ακροατή. Δεν υπάρχει κανένας εύκολος τρόπος πραγματικά να περιγράψει κάποιος τη μουσική των Never A Hero. Η μπάντα, μας έρχεται από την Μεγάλη Βρετανία και δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη τους. Δημιουργήθηκαν το 2009 και έχουν λάβει αρκετό airplay από ραδιόφωνα στην χώρα τους. Το “UnEvolution” είναι η δεύτερη τους δισκογραφική δουλειά και είναι μουσικά ακριβώς το αντίθετο από αυτό που μαρτυράει ο τίτλος, δηλαδή είναι άκρως εξελικτική κυκλοφορία όχι μόνο για την μπάντα αλλά και για το είδος. Οι true Manowarάδες και Maidenάδες μπορούν να σταματήσουν να διαβάζουν αφού κάθε άλλο παρά true είναι η κυκλοφορία. Οι Never A Hero λένε ότι παίζουν ένα είδος atlernative metal και θα διαφωνήσω κάθετα. Εδώ το “UnEvolution” είναι ένας κάργα progressive δίσκος αλλά ΟΧΙ με την έννοια του τεχνικού όπως μας το έχουν μάθει οι Dream Theater, για παράδειγμα. Ο δίσκος έχει και κάποια τεχνικά στοιχεία αλλά περισσότερο είναι μια καινούργια άποψη, αφού εμπλέκει πολλά στυλ και είδη με έναν καταπληκτικό τρόπο. Όταν η εισαγωγή του “A Thousand Days Wasted” μπαίνει, ακούστηκε ένα ‘ωχ’ από τα χείλη μου, αφού αυτή σε προετοιμάζει για κάτι πολύ ηλεκτρονικό. Οι πρώτες νότες όμως του “Mr. Munchausen” διώχνουν σχεδόν αμέσως τους φόβους μου, με ένα πολύ δυναμικό riff σε στυλ Soilwork, ενώ το κουπλέ συνεχίζει με έναν σχεδόν ραπ, μοντέρνο ρυθμό που θα καταλήξει σε ένα μελωδικότατο ρεφρεν. To “Nightboy” έχει περισσότερο την αμερικάνικη χροιά, θυμίζοντας μπάντες όπως οι Sum 41, αλλά σε πιο metal μονοπάτια, δείχνοντας και την εμπορική πλευρά των Never A Hero. Επόμενο το σχεδόν εξ’ ολοκλήρου χορευτικό, “Not Too Cool To Dance”, το οποίο σε κάποιες στιγμές φέρνει σε Rammstein, άλλες λόγω χορευτικού ρυθμού σε rap καταστάσεις, αλλά με κιθάρες οι οποίες είναι σίγουρα χαμηλά κουρδισμένες, δίνοντας μια πιο metal χροιά και πάλι. Το “It’s The Way” συνεχίζει στην ίδια συνταγή, μόνο που εδώ υπάρχουν και κάποια γυναικεία φωνητικά ενώ ο ρυθμός είναι περισσότερο up-beat και γρήγορος. Στο “The Crow That Follows You Home” επιστρέφουμε στην alternative και εμπορική πλευρά της μπάντας, με ένα κομμάτι πολύ όμορφο και μελωδικό, με ένα πραγματικά τρομερό ρεφρέν, που μου θυμίζει μέχρι και Volbeat. Το επόμενο, “God Is Complex” είναι ένα 2-λεπτο instrumental, με πιάνο και αρκετές συμφωνικές καταβολές που απλά με κάνει να αναρωτιέμαι που κολλάει στον όλο δίσκο. Το “Kramer” που ακολουθεί ξεκινάει με ήχο arcade παιχνιδιού και εξελίσσεται σε ένα up-tempo κομμάτι με αρκετά electronic στοιχεία, ενώ καταλήγει σε κάποιες hardcore καταστάσεις με growls και γυναικεία φωνητικά. Επιστροφή και πάλι σε πιο εμπορικές καταστάσεις με το “Falling Up”, το οποίο έχει αρκετά μπαλαντοειδή και ήρεμα στοιχεία με πιάνο, αλλά εδώ όταν το κομμάτι δίνει γκάζια αρχίζουν και φαίνονται και κάποιες Maiden επιρροές με δισολίες, ενώ και πάλι το κομμάτι έχει ένα απίστευτο ρεφρέν. Ακολουθεί το “The Idiots Are Winning” στο οποίο επιστρέφουμε σε πιο groove και χορευτικούς ρυθμούς και στην Αμερικάνικη πλευρά της μπάντας. Το “Succubus” που ακολουθεί, πρέπει να είναι το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου, το οποίο έχει σαν κύριο ρυθμό του ένα jazz / χορευτικό tempo, υπάρχει ένα καθαρό νεοκλασικό πέρασμα στο ρεφρέν, το οποίο είναι πάλι κάργα μελωδικό και όμορφο. Jazz ρυθμός και πάλι στο solo και αρκετά τεχνικά στοιχεία, στο πιο ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου. Το “Time To Crucify” που κλείνει το δίσκο, είναι πάλι μια στροφή στο μελωδικό αμερικάνικο alternative metal, με τις γνωστές πλέον μελωδίες των Never A Hero, αλλά μάλλον και μια σύνοψη όλων των στοιχείων που έχει παρουσιάσει η μπάντα σε όλο το δίσκο. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να σας δώσω να καταλάβετε πως ακριβώς ακούγονται οι Never A Hero. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο δίσκος δεν είναι εύκολο άκουσμα και πραγματικά με κάθε ακρόαση ανακαλύπτεις όλο και περισσότερα πράγματα στη μουσική τους. Η παραγωγή είναι κρυστάλλινη, ενώ οι τεχνική όλης της μπάντας σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ειδική μνεία στην πολύ μεστή και όμορφη φωνή του Phrixus. Αν η ταμπέλα, alternative metal σας ξενίζει, δεν θα έπρεπε. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα που αν συνεχίσει σε αυτό το ρυθμό, πρόκειται να κάνει μεγάλη διαφορά και εντύπωση σε πάρα πολύ κόσμο. Απλά ελπίζω να ακούσετε το “UnEven” με ανοικτά τα αυτιά σας και όχι με ‘παρωπίδες’ σε αυτά. Εύγε.
9/10
Δημήτρης Σταύρος
dimitrisastavros@gmail.com
