Το Heavy Metal είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο που εφηύρε ο Άρχοντας του Κάτω Κόσμου για να τραβήξει την προσοχή μας και να μας δώσει έναν καινούριο και ευχάριστο τρόπο ζωής. Η εισβολή του ‘’κορακιού’’ θα μολύνει τη μουσική σαν μια γρήγορη και θανατηφόρα πανούκλα που θα εξαπλωθεί σε όλη τη γη και τα έθνη, και πραγματικά όποιος έχει πει ότι το metal είναι στα πρόθυρα της εξαφάνισης να του καεί ο υπολογιστής και το στερεοφωνικό. Οι άπιστοι θα εκλείψουν και θα βυθιστούν στο χάος για το βρώμικο παιχνίδι τους εναντίον της μουσικής μας. Το κοράκι λοιπόν, που απειλεί να προκαλέσει όλα αυτά τα πράγματα απεικονίζεται στο ντεμπούτο των Raven Lord, ένα συγκρότημα που σχηματίστηκε από τις πέντε γωνιές του κόσμου από μέλη που δραστηριοποιούνται πολλά χρόνια στον metal πλανήτη. Ο τραγουδιστής Csaba Zvekan (ex- Killing Machine/ex-Emergency), ο κιθαρίστας Joe Stump (Solo/ Holy Hell/ex-Reign of Terror), ο “δικός μας” Γιώργος Καραφώτης (Vermillion Days) στις ρυθμικές κιθάρες, ο μπασίστας Jamie Mallender (ex-Tony Martin), ο ντράμερ Lawrence “Larry” Paterson (Blaze Bayley/ex-Shadowkeep) και ο πληκτράς Alessandro Duo (Voodoo Highway/Black Wings) συμπληρώνουν το πάζλ του διεθνούς supergroup. O Stefan Lindholm (Firecracker/Vindictiv/Endless Circle/Leprechaun), o οποίoς εγκατέλειψε το συγκρότημα πριν από λίγο καιρό, έπαιξε τις κιθάρες σε όλο το album, o Henrik Hedman (Celestial Decay/Vindictiv/Last Kingdom) απέδειξε τις ικανότητές του στα τύμπανα και ο Pontus Larsson (Firecracker/Vindictiv/ex-Pork Barrel) στα πλήκτρα. Σε γενικές γραμμές, είχα πολλές προσδοκίες για αυτό το album όπως φυσικά και από ένα τέτοιο συγκρότημα που αποτελείται από πολύπειρους μουσικούς, αλλά έπειτα από πολλές ακροάσεις έμεινα αρκετά απογοητευμένος από το τελικό αποτέλεσμα. Το “Descent to the Underworld” δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από straight heavy metal με τις όποιες αναφορές στο σύγχρονο Ευρωπαϊκό metal ρεύμα να είναι ελάχιστες και διάσπαρτες ενώ δεν λείπουν και οι μελωδικές hard rock πινελιές. Η ένταση του album φανερώνεται από την πομπώδη παραγωγή του βάζοντάς μας σ’ έναν σκοτεινό και κολασμένο ηχότοπο. Σε διαστήματα θυμίζει τα τελευταία albums των Angel Dust και Evergrey, σε άλλα υπάρχει διάχυτο το πνεύμα των Primal Fear, οι U.S. power/thrash metal καταβολές των σημερινών Vicious Rumors όπως και τα στοιχεία που χαρακτήρισαν και καθιέρωσαν τους Metal Church στα 80’s. Συνθέσεις όπως τα “Black Friar”, “Seal the Cross”, “Promised Land”, “Settle The Score” και “Sun God” ακούγονται αρκετά ευχάριστα αλλά μαζί με αυτά το “Descent to the Underworld” τελειώνει κάπου εκεί. Εκτός από τα παραπάνω δεν άκουσα τίποτα άλλο που να μου προκαλέσει το ενδιαφέρον για να ξανακούσω το album από την αρχή. Πιστεύω ότι με κάποια άλλα στοιχεία και με την απουσία κάποιων άλλων το album θα ήταν αρκετά καλύτερο. Πρώτον, έχω θέμα με το παίξιμο του Lindholm που σε όλο το album προσκυνάει ευλαβικά τον Malmsteen. Ok, είναι παιχταράς, τα solos του είναι καταιγιστικά αλλά με τις επιδειξιομανικές τάσεις του χάνει την ουσία και την ψυχή στο παίξιμό του. Δεύτερον, με τραγούδια όπως το “The Rebel” που ανοίγει το album και σαχλαμάρες τύπου “Attila the Hun” και “ Metal Knights” δεν πας πουθενά. Σε γενικές γραμμές, στο “Descent to the Underworld” βρήκα και καλά και κακά στοιχεία με τη ζυγαριά να γέρνει προς την αρνητική πλευρά. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω πως με μερικές διορθωσούλες σε κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες μπορούν να γίνουν αξιόλογη δύναμη στον χώρο. Ας ελπίσουμε πως οι Θεοί του metal δεν θα τους γυρίσουν τη πλάτη και θα τους δείξουν τον δρόμο προς την επιτυχία.
5/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
