Στο χώρο το grindcore η συγκεκριμένη μπάντα θεωρείται θρύλος μιας και βρίσκεται ήδη στον 22ο χρόνο της ύπαρξής της. Αυτή εδώ είναι η πρώτη τους full length προσπάθεια οπότε μπορείτε να καταλάβετε και το ενδεχόμενο ειδικό βάρος και για τους οπαδούς του ήχου που υπάρχει στη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Για να πω την αλήθεια το υλικό αυτών εδώ των Βοστονέζων δεν είναι και ακριβώς το grindcore υλικό με το οποίο εμείς, οι κάτω των 30 μεγαλώσαμε. Τα 17 τραγούδια που συμπεριλαμβάνονται στα μόλις 23 λεπτά αυτής εδώ της κυκλοφορίας κοιτάζουν περισσότερο στις πρώτες πρώτες μέρες αυτού του ήχου αν όχι και ακόμα παραπίσω. Σάπια φωνητικά punk-οειδές ως επί το πλείστον κοπάνημα και τέζα φαλτσαδούρα στα solos. Πιασάρικοι ρυθμοί και κομμάτια με τα οποία μπορείς να κοπανηθείς από την άλλη. Αν σας αρέσουν συγκροτήματα όπως οι Napalm Death (αυστηρά των 2 πρώτων δίσκων), οι Agathocles και αντίστοιχα όλη αυτή η λεγόμενη mincecore βαβούρα, τότε σίγουρα μην ξεχάσετε να τσεκάρετε και αυτό. Είναι παλαίουρες και αυτό φαίνεται και σε κάποια φάση κερδίζει το σεβασμό. Και εγώ ξεκίνησα με διάθεση να τους θάψω, στη πορεία όμως μου γύρισε αλλιώς. Στο 17ο και τελευταίο κομμάτι διασκευάζουν το “Won’t You ” των Plasmatics της εμβληματικής Wendy O Williams και μάλιστα ένας τυπάς τραγουδά ακριβώς με τη χροιά της άγριας Wendy. Νομίζω καταλάβατε περί τίνος πρόκειται και σκοπός μου είναι και το εύρος αυτής της κριτικής να μην ξεπεράσει το χρονικό εύρος του συγκεκριμένου δίσκου. Καλορίζικοι.
6.5/10
Τάσος Δεληγιάννης
