Παρά τις προσπάθειές μου να βρω κάποια πληροφορία σχετικά με το ποιόν του κυρίου Ricky Portera, βρέθηκα σε αδιέξοδο. Βλέπετε, δεν γνωρίζω Ιταλικά και ότι και να βρήκα με αναφορά στον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, ακόμα και το δελτίο τύπου που συνοδεύει τον δίσκο του, είναι στα Ιταλικά. Άρα, πέρα από κάποιες συνεργασίες του με τον πασίγνωστο Ιταλό τραγουδοποιό και ερμηνευτή Lucio Dalla, δεν έχω κάτι για τις προηγούμενες δουλειές του, ούτε καν για αυτήν την τελευταία του που τιτλοφορείται “Fotilli”. Απ’ ότι καταλαβαίνω, πρόκειται για βιρτουόζο κιθαρίστα ο οποίος κυκλοφορεί ένα Hard Rock άλμπουμ με Ιταλόφωνο στίχο. Σαν κιθαρίστας φαίνεται επηρεασμένος από τους μεγάλους hard rock κιθαρίστες. Έχει λίγα στοιχεία Gary Moore, λίγο Santana, λίγο Clapton, κλασσικά πράγματα δηλαδή. Γύρω από αυτόν τον άξονα περιστρέφεται , πέρα από το παίξιμό του, και η μουσική που δημιουργεί. Εύπεπτα rock κομμάτια, ορισμένα καλά, ορισμένα όχι. Ο συνδετικός κρίκος όμως των δεκατριών τραγουδιών που περιέχει το άλμπουμ, είναι μια έντονη Ραματζοτίλα (δική μου λέξη), ειδικά στις μπαλάντες. Πολύ πιθανό να φταίει το ότι τραγουδάει στα ιταλικά και έτσι γίνεται απευθείας η σύνδεση. Πολύ φοβάμαι όμως ότι αυτός είναι ο ελαφροrock ήχος της γειτονικής μας χώρας, περίπου όπως έχουμε συνυφασμένο το ελληνικό ροκ (και όχι rock) με τον ήχο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Παρά τα συμπαθητικά στοιχεία του, το άλμπουμ αυτό είναι ξένο ως προς τα γούστα μου και φαντάζομαι ότι ισχύει το ίδιο και για τους περισσότερους αναγνώστες του Greek Rebels. Εξαντλώντας όλη μου την επιείκεια και καλή διάθεση, δυστυχώς θα το βαθμολογήσω ακριβώς όπως πιστεύω ότι του αξίζει.
5/10
Νίκος Κεφαλίδης
