Οι αγαπημένοι Eternity’s End επιστρέφουν δύο χρόνια μετά το εξαιρετικό “Unyielding” του 2019. Παρά την αγάπη μου για το συγκρότημα, αποφάσισα να μην ακούσω κανένα single, ώστε να έχω μια πιο ολοκληρωμένη εμπειρία ακρόασης. Θα καταφέρει το “Embers Of War” να συνεχίσει από εκεί που το άφησε το “Unyielding”; Θα ήθελα πολύ να πω «μάθετε στο επόμενο επεισόδιο του Dragonball Z» αλλά ο Νταλάκος το πρόλαβε…
Ξεκινάμε με το “Dreadnought (The Voyage Of The Damned)”. Μουσικά είναι καταπληκτικό. Υπέροχες μελωδίες, τα riffs, τα κοψίματα και οι αλλαγές είναι από άλλο πλανήτη αλλά υπάρχει ένα αλλά. Τα φωνητικά είναι αρκετά τσιριχτά. Με χαλάει αρκετά αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ σε αυτό το υπέροχο ρεφραίν, όπως και στην γέφυρα πριν από αυτό. Το “Bone Of The Blacksword” μπαίνει δυναμικά. Ξεκινάει με ένα τρομερό solo και ακολουθεί ένα κουπλέ, όπου αυτό που με εξέπληξε ήταν τα hi-hats. Γράψτε λάθος. Αυτό που με εξέπληξε ήταν το ρεφραίν. Τι φοβερή αλλαγή ήταν αυτή. Αλλαγή tempo, bpm, οκτάβας. Η progressive-ια που έβγαλε εν μέσω όλης της μελωδίας ήταν υπέροχη.
Εν συνεχεία του οργασμού περνάμε στο “Hounds Of Tindalos”. Θέλω για άλλη μια φορά να επισημάνω το πώς οι Christian Muenzner και Justin Hombach εκτέλεσαν, πετσόκοψαν, κατούρησαν στα μάτια τους περισσότερους power metal κιθαρίστες μέσα σε τρία τραγούδια. Το ρεφραίν είναι τέρμα old-school και απλό αλλά είναι απίστευτα πιασάρικο και σε όποιον δεν άρεσε είναι ψεύτης και διπρόσωπος (όποιος σκέφτηκε αντιπρόσωπος έχει την αγάπη μου). Οι Eternity’s End δεν θα μας αφήσουν να πάρουμε ανάσα από ότι φαίνεται, καθώς το “Call Of The Valkyies” μπορεί να κινείται σε πιο old-school κύματα, μας πιάνει όμως από τον λαιμό από το πρώτο δευτερόλεπτο. Και να μην υπήρχε το κομμάτι μέσα, δε θα χάναμε κάτι κατά τη γνώμη μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακό. Το σώζουν κάπως τα πιο neoclassical, progressive τμήματα που έχει, αλλά υπάρχει λίγο τυράκι. Το λίγο τυράκι, εφόσον δεν συνεχίσει, δεν είναι κακό.
«Τι είπατε; Gamma Ray παραγγείλατε; Έχει φύγει το παιδί.» Α, να το, έφτασε. Το “Arcturus Prime” είναι σαν να είναι βγαλμένο μέσα από το ανεπανάληπτο “Somewhere Out In Space”. To solo μπάσου απλά επιβεβαιώνει την παραπάνω δήλωσή μου. Δεν χρειάζεται καν να πω πόσο καλό είναι μετά το παραπάνω σχόλιό μου. Επιτέλους, μετά από ένα ανελέητο σερί, τα bpm πέφτουν με το “Shaded Heart”. Όχι πολύ, αρκετά όμως για να έχουμε ένα πιο groovy κομμάτι από τα προηγούμενα. Εδώ μπορούμε να ακούσουμε την υπέροχη μουσικότητα που βγάζουν οι Eternity’s End. Ίσως να είναι και το καλύτερο μέχρι τώρα. Το ρεφραίν απλά δεν μπορείς να το βαρεθείς. Το two stepping στο τέλος για να κλείσει ήταν απλό, αναμενόμενο αλλά ταυτόχρονα πανέμορφο.
Για να ξαναπεράσουμε στο χαρακτηριστικό ύφος της μπάντας, έρχεται το “Deathrider”. Και αυτό έχει μια πιο old-school αίγλη και είναι ίσως το πιο αδύναμο του δίσκου. Τέλος, έχουμε το ομότιτλο εννιάλεπτο “Embers Of War”. Τι μπορώ να πω για αυτό εκτός από μπράβο;. Παρά τη μεγάλη του διάρκεια, μόνο βαρετό δεν γίνεται. Τα νεοτερίστικα στοιχεία ποικίλουν και το ρεφραίν είναι τεράστιο, ενώ το καθαρό σημείο στη μέση του τραγουδιού είναι μαγικό.
Με το “Embers Of War”, οι Eternity’s End με εξέπληξαν. Τα ακούσματά μου έχουν αποστασιοποιηθεί αρκετά από το power τα τελευταία χρόνια και περίμενα να ακούσω κάτι μέτριο, βαρετό, επαναλαμβανόμενο και με το shredding να καταστρέφει την εμπειρία ακρόασης. Όπως καταλάβατε από τα παραπάνω όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω αν ωρίμασα εγώ ή αν ωρίμασαν οι Eternity’s End αλλά θα πω ότι έγιναν και τα δύο. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι και να ξεπερνούν τον εαυτό τους με κάθε τους album. Όσοι διαβάσατε μέχρι εδώ, αρκετά διαβάσατε. Πάτε χαθείτε στον κόσμο του “Embers Of War” θα με ευχαριστείτε.
9/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]
