[Option A]
Επέτειοι. Σημαντικές ημερομηνίες για τις οποίες βρίσκει ο κόσμος αφορμή να κάνει διάφορα πράγματα ώστε να τις τιμήσει. Το ίδιο συμβαίνει και στη μουσική μας με τα αποτελέσματα να διχάζουν συνήθως. Η μεγαλύτερη metal μπάντα όλων των εποχών λοιπόν (μεγαλύτερη, όχι σπουδαιότερη) αποφασίζει μια εικοσαετία μετά το ιστορικό διήμερο που οδήγησε στο “S&M” να πραγματοποιήσει άλλο ένα διήμερο ίδιου στυλ. Το αποτέλεσμα κυκλοφορεί ένα χρόνο μετά από την δική της εταιρεία Blackened Recordings.
Και το έκανε προσπαθώντας να δώσει κάτι διαφορετικό στον κόσμο, όχι μια κόπια των πρώτων συναυλιών. Αρχικά, το στήσιμο στο σανίδι (για όσους δουν το blu-ray). Όπως έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, παίζουν στο κέντρο της αρένας σε μία κυκλική σκηνή με τον κόσμο να βρίσκεται περιμετρικά ενώ υπάρχουν και video walls πάνω από τους μουσικούς. Το συναυλιακό διήμερο έλαβε μέλος στο Chace Center, έδρα των Golden State Warriors.
Δυστυχώς, ο θρυλικός Michael Kamen έφυγε από τη ζωή το 2003 από ανακοπή καρδιάς και στις συγκεκριμένες συναυλίες υπήρχαν δύο διαφορετικοί μαέστροι που ανέλαβαν να καθοδηγήσουν τη Συμφωνική Ορχήστρα του San Francisco. Στο πρώτο μέρος είναι ο Edwin Outwater ο οποίος δεν φάνηκε να είναι καθόλου…έξω από τα νερά του (α χα, καλό ε). Καινούριο τραγούδι δεν υπάρχει, όπως στο πρώτο “S&M” για το οποίο είχαν γραφτεί τα “No Leaf Clover” και “- Human”. Επέλεξαν όμως να βάλουν να παίξουν το πρώτο με υπέροχα αποτελέσματα.
Η έναρξη ίδια φυσικά με το αθάνατο “The Ecstasy Of Gold” του Ennio Morricone που γράφτηκε το 1966 και το “The Call Of Ktulu” για τη συνέχεια. Κορυφαίες στιγμές για εμένα το αξεπέραστο “The Outlaw Torn”, το λατρεμένο “For Whom The Bell Tolls” και το “The Memory Remains” με τη μεγάλη και απολαυστική συμμετοχή των οπαδών της μπάντας που ήρθαν από όλο τον κόσμο γι’ αυτό. Όχι πως είναι παράξενο, για τους Metallica μιλάμε.
Στο δεύτερο μέρος είναι που βλέπουμε τα περισσότερα πειράματα. Αρχικά, αναλαμβάνει ο βετεράνος μαέστρος Michael Tilson Tomas ο οποίος προλογίζει δύο συνθέσεις που δεν είναι των Metallica. Το “Scythian Suite, Opus 20” του Ρώσου Sergei Prokofiev που γράφτηκε το 1915 και το “The Iron Foundry, Opus 19” του επίσης Ρώσου Alexander Mosolov που γράφτηκε την περίοδο 1926–1927. Το πρώτο παίχτηκε αποκλειστικά από την ορχήστρα ενώ το δεύτερο με τη συνοδεία των Metallica.
Έχουμε επίσης ένα φόρο τιμής στον τεράστιο Cliff Burton καθώς ο Scott Pingel παίζει εξαιρετικά με ηλεκτρικό κοντραμπάσο το “(Anesthesia) Pulling Teeth”. Εντύπωση προκαλεί η εκτέλεση του “The Unforgiven III” μόνο με ορχήστρα και φωνητικά και μια μη ηλεκτρική εκδοχή του “All Within My Hands” που ακούγεται μια χαρά χωρίς τους κουβάδες και τις κατσαρόλες. Ξεχωρίζουν ο ύμνος “Wherever I May Roam” και το πάντα συγκλονιστικό “One”. Γενικά τραγούδια θα βρούμε από όλα τα studio albums των Metallica (εκτός του “Garage Inc.”).
Όσο για το συγκρότημα; Ο δικός μας King James μπορεί να φαίνεται πλέον πολύ γερασμένος και ταλαιπωρημένος από τις καταχρήσεις αλλά δεν παύει να είναι τεράστιος και απολαυστικός. Ειδικά η φωνή του ακούγεται στην καλύτερη κατάσταση των τελευταίων ετών.
Kirk Hammett και Robert Trujillo είναι στα κλασικά υψηλά επίπεδα ενώ ο Lars Ulrich καταφέρνει ανάμεσα σε δεκάδες μουσικούς να είναι η μοναδική παραφωνία με την ό,τι να ‘ναι κι όπως να ‘ναι…τεχνική του πίσω από το drum kit. Πραγματικά έχω φτάσει σε σημείο να θαυμάζω την τιτάνια αδιαφορία του να παίξει σωστά τα τραγούδια μια φορά στη ζωή του μετά από τόσα χρόνια.
Για την ορχήστρα δεν είμαι τόσο κατάλληλος να μιλήσω αλλά θεωρώ ότι είναι συγκλονιστική και έχει κάνει άψογη δουλειά. Κλασική και rock/metal μουσική μπορεί φαινομενικά να μην ταιριάζουν αλλά έχει αποδειχτεί πολλές φορές ότι είναι πολύ καλά φιλαράκια μεταξύ τους.
Η αλήθεια είναι ότι συγκρίσεις με το πρώτο δεν μπορούν να γίνουν. Η μπάντα ήταν είκοσι χρόνια νεότερη, τα (δικά τους) κομμάτια ήταν περισσότερα και καλύτερα και το όλο εγχείρημα ήταν τότε πρωτόγνωρο. Δεν παύει όμως να μιλάμε για Metallica και το τελικό αποτέλεσμα κρίνεται άκρως επιτυχημένο. Είναι μία απολαυστική ζωντανή κυκλοφορία την οποία άκουσα περισσότερες φορές απ’ ότι περίμενα.
8/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
[Option B]
Το να βρεθείς σε συναυλία των Metallica είναι μοναδική εμπειρία που θα την κουβαλάς στις μνήμες σου μέχρι να πεθάνεις. Όταν ήμασταν μικροί κάναμε ανταλλαγές με bootlegs από συναυλίες με οπαδούς μόνο και μόνο για να δούμε πως παίζουν ζωντανά και σε άλλες χώρες. Όσο μεγαλώνουμε όμως, η αγάπη για ένα συγκρότημα που μας συντρόφευε στην εφηβεία και σε δύσκολες στιγμές της ζωής γίνεται ποιο αυστηρή.
Δεν είναι ότι τους βαρέθηκα, ίσα ίσα όσες φορές και να τους ακούσω τον ίδιο ενθουσιασμό θα έχω όπως όταν ήμουν μικρός απλά πλέον έχω βγάλει τα γυαλιά της λατρείας και βλέπω ότι ορισμένες φορές κάποια πράγματα είναι περιττά. Ας φωνάζουν κάποιοι ότι οι Metallica κάνουν αυτό που γουστάρουν, είναι η κλασική δικαιολογία για κάτι που δεν μας αρέσει.
Έτσι λοιπόν, είκοσι χρόνια μετά η πολυαναμενόμενη συναυλία των Metallica το “S&M 2” είναι γεγονός. Ή μήπως όχι; Φόρεσαν τα καλά τους και ήρθε η πολυβραβευμένη Συμφωνική Ορχήστρα του San Francisco χωρίς τη δεσπόζουσα φυσιογνωμία του Michael Kamen να διευθύνει και χωρίς τον αγαπημένο μας Jason Newsted. Υπάρχουν δεκαεπτά συνθέσεις που ταιριάζουν πολύ όμορφα το metal με την κλασική μουσική αλλά υπάρχουν και στιγμές που λες δεν είναι δυνατόν να χαλάς ένα τέτοιο ύμνο προσθέτοντας βιολιά και τρομπόνια.
Μία από τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας ήταν η εμφάνιση του μπασίστα Scott Pingel κατά τη διάρκεια του δεύτερου σετ παίζοντας το θρυλικό solo μπάσου από το “Anesthesia (Pulling Teeth)” αποτίοντας φόρο τιμής στον Cliff Burton.
Εγώ αναρωτιέμαι για πιο λόγο να υπάρχει “S&M 2”. Δεν έχει να μας προσφέρει κάτι το καινούριο, απλά ξαναζεσταίνουν ένα πιάτο που είχαμε φάει πριν είκοσι χρόνια. Μπαγιάτεψε πλέον. Δεν είναι δυνατόν ένα συγκρότημα του δικού τους βεληνεκούς να μένουν στάσιμοι και να ανακυκλώνουν αυτά που είχαν κάνει πριν πολλά χρόνια. Δεν θέλω να πιστεύω ότι πλέον δεν υπάρχει έμπνευση και αναλώνονται στο να αναμασάνε καλές ιδέες του παρελθόντος.
Είναι περιττό και λάθος να κάτσω να αναλύσω την συναυλία τους. Λίγο πολύ, όλοι γνωρίζουν ότι οι Metallica είναι μία από τις καλύτερες μπάντες στο σανίδι που υπάρχουν. Είδα το “S&M 2”, ενθουσιάστηκα, μου άρεσε, είναι απόλαυση να τους παρακολουθείς όσα χρόνια και να περάσουν. Η ενέργεια, ο επαγγελματισμός που σου προσφέρουν είναι κάτι το μοναδικό.
Αλλά από τους Metallica θα περίμενα κάτι καινούργιο, διαφορετικό, χίλιες φορές νέο υλικό και όχι κάτι παλιό. Σαν κυκλοφορία δεν μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Θα προτιμήσω να περιμένω με λαχτάρα να ακούσω ένα καινούργιο τους δίσκο παρά αυτό.
5/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
[Option C]
Πώς κρίνει κανείς την καινούρια κυκλοφορία ενός συγκροτήματος που κάθε του κίνηση αποτελεί θέμα συζήτησης για την παγκόσμια μουσική κοινότητα; Επίσης πώς κρίνεις ένα δίσκο, όταν πολλά από τα τραγούδια που ακούμε στο “S&M 2” έχουν καθορίσει σε μη μετρήσιμο βαθμό ένα ολόκληρο είδος μουσικής και πολλές γενιές ακροατών; Και δεν εννοώ μόνο της metal μουσικής.
Η μουσική των Metallica έχει διαγράψει μια πορεία αυτόφωτη, σχεδόν ανεξάρτητη πλέον από τους πάλαι πότε πιτσιρικάδες thrashers και νυν γκριζομάλληδες εμπνευστές τους. Και κυριότερα, πώς κρίνει κανείς ένα συγκρότημα που την ίδια στιγμή αποτελεί σημείο αναφοράς που τον έχει καθορίσει προσωπικά ως ακροατή; Καθόλου εύκολα, είναι η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, τα είκοσι χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από το πρώτο “S&M”, του δίνουν ένα επιπλέον σημειολογικό βάρος, που μετατρέπει άτυπα το “S&M 2” σε επετειακό. Η μεγαλύτερη διαφορά που μπορεί να εντοπίσει κανείς μεταξύ των δύο “S&M” είναι το πώς ερμηνεύεται μουσικά εδώ το ίδιο το status του κουαρτέτου.
Όποια κι αν είναι η γνώμη σας για τους Metallica, εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι η μόνη μπάντα που μπορεί να παίζει με μια ορχήστρα καταξιωμένων, επιφανών μουσικών και ακούσια να την επισκιάζει σε πολλά σημεία. Με μια σχεδόν αυθάδικη άνεση. Δύο είναι οι στιγμές που το αποδεικνύουν με τη μεγαλύτερη ένταση. Πρώτη, η επανεκτέλεση του “No Leaf Clover”, που θέλει το σχήμα να κλέβει αυτή τη φορά τη παράσταση από το υπόλοιπο σύνολο, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του. Δεύτερη, το “Confusion”, που δίνει έναν εντελώς δραματικό τόνο σε ένα ούτως ή άλλως εξαιρετικά φορτισμένο κομμάτι, χαρίζοντας μια από τις ωραιότερες στιγμές συνολικά.
Πάμε πρώτα λοιπόν στο εύκολο μέρος της κριτικής, τις καλές στιγμές. Έχοντας πάντα στο νου ότι οι καλές στιγμές των Metallica, είναι νομοτελειακά κάτι παραπάνω από απλά καλές .Τέτοια είναι το “The Day That Never Comes”, που φανερώνει μια καινούρια οπτική της minimal ιδιοφυΐας του και ταυτόχρονα της συνθετικής ικανότητας των Metallica της τελευταίας περιόδου. Τέτοια είναι επίσης η καθηλωτική εκτέλεση του “All Within My Hands”, το οποίο φωτίζει υπό ένα νέο πρίσμα την πιο αμφιλεγόμενη στιγμή από την πρόσφατη δισκογραφία τους.
Για τον ίδιο λόγο, θα ήθελα επίσης το “Sweet Amber” εδώ, θεωρώντας ότι θα ήταν η τέλεια δεύτερη ευκαιρία για να ξανασυστηθούμε μαζί του. Τα “The Call Of Ktulu” και το “Enter Sandman” εντυπωσιάζουν εξίσου και δεν αναφέρονται τυχαία μαζί, καθώς έδειξαν σε διαφορετική χρονική περίοδο το καθένα, ότι Metallica και οποιουδήποτε είδους μουσικοί περιορισμοί είναι δύο έννοιες που δεν τα πήγαιναν ποτέ καλά. Ευτυχώς για εκείνους και για εμάς.
Από την άλλη, έχουμε το “From Whom The Bell Tolls”. Ας πούμε ότι η πλουσιότατη από κάθε άποψη, δισκογραφία των Αμερικάνων θρύλων μπορούσε να ζήσει και χωρίς αυτή την επανεκτέλεση. Το ίδιο ισχύει και για το προσωπικό μου αγαπημένο από σχεδόν ολόκληρο το σύνολό της, “Whenever I May Roam”. Η δεύτερη ορχηστρική επανεκτέλεση του “The Memory Remains” δεν έχει κάτι να προσθέσει, εκτός από το να μας θυμίσει το πόσο καθηλωτικά θεατρικός μπορεί να γίνει ο Hetfield όταν έχει κέφια. Που εντάξει, το ξέραμε, δεν υπήρξε ποτέ κάποια αμφιβολία γι’ αυτό.
Ο τελευταίος, δηλώνει πόσο το διασκεδάζει σε κάθε ευκαιρία και δεν μπορεί παρά να πείσει και τον πιο δύσπιστο και την ίδια στιγμή να αποτίνει φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Cliff Burton. Με τρόπο ειλικρινή κι αβίαστο, χωρίς καταναγκαστικές δραματικότητες που θα εκβίαζαν την όποια συγκινησιακή διάθεση του ακροατή προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Αφήνοντας απλά το εισαγωγικό solo του “(Anesthesia) Pulling Teeth” να πει πολλά περισσότερα για αυτό τον σκοπό, από όσα θα έλεγε οποιοδήποτε λογύδριο στη θέση του. Ή, η οποιαδήποτε κριτική.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
[email protected]
