Χωρίς κάποιο EP ή έστω κάποιο demo, οι εντελώς νεοφώτιστοι Hallux έρχονται από τον Καναδά παίζοντας κάτι που δεν είναι καθαρά death/thrash όπως οι ίδιοι θέλουν να δηλώνουν.
Ακούγοντάς τους, ομολογώ πως μπερδεύτηκα. Ηχητικά είναι αρκετά “ελαφρύ” ώστε να χαρακτηριστεί death, ενώ κιθαριστικά είναι αρκετά αργό για να το ονομάσεις thrash. Φωνητικά φέρνει στο μυαλό ένα πάντρεμα Chuck Schuldiner με Tomas Lindberg συν μερικά τσιριχτά growls εδώ κι εκεί χωρίς να ενοχλεί ούτε στο ελάχιστο. Επίσης, ωραίο groovy vibe δίνει το μπάσο στα αργόσυρτα κομμάτια που είναι μάλλον και το καλύτερο στοιχείο στη μουσική των Hallux, ενώ το βασικότερο μείον είναι η υπέρμετρη μελωδία στις κιθάρες, κάτι που δείχνει πως μέσα στην πλειονότητα αμερικάνικων επιρροών βρίσκεται λίγο και το σουηδικό melodic death. Μια μελωδία που αναμφίβολα ξενίζει αρκετά όταν κατεβαίνεις με την προοπτική να ακούσεις έναν αμιγώς ακραίο δίσκο.
Προσωπικά δεν τον θεώρησα ακραίο δίσκο. Όπως είπα και πριν, η κιθάρα δεν τον αφήνει να χαρακτηριστεί έτσι σχεδόν πουθενά, αφήνοντάς το rhythm section καταδικασμένο να παλεύει με νύχια και με δόντια για ό,τι καλό μπορεί να σου προσφέρει. Και δυστυχώς τα καλά είναι λίγα. Το καλό είναι πως η μικρή διάρκεια των μόλις κάτι παραπάνω από 30 λεπτά σου δίνει ένα μικρό περιθώριο να τους εξερευνήσεις καλύτερα, αν φυσικά η πρώτη ακρόαση σου το επιτρέψει. Εμένα πάντως δε με κέρδισε.
4/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
