Οι Coma είναι μια thrash metal μπάντα από την Ιταλία και αυτό είναι το δεύτερό τους full-length. Αν και το σχήμα υπάρχει από το 2001, έπρεπε να φτάσουμε στο 2013 για να δούμε δίσκο (“Mindless”), άγνωστο το γιατί. Το thrash πάντως, την τελευταία δεκαπενταετία παρουσιάζει πραγματικά καλές δουλειές με το ρυθμό που ο Άγιαξ κατεβάζει καλή ομάδα στα γήπεδα. Γενικά πρόκειται για είδος χρόνια τώρα κορεσμένο, που παρουσιάζει ωστόσο κάποιες μετρημένες στα δάχτυλα αναλαμπές.
Ο δίσκος είναι μια τέτοια περίπτωση αναλαμπής και βασικά ειδικά το πρώτο μισό θυμίζει σε όλους μας γιατί αγαπήσαμε το thrash και το αγαπάμε ακόμα (ή έστω κάποιες μπάντες του ρε αδερφέ). Πραγματικά, μιλάμε για ονειρεμένο ξεκίνημα με riffs-ξυράφια και ένα ντράμερ οργισμένο (τον λες και μακρινό ξάδελφο του Ventor από το “Pleasure To Kill”) με διάθεση να σου δείξουν ότι το είδος έχει ακόμα πράγματα να δώσει, όσο υπάρχει η όρεξη και η έμπνευση, τόσο στο πρώτο πιο βίαιο μέρος του album, όσο και στο πιο ήρεμο και μελωδικό δεύτερο το οποίο μάλιστα κλείνει μπαλαντοειδώς(!!!) (“Buried”), ασυνήθιστο για δίσκο που σε πιάνει από τα μούτρα στα πρώτα δευτερόλεπτα. Γενικά οι παίκτες της μπάντας βρίσκονται σε διαολεμένη φόρμα και έμπνευση, κάτι που βγαίνει προς τα έξω.
Και εκεί λοιπόν που ο thrasher μέσα σου έχει αρχίσει το πάρτι, εκεί που σκέφτεσαι ότι δίκαια αυτό το είδος κυριαρχούσε τον πλανήτη, ξαφνικά σκάει η χειρότερη φωνή στον πλανήτη (μετά τον Barnes) και δίνει φτερά α-λα Red bull στη χαρά που μόλις σε κυρίευσε. Φανταστείτε τον Bobby Blitz να τραγουδάει έχοντας πάθει δύο εγκεφαλικά και έχοντας φάει ντιρέκτ από επαγγελματία πυγμάχο, και έχετε μια εικόνα. Περίπου.
Αν το ακούσετε είναι ακόμα χειρότερο. Γενικά, ο Antonio Sanna, όσο καλά riffs γράφει, άλλο τόσο απαράδεκτα τραγουδάει. Αλλαγή φωνητικών τώρα αν θέλετε να ανέβετε στο 8-9 που αξίζετε.
6/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
