Είναι η ιδέα μου ή έχει ανοίξει η κρύπτη του NWOBHM και έχουν αρχίσει να ξεχύνονται ως άλλα ζόμπι τα έργα συγκροτημάτων που ήταν θαμμένα εδώ και χρόνια, και τώρα διψάνε, όχι για μυαλά και σάρκα, αλλά για αναγνώριση από τους νεότερους ακροατές; Γιατί στην περίπτωση των Άγγλων Metal Mirror, έχουμε άλλη μια μπάντα που σχηματίστηκε εκείνη την ιστορικότατη και παραγωγικότατη χρονιά του 1979, κυκλοφόρησαν κάποια demo και χάθηκαν στη λήθη, για να νεκραναστηθούν δεκαετίες μετά, με αφορμή κάποια συλλογή ή κάποιο live. Η μπάντα δηλώνει ενεργή, όμως εδώ δεν έχουμε νέο άλμπουμ, παρά μια συλλογή, η οποία περιέχει τραγούδια απ’ όλη την καριέρα τους και κυκλοφορεί σε περιορισμένο αριθμό βινυλίων. Για να μπούμε στο ψητό λοιπόν, αυτό που περιέχει το δισκάκι, είναι κλασσικό, ανόθευτο heavy metal, με τον ήχο να βρίσκεται στην καλή μεριά των επιπέδων εκείνης της εποχής. Με φωνή που θυμίζει πολύ την χροιά και τον τσαμπουκά του παλιού καλού Paul Di Anno και τραγούδια αλήτικα και χύμα στη φιλοσοφία των Saxon, τις επιρροές τους να εντοπίζονται σε UFO, Thin Lizzy, Led Zeppelin, εξαιρετικούς κιθαριστικούς διαλόγους στα σόλο, μπάσο από μπετόν και τύμπανα με την τρέλα και την φαντασία της εποχής, με κάνουν να αναρωτιέμαι τι στραβό έκαναν και δεν έκαναν καριέρα αυτοί οι άνθρωποι. Τουλάχιστον τα “Wild Cat Strike”, “Hard Life”, “Montana Violation” έχουν την στόφα μεγάλης μπάντας και ικανοποιούσαν όλες τις απαιτήσεις της εποχής για να γίνουν hit. Κάλλιο αργά παρά ποτέ βέβαια να ακουστούν αυτά τα τραγούδια από το νεώτερο κοινό, ίσως η αξία τους να αναγνωριστεί περισσότερο τώρα. Τέτοιες συλλογές εξυπηρετούσαν παλιότερα όσους ήθελαν ν’ ακούσουν κάποιο σπάνιο δίσκο, αλλά δεν μπορούσαν να διαθέσουν τα υπέρογκα ποσά που ζητάνε, ακόμα και σήμερα, οι ξεφτιλισμένοι έμποροι (οι οποίοι όσο και να διαμαρτύρονται, δεν είναι μεταλλάδες, είναι γερο-Λαδάδες, ισάξιοι των μαυραγοριτών της κατοχής), δίνοντάς τους μια καλή λύση. Πλέον όμως με την εξάπλωση του διαδικτύου μπορείς να βρεις τα πάντα (και μη μου λέτε για πειρατεία, αφού από τα 800€ που ζητάνε περίπου για το “Soundhouse Tapes” των Iron Maiden δεν θα πάει στην μπάντα ούτε cent), άρα αυτή η συλλογή λειτουργεί περισσότερο σαν ικανοποίηση των φετίχ των φανατικών οπαδών εκείνης της εποχής και των συλλεκτών. Τελικά η μορφή στο εξώφυλλο είναι ο Mumm-Ra o παντοτινός ή με γελούν τα μάτια μου;
7/10
Νίκος Κεφαλίδης
