Όταν έχεις να γράψεις ένα κείμενο για να περιγράψεις το μουσικό album που ακούς, το κείμενο βγαίνει πιο εύκολα όταν η μουσική έχει πράγματα και στοιχεία να σου δώσει, είτε είναι αυτά θετικά, είτε αρνητικά. Το γεγονός είναι ότι έχεις να πιαστείς από κάπου, ξεκινάς την ανάλυση αυτών των στοιχείων και βήμα βήμα αναλύεις ό,τι υπάρχει μέσα στο δίσκο και είναι άξιο αναφοράς. Όταν όμως η μουσική δεν έχει κάτι να σου δώσει, για πολλούς λόγους, τότε το πράγμα ζορίζει και η κριτική γίνεται βαρετή σαν το συγκεκριμένο δίσκο που αναλύεται.
Το 95% των περιπτώσεων που η μουσική δεν έχει κάτι να δώσει στο συγγραφέα, αφορά μουσική τετριμμένη, τίγκα στην κλισαδούρα και σε στοιχεία που έχουν χρησιμοποιηθεί άπειρες φορές, γι’ αυτό και προκύπτει αυτή η δυσκολία. Οι Deserted Fear ανήκουν ακριβώς σε αυτήν την περίπτωση και με δυσκόλεψαν ακόμα και στην εύρεση τρόπου για να ξεκινήσω αυτό το κείμενο ακριβώς για το λόγο που προανέφερα. Πρόκειται για κλασική περίπτωση σχήματος που χρησιμοποιεί τετριμμένες πρακτικές και συνθετικές υφές με αποτέλεσμα η περιγραφή του δίσκου να μπορούσε άνετα να πραγματοποιηθεί ακόμα και με μία απλή πρόταση.
Ποια θα ήταν αυτή η πρόταση; “Εδώ έχουμε να κάνουμε με ευρωπαϊκού στυλ death metal της σειράς, με συνθέσεις που ξεχνιούνται άμεσα”. Οκ, συμφωνώ πως θα χρειάζονταν και προεκτάσεις όπως ότι αυτός είναι ο πέμπτος δίσκος του συγκροτήματος, ότι αποτελούν σταθερή αξία στο χώρο τους, χωρίς όμως αυτή η αξία να είναι ανεκτίμητη ή τεράστια, με τη μουσική τους να απευθύνεται αποκλειστικά σε άτομα που ακούνε μέχρι και τις τοπικές κατηγορίες του ευρωπαϊκού death metal.
Το θέμα είναι όμως πως όσοι θα είχαν διαβάσει τη μία και μοναδική πρόταση δύσκολα θα συνέχιζαν την ανάγνωση του κειμένου, καθώς είτε θα ήταν οπαδοί του συγκροτήματος, θα σιχτίριζαν και θα έτρεχαν να αγοράσουν το δίσκο, είτε θα έπρατταν αναλόγως της συνείδησής τους. Η δική μου κοσμοθεωρία έχει να κάνει με το γεγονός ότι από τη στιγμή που οι συνθέσεις δεν έχουν κανένα στοιχείο που να μπορούν να σε κρατήσουν με τη μουσική τους, δεν υπάρχει λόγος να επιμένω. Ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν άπειροι δίσκοι ανωτέρας ποιότητας στο συγκεκριμένο είδος, το να ακούω κάτι κατώτερο μόνο και μόνο για να γεμίζω το χρόνο μου είναι για μένα αγγαρεία και, ίσως, βασανιστήριο. Αν όμως είστε από αυτούς που απολαμβάνετε ακόμα και τέτοιες συνθέσεις επιπέδου Γ’ Εθνικής (στην καλύτερη), πάω πάσο.
4/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
