Τα έχουμε ξαναπεί. Τα 70s πάντα ασκούσαν μια ιδιαίτερη γοητεία σχεδόν στους πάντες, κυρίως επειδή ήταν μια εποχή ισχυρών και συνεχώς αλληλοσυγκρουόμενων αντιθέσεων, σε όλους τους τομείς. Ψυχρός πόλεμος και παιδιά των λουλουδιών, John Lennon και Charles Manson, Nixon και Linda Lovelace. Ήταν μια δεκαετία χτισμένη από την μια σε δίπολα – εμφανή και μη – και από την άλλη στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο που δεν ήρθε τελικά ποτέ. Για αυτό το λόγο, τα 70s δεν είναι καμπάνες, κρόσσια και πορτοκαλί ενισχυτές. Είναι πρώτα (και πάνω) από όλα ένα συναίσθημα.
Για αυτό το λόγο, όποιος έχει προσπαθήσει να τα προσεγγίσει ως συνταγή, μπορεί να έχει καταφέρει να βγάλει καλή μουσική – πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς άλλωστε όταν αντλείς έμπνευση από την δεκαετία του “Dark Side Of The Moon” – αλλά στερείται της πεμπτουσίας αυτής της εποχής. Η τελευταία είναι όμως που έχει μετατρέψει αυτή την περίοδο σε μια από τις γοητευτικότερες και επιδραστικότερες πηγές έμπνευσης των δεκαετιών που ακολούθησαν.
Οι Σουηδοί Horisont έχουν αυτό που θα αποκαλούσαμε «τα τυπικά προσόντα». Άψογος ήχος, τεχνικά καταρτισμένοι μουσικοί και άρτια δομημένη τραγουδοποιία που πατάει κορυφές τουλάχιστον τρεις φορές: στο “Free Riding” ίσως πιο σύντομα από ότι θα έπρεπε, στο “Runaway” και στον ορχηστρικό επίλογο “Archaeopteryx In Flight”. Τα σχεδόν δεκαπέντε χρόνια καριέρας και οι πέντε δίσκοι που έχουν στο ενεργητικό τους, καταμαρτυρούν έναν (καλώς) εννοούμενο επαγγελματισμό. Όλα σωστά δηλαδή. Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι δεν με πείθουν λεπτό.
Όπως και οι Αυστραλοί Wolfmother, οι Horisont και το “Sudden Death” τους, οικειοποιούνται μια δεκαετία που δεν έζησαν σχεδόν παρενδυτικά, ίσως άθελά τους, με στιλιζαρισμένο και (κακώς) εννοούμενο millennial τρόπο. Ο οποίος, στην καλύτερη περίπτωση μπορεί και να περικλείει μερικά πυροτεχνήματα γνήσιου συναισθήματος (“Hold On”), μέχρι να ακούσεις κάποια άλλη μπάντα που καταφέρνει να μεταδίδει κάτι αληθινά ουσιώδες. Προσαρμόζουν την μουσική τους στα 70s και όχι τα 70s στη μουσική τους, πράγμα που καθίσταται κουραστικό κι ανούσιο, εφόσον η αισθητική αυτή αποτελεί το βασικό εκφραστικό τους μέσο.
To rock της «δεκαετίας της αλλαγής» υπήρξε πολυπρόσωπο, αλλά με κοινή συνισταμένη κάθε έκφανσής του την ανεμελιά. Το σχήμα από την άλλη τσεκάρει κουτάκια με την ψυχαναγκαστική επιμέλεια απουσιολόγου. Το πολλαπλών αποχρώσεων ταλέντο που διαθέτουν αδιαμφισβήτητα οι Σουηδοί, δεν είναι αρκετό για να θεραπεύσει ή να νομιμοποιήσει τον εκβιαστικό τρόπο με τον οποίο παρέχεται η 70s αισθητική στη μουσική τους. Τραγική ειρωνεία, ότι η τελευταία χαρακτηρίστηκε από μουσικές που εξερεύνησαν για πρώτη φορά μαζικά τον αυτοσχεδιασμό και ελευθέρωσαν τους μουσικούς από νόρμες που κυριαρχούσαν δεκαετίες που προηγήθηκαν. Η ανεμελιά σχημάτων όπως οι Pavlov’s Dog διαμόρφωσε αυτή την εποχή με την ίδια σημαντικότητα που το έκανε, για παράδειγμα, ένα συγκεκριμένο κούρδισμα στην κιθάρα.
Οι Horisont έχουν κάθε δεξιότητα να φέρουν σε πέρας το δεύτερο κάτι παραπάνω από επαρκώς. Το πρόβλημα είναι με το πρώτο. Το ταλέντο είναι εκεί και διατίθεται με πολύτιμα εκφραστικά μέσα, που όμως σου δίνεται η αίσθηση ότι δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Το ίδιο συμβαίνει με την προσοχή του ακροατή. Το σχήμα δεν δοκιμάζει τα όρια του, αρκείται στο να είναι αυτό που λέμε “good on paper”(sic). Άλλη μια ειρωνεία, όταν εμπνέεσαι από μια εποχή που υπήρξε ιδεολογικά και αισθητικά ένας ύμνος στο να μην πράττει κάνεις εκ του ασφαλούς και να πειραματίζεται με τα πάντα, για καλό και για κακό.
Συνολικά, το μόνο στοιχείο που μετουσιώνεται πειστικά από τα 70s στον δίσκο είναι η ζωτικότητα και η αισιόδοξη φύση τους. Αυτό αποτελεί την βασική υπεράσπιση έναντι στην ιδέα ότι το σχήμα έχει την 70s αισθητική απλά για να την έχει, δεδομένου της αδιαμφισβήτητης μουσικής μόδας που κυριαρχεί εδώ και κάποια χρόνια.
Ένας καλός δίσκος είναι πολλά πράγματα μαζί. Τα καλά τραγούδια δεν αρκούν μόνα τους. Είναι αντίληψη, ευφυΐα, αισθητική, γούστο, γνώσεις, τριβή, θάρρος για πειραματισμούς που μπορεί και να μη σου βγουν στην τελική και κυρίως γενναιοδωρία. Το τελευταίο χαρακτηρίζει όλη την προβληματική του “Sudden Death”. Δεν εκτίθεσαι απλά στον ακροατή ως μουσικός, δίνεις κιόλας. Συχνά δε, δίνεις παραπάνω από εκείνα που μπορεί να διαθέτεις. Οι Horisont επιχειρούν να δώσουν (“Sail On”), αλλά το παίρνουν από μόνοι τους πίσω.
6/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
[email protected]
