Το 2016 πέντε βετεράνοι μουσικοί της σουηδικής extreme metal σκηνής μαζεύτηκαν για να σχηματίσουν μία death metal μπάντα, της οποίας το όνομα και οι στίχοι των τραγουδιών θα ήταν εμπνευσμένα από τα έργα του τεράστιου συγγραφέα λογοτεχνίας τρόμου, H. P. Lovecraft. Ο λόγος για τους Lurking Fear (όνομα παρμένο από την ομώνυμη σύντομη ιστορία του 1922), οι οποίοι αποτελούνται από τους Andreas Axelsson (ex-Edge of Sanity, ex-Marduk), Adrian Erlandsson (At The Gates, The Haunted, ex-Cradle Of Filth), Fredrik Wallenberg (ex-Sarcasm), Jonas Stålhammar (At The Gates, Bombs Of Hades) και Tomas Lindberg (At The Gates, Lock Up, ex-Grotesque).
Το 2017 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, ονόματι “Out Of The Voiceless Grave”, ενώ τώρα επιστρέφουν με τη δεύτερη τους δουλειά, με τίτλο “Death, Madness, Horror, Decay”. Σύμφωνα με όσα έχουν δηλώσει οι ίδιοι οι Lurking Fear, στον προηγούμενο δίσκο πολλά από τα μέλη είχαν ήδη έτοιμα τραγούδια, οπότε προσπάθησαν να τα βάλουν όλα μαζί ώστε να φτιάξουν το πρώτο τους άλμπουμ. Όμως, αυτό οδήγησε σε ένα δίσκο που είχε τραγούδια διαφορετικού στυλ, με το τελικό αποτέλεσμα να μην έχει αρκετή συνοχή. Εδώ, τα πράγματα είναι αλλιώς, καθώς κατά τη διάρκεια της σύνθεσης του δίσκου, όλα τα μέλη συμμετείχαν στην ενορχήστρωση των κομματιών, με το αποτέλεσμα να είναι περισσότερο δεμένο και δυνατό.
Το εισαγωγικό κομμάτι, το “Abyssal Slime”, ξεκινάει όπως θα έπρεπε ένας δίσκος βασισμένος στα διηγήματα του Lovecraft να ξεκινάει: αργά και ατμοσφαιρικά, με ψιθυριστές μοχθηρές φωνές, ήχους τρέλας στο βάθος και με την υπόνοια ότι κάτι το εξαιρετικά απειλητικό έρπει προς το μέρος σου. Αυτό κρατάει για κάνα λεπτό και μετά έχουμε το πρώτο καταιγιστικό ξέσπασμα, με γρήγορες κιθάρες, δυναμικά τύμπανα και μπάσο που σκοτώνει. Και κάπως έτσι πηγαίνει μέχρι και το τρίτο κομμάτι, με τους The Lurking Fear να δείχνουν τα δόντια τους από νωρίς, ώστε να σταματήσουν να υφίστανται τυχόν αμφιβολίες.
Ήδη σε αυτά τα τρία κομμάτια, αρχίζουν και φαίνεται κάποιου είδους ποικιλομορφίας στη μουσική. Ναι μεν το βασικό είδος είναι το death metal, και πιο συγκεκριμένα το old-school death metal, καθώς η μουσική παραπέμπει στα 90s, αλλά υπάρχουν και κάποιες παρεκκλίσεις προς το thrash, με αρκετό groove, αλλά και στο black, κυρίως εξαιτίας των μελωδικών και παγωμένων κιθαρών. Και ευτυχώς η εισαγωγή στοιχείων από άλλα είδη δεν είναι η μόνη αλλαγή που παρατηρείται στη μουσική. Από το τέταρτο τραγούδι και μετά υπάρχει και συνεχής αλλαγή στο ρυθμό των τραγουδιών, αλλάζοντας συχνά με αυτό τον τρόπο το ύφος της μουσικής, εξαλείφοντας έτσι τον κίνδυνο της επανάληψης.
Και ναι μεν οι γρήγορες αλλά και οι πιο βαριές μεσαίες ταχύτητες είναι καλοδεχούμενες, για ένα ωραίο και δυνατό χτύπημα του σβέρκου, όμως είναι γεγονός πως στη συνολική φιλοσοφία του δίσκου οι αργές ταχύτητες είναι οι πιο αρμόζουσες. Και αυτό γιατί σε εκείνες τις στιγμές η ατμόσφαιρα γίνεται ακόμα πιο σκοτεινή, πιο απειλητική και πιο διεστραμμένη. Πάρτε για παράδειγμα το “Kaleidoscopic Mutations”. Διαρκεί μονάχα ενάμισι λεπτό, όμως αρκεί για να δημιουργηθεί μία ζοφερή και παρανοϊκή ατμόσφαιρα, χάρη στις απεγνωσμένες κραυγές, τα brutal φωνητικά, τους ήχους τρέλας και τις φουλ παραμορφωμένες κιθάρες.
Πάντως, στη δημιουργία αυτού του ζοφερού πέπλου που καλύπτει το δίσκο έχει συνεισφέρει σίγουρα και η παραγωγή, η οποία έχει προσδώσει ένα θολό και βρόμικο ήχο, που ταιριάζει πολύ όμορφα με τη μουσική. Και δεν είναι μόνο στις αργές στιγμές που ο ήχος είναι βρόμικος αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια, ακόμα και στις γρήγορες στιγμές, όπου το συγκρότημα τα δίνει όλα με το καταιγιστικό παίξιμό του. Και πραγματικά έχει γίνει πολύ καλή δουλειά και στις δύο κιθάρες, με τα βαριά riffs, τις παγωμένες μελωδίες και τα groove-άτα περάσματα και στα τύμπανα με το δαιμονισμένο παίξιμο του Erlandsson αλλά και στο μπάσο που είναι συνεχώς ευδιάκριτο και θανατηφόρο. Τέλος, τα φωνητικά του Lindberg θυμίζουν τον τρόπο που τραγουδάει στους At The Gates, όμως ταιριάζουν αρκετά και εδώ, κυρίως όταν τραγουδάει με απεγνωσμένο τρόπο και όταν χρησιμοποιεί απέλπιδες κραυγές.
Γενικά, το “Death, Madness, Horror, Decay” είναι ένας δίσκος που εκφράζει με ολόσωστο τρόπο τον κοσμικό τρόμο και την αίσθηση ματαιότητας, απόγνωσης και φόβου που αναδύεται από τα έργα του Lovecraft. Ένα σκοτεινό άλμπουμ όπου το καταιγιστικό death metal, αναμιγνύεται με στοιχεία black και thrash, ενώ τα πιο αργά περάσματα απλά εντείνουν το συναίσθημα ζόφου και απόγνωσης. Ένας δίσκος που σίγουρα αξίζει την προσοχή σας.
7,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
