Μπορεί οι Morgarten να προέρχονται από την Ελβετία, εύκολα όμως θα τους μπέρδευε κάποιος με Σκανδιναβούς, καθώς το symphonic/folk pagan black metal τους έχει πάρα πολλές επιρροές από τα συγκεκριμένα σχήματα. Οι ομοιότητες δε σταματάνε όμως μονάχα στο μουσικό κομμάτι, καθώς και στις φωτογραφίες τους έχουν πολλές ομοιότητες εμφανισιακά με τους Vikings καθώς και άλλες άγριες φυλές. Κι όμως, το όνομά τους προέρχεται από τη μάχη του Morgarten το 1315, όπου ο ελβετικός στρατός νίκησε τον αυστριακό.
Τέλος πάντων, αυτό είναι το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος και το οποίο μπορούμε να πούμε άνετα ότι έχει γίνει πολύ ωραία δουλειά. Αρχικά, στο ηχητικό κομμάτι, βασίζονται στη σκληρή metal πλευρά κάτι που λειτουργεί υπέρ των σκοτεινών συνθέσεων, καθώς τα συμφωνικά και τα folk σημεία είναι λιτά και προσθέτουν μια ιδιαίτερη χάρη χωρίς να χαλάνε την ιδιαίτερη ατμόσφαιρά του, κάτι που κάνουν τα περισσότερα συγκροτήματα που έχουν ξεχωρίσει σε αυτό το δίσκο. Εξάλλου, αν έχετε παρατηρήσει, τα συγκροτήματα που βασίζονται περισσότερο στη folk πλευρά ακούγονται πιο «χαρωπά» και, εδώ τουλάχιστον, αυτό θα ήταν καταστροφικό.
Επίσης, στο συνθετικό κομμάτι, το επίπεδο κυμαίνεται από καλό έως συναρπαστικό, κάτι που σε κάνει να μη δίνεις σημασία στη μεγάλη διάρκεια του δίσκου. Δε ξεφεύγει βέβαια από τις διδαχές των κυρίαρχων του είδους αλλά όταν το συνθετικό επίπεδο είναι τόσο καλό και η χημεία των μουσικών σφιχτοδεμένη, τότε δε σε πολυνοιάζει αυτό. Επίσης παίζει ρόλο ότι τη μίξη έχει κάνει ο τεράστιος Jens Bogren (αν και πάντα υπάρχουν κάποιοι που το θεωρούν αυτό αρνητικό γιατί τον κατηγορούν για υπερβολικά πλαστικούς ήχους), κι αυτό φαίνεται καλύτερα αν ακούσετε το νέο άλμπουμ παρέα με το ντεμπούτο πλάι πλάι, η διαφορά στον ήχο είναι εμφανής. Η ηχητική επεξεργασία αφήνει τις συνθέσεις να «αναπνεύσουν» και να αναδείξουν όλο το ταλέντο και την προοπτική τους.
Τέλος, στο στιχουργικό κομμάτι, το άλμπουμ είναι concept. Το συγκρότημα έγραψε μια μεσαιωνική νουβέλα εμπνευσμένη από έναν Ελβετό ήρωα ονόματι Arnold Von Winkelried, και σε κάθε τραγούδι εξιστορούν σημαντικά γεγονότα της ιστορίας του. Είναι εμφανές ότι η ιστορία είναι κομμένη και ραμμένη γι’ αυτό το είδος, καθώς και το αντίστροφο. Η ροή της μουσικής και των στίχων σε βοηθάνε να αντιληφθείς το δίσκο σαν ένα ταξίδι στην ιστορία του ήρωα. Αυτή η δουλειά καθιστά το συγκρότημα ως πολλά υποσχόμενο (κι ας υπάρχουν από το 2005), ενώ ο δίσκος αποτελεί και ένα πολύ δυνατό υποκατάστατο στους πιο φανατικούς ακροατές του είδους, με τη λειψανδρία που παρατηρείται τελευταία. Δείχνουν πάντως πως έχουν τις ικανότητες για κάτι ακόμα καλύτερο και ενδιαφέρον.
7,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
