Και που λες, εκεί που βάζει κανείς να ακούσει έναν black metal δίσκο για τον οποίο έχει ακούσει θετικά λόγια, νιώθει την απαραίτητη παγωνιά του riffing, γουστάρει, και εκεί που πάει να ψάξει περισσότερες πληροφορίες για το συγκρότημα που ακούει, πέφτει πάνω στη χώρα καταγωγής τους – και το όνομα αυτής, Κούβα! Έκπληξη, το δίχως άλλο. Βέβαια, θα μου πείτε ότι εδώ η Ελλάδα των υπέροχων παραλιών και της ατελείωτης ηλιοφάνειας δημιούργησε μια από τις πιο γνωστές και σεβαστές black metal σκηνές στον κόσμο, οπότε γιατί όχι;
Μπορεί οι Narbeleth να έχουν εν τω μεταξύ μετακομίσει στην Ισπανία, ωστόσο οι black metal κύκλοι τους έχουν αμετάκλητα βαφτίσει «αυτοί από την Κούβα». Οι Narbeleth λοιπόν υπάρχουν από το 2008 και έχουν τέσσερα full-lengths στη φαρέτρα τους, με το “Svmma Cvm Nox Arcana” να αποτελεί το πέμπτο. Την υπόλοιπη δισκογραφία τους την έχω ακούσει περιστασιακά και επιφανειακά αλλά το παρόν album μου τονίζει ότι θα πρέπει να εντρυφήσω.
Αρχής γενομένης από το ασπρόμαυρο εξώφυλλο, καταλαβαίνεις τι θα επακολουθήσει και η ακρόαση στο επιβεβαιώνει: λυσσασμένα blast beats, το αγαπημένο σκανδιναβικό riffing και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του ιδιώματος, μας προσφέρουν ένα πολύ ενδιαφέρον πακέτο black metal που φέρνει κατά νου σχήματα όπως οι Taake (ειδικά εποχής “Nattestid…” και “Over Bjoergvin…”) και οι Judas Iscariot. Επιπλέον, πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλη μουσική συνάφεια με το προηγούμενο album της μπάντας, “Indomitvs”.
Οι Narbeleth έχουν φτάσει σε σημείο συνθετικής ωριμότητας, διανθίζουν τα κομμάτια τους με αλλαγές (μέχρι και ακουστικά σπασίματα) για να καταπολεμήσουν την επανάληψη που χαρακτηρίζει το ιδίωμα – ενίοτε και το παρόν album, πράγμα που αποτελεί από τα λίγα αρνητικά του – και γράφουν πολύ ωραία κομμάτια. Προσωπικά αγαπημένα είναι τα “Moon Of A Thousand Shapes” και “Towards The Most Primitive Matter Of Our Nature”, ωστόσο το album διατηρεί ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα από την αρχή ως το τέλος, πράγμα που είτε θα σας ξενίσει ή θα σας εξιτάρει, αναλόγως του πού βρίσκεστε στο πρίσμα της black metal φιλοσοφίας. Ο δίσκος κλείνει με μια διασκευή στο “The Boiling Blood” των Νορβηγών NettleCarrier, η οποία είναι μια επαναπροσέγγιση στο πρωτότυπο όσον αφορά στην παραγωγή, που είναι ξεκάθαρα πιο «πρίμα» σε σχέση με τον μπάσο καταιγισμό του αυθεντικού.
7/10
Στέλιος Σπαντίδης
[email protected]
