Είναι άμεσα αντιληπτό το κόλλημα που έχουν οι Ιταλοί hard rockers Mezzopalo με τους θρυλικούς Whitesnake: από το εξώφυλλο μέχρι το χαρακτηριστικό «φιδίσιο» logo τους, όλα παραπέμπουν στην μπάντα του David Coverdale. Κι ενώ περιμένεις και στα ηχεία κάτι αντίστοιχο, τελικά συνειδητοποιείς ότι τα πράγματα δεν είναι ΄πως φαίνονται. Δεν λέω, τα παιδιά προσπαθούν και με το παραπάνω να μοιάσουν στα είδωλά τους, κυρίως στο πιο blues ύφος που είχαν στο ξεκίνημά τους, αλλά λίγο η πολύ διαφορετική φωνή του τραγουδιστή τους που φέρνει περισσότερο σε hair metal μπάντα περιόδου 1988-’91, λίγο ο νερόβραστος ήχος στις κιθάρες, λίγο μια pop αισθητική που έχουν, μου θυμίζουν τελικά περισσότερο τους Hanoi Rocks χωρίς την αλητεία ή ακόμα και Bon Jovi με λιγότερο ταλέντο. Δεν βρήκα κάποιο σημείο του “Underskin Stories” που να με ενθουσιάζει ιδιαίτερα, παρατήρησα όμως ότι ανεπαίσθητα το πόδι μου χτυπούσε στο πάτωμα στον ρυθμό του κάθε τραγουδιού και το κεφάλι μου κουνιόταν με κέφι. Άρα ο δίσκος σίγουρα ροκάρει, απλά οι ιδέες που βάζει η μπάντα στερούνται της απαραίτητης σπίθας που πραγματικά και ολοκληρωτικά θα ξεσηκώσει τον ακροατή. Το απογοητευτικό είναι ότι χρειάστηκαν εννέα χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου τους EP το 2005 για να φτάσουν στο φετινό τους άλμπουμ, χρόνο που θα μπορούσαν να είχαν εκμεταλλευτεί καλύτερα ώστε να δημιουργήσουν κάτι πραγματικά αξιομνημόνευτο. Οι Mezzopalo δεν είναι η μπάντα που θα επιλέξω να ακούσω όταν έχω όρεξη για hard rock αλλά άμα τύχει και παίξουν δεν θα χαλαστώ κιόλας.
6/10
Νίκος Κεφαλίδης
