Σίγουρα από τα αυτιά, αλλά και τις δισκοθήκες όλων μας έχουν περάσει αρκετά ξακουστά ή και όχι death metal σχήματα από την μεταλομάνα Σκανδιναβία. Τίποτα παρόμοιο όμως με αυτό! Οι Σουηδικής αλλά και Νορβηγικής καταγωγής Omnia Moritur, στην παρθενική τους κυκλοφορία, επιλέγουν την φράση “Ex Infernis”, που από τα Λατινικά μεταφράζεται «από την κόλαση», φράση η οποία έχει ακουστεί σε αρκετές όχι μόνο μουσικές παραγωγές στο πέρασμα των χρόνων. Ένα ντεμπούτο βγαλμένο απευθείας από «τα νότια του παραδείσου», με εξαιρετικές συνθέσεις μερακλίδικης διάρκειας, που κανέναν δεν θα αφήσουν πεινασμένο. Οι Σκανδιναβοί λοιπόν φτιάχνουν το δικό τους μοναδικά κολασμένο death metal cocktail, συνδυάζοντας τις επιρροές τους από τους γνωστούς σε όλους μας SepticFlesh, με doom κιθαριστικά μέρη. Για γαρνιτούρα; Έξτρα σκανδιναβικό πάγο!
Αρχίζοντας με το τραγούδι “Incursio”, το οποίο είναι ένα αργόσυρτο doom κομμάτι με brutal αλλά και πιο καθαρά φωνητικά. Ειδικότερα προς το τέλος του κομματιού, όπου υπάρχει μία άριστα φτιαγμένη μετάβαση από το doom death μέρος προς ένα περισσότερο συμφωνικό κλείσιμο του κομματιού το οποίο καθορίζει από νωρίς την παγερά τελετουργική ατμόσφαιρα του άλμπουμ. Ακολουθεί το “Quietus” για το οποίο έχει δημοσιευθεί και βιντεοκλίπ. Εδώ πιστοποιείται ότι η συνέχεια του δίσκου θα είναι εξίσου εντυπωσιακή, ενώ με περισσότερη εμφάνιση πιανιστικών σημείων καθ’ όλη την διάρκεια του κομματιού, ο μπασίστας του σχήματος, Andre Aaslie, δείχνει να αναλαμβάνει με επιτυχία τα χρέη πιανίστα και μας αφήνει έκπληκτους με τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις του.
Εκεί που κατοικεί η παράνοια είναι ο επόμενος σταθμός του δίσκου, ή αλλιώς το ομώνυμο κομμάτι “Ex Infernis”. Οτιδήποτε και αυτό πούμε για αυτό το αβυσσαλέο, γοητευτικό, κομμάτι θα είναι λίγο, επιεικώς άψογο. Ένα ατμοσφαιρικό doom death κομμάτι με ένα μεγάλο συμφωνικό μέρος με καθαρά φωνητικά, λίγο ελαφρύ πιάνο και καθαρές κιθάρες, λειτουργεί σαν ένα ευχάριστο διάλλειμα, ενώ η ήδη απόκρυφη ατμόσφαιρα αποκτά μια περισσότερο θεατρική νότα. Μπαίνοντας στο δεύτερο μισό του δίσκου με τo μελωδικό, γεμάτο κυρίαρχα καθαρά φωνητικά “Sacrilegium” και το “Archangel” σαν γροθιά από ατσάλι να έρχεται αμέσως μετά. Ο δίσκος κλείνει πιο μελωδικά με τα “Oblivion” και “Omnipotence”, όπου τα συμφωνικά κομμάτια γίνονται εκτενέστερα και συνδυάζονται πιο ομαλά με τις doom κιθάρες του σχήματος.
Εν κατακλείδι, οι Omnia Moritur παρέδωσαν ένα υπέροχο ντεμπούτο, το οποίο τους έβαλε για τα καλά στον χάρτη της ακραίας metal σκηνής της Σκανδιναβίας. Σίγουρα θα ασχοληθούμε περισσότερο στο μέλλον με αυτά τα παιδία και ελπίζουμε να έχουμε στα χέρια μας περισσότερη μουσική τους σύντομα, ή τουλάχιστον πριν παγώσει η κόλαση.
9/10
Άρης – Χρήστος Κλεισιούνης
[email protected]
