Το ξέρω πως δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος να ξεκινήσω μια κριτική, αλλά έχω πάθει πλάκα! Στη πρώτη ακρόαση του άλμπουμ αυτών εδώ δεν κοίταξα τίποτα. Απλά το έβαλα να παίξει. Σκέφτηκα δες εδώ τα Αμερικανάκια προχωρημένη rock αισθητική! Ψάχνω στο διαδίκτυο να αντλήσω πληροφορίες για τη μπάντα και βλέπω ότι σχηματίστηκαν το 2009 στην Άρτα και έχω μείνει κάγκελο! Απλά δεν είναι δυνατόν να έχουμε τέτοιες γκρουπάρες στη χώρα μας! Θα παραμιλάω για ώρες οπότε ας πιάσουμε το άλμπουμ από κάπου να ξεκινήσουμε. Με τα χρόνια έχω καταλήξει ότι από ένα σημείο και μετά είναι πραγματικά ακατόρθωτο να παίξεις αποκλειστικά ένα είδος/ύφος rock μουσικής, ας πούμε, όπως το έκαναν οι τύποι στις αφίσες σου ακριβώς για το λόγο ότι τα όρια έχουν διευρυνθεί και οι δρόμοι έχουν πια εξερευνηθεί με αποτέλεσμα να φτάσεις και εσύ σαν μουσικός να ρωτήσεις όπως ο Οβελίξ τον Αστερίξ στους Ολυμπιακούς αγώνες για το αν τέλος πάντων γίνεται το μαγικό φίλτρο να φτιαχτεί σε ένα μπρίκι για να πάρεις την απάντηση ότι ακόμα δεν έχουν εφευρεθεί, αν με πιάνετε. Με άλλα λόγια όσο και να θέλεις να μείνεις πιστός σε ένα είδος, έχεις διαβάσει και το παρακάτω μάθημα με αποτέλεσμα να ξέρεις και πληροφορίες που ακόμα θεωρητικά δεν (θα έπρεπε να) έχεις διδαχθεί, με αποτέλεσμα όλο αυτό τελικά να προκύπτει σαν μια φυσιολογική συνέπεια. Αυτή η μπαντάρα τώρα, ξεκινάει από τα 70’s για να φτάσει μέχρι τα τέλη των 90’s και να περιλάβει σε αυτό το μουσικό σακί όλα τα ενδιάμεσα. Απο το αλητικό garage rock του εναρκτήριου “Take My Heart Away” με τις θεϊκές σε στυλ Chris Cornell κορώνες του Γιώργου Νάτση, περνάμε στο εμποτισμένο με το πνεύμα των Velvet Revolver θα έλεγα εγώ “Lovely City”. To “I Know You Wanna Rock ‘n Roll” αποτελεί αναμφίβολα ένα φόρο τιμής στην αιώνια αλητεία των Monster Magnet ενώ το νούμερο 4 πια, “Blame Whatever you Want” ‘ακριβώς για να κάνει την εξαίρεση στο κανόνα των επιρροών φέρνει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία στο ύφος της μεγαλύτερης rock μπάντας σήμερα, των Black Keys. Το χαμόγελο που μας αφήνουν σαν μια γλυκιά ανάμνηση των παιδικών μας ακουσμάτων είναι αυτό που κρατάω από το ομώνυμο κομμάτι που ακολουθεί με τους Offspring των πρώτων δίσκων να έχουν πάρει τη σκυτάλη εδώ ενώ στο επόμενο το ίδιο πάνω κάτω στυλ χωράει πολύ ωραία και ολίγη πάλι από Velvet Revolver και όχι μόνο. Τα δύο κομμάτια που ακολουθούν νομίζω πως μεταξύ ίσων αποτελούν τις κορυφές του δίσκου. Το instrumental “Octopuss” θα έλεγα ότι βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε Clutch και Black Sabbath, ενώ στο ανυπέρβλητο “(N)everchanging” πραγματικά με γονάτισαν με τις φωνητικές trademark αρμονίες των Alice in Chains. Πανάξιοι! Ο δίσκος κλείνει με ακόμα δυο κομματάρες την ατμοσφαιρική μπαλάντα (φέρτε στο μυαλό τη χααααμένη διασκευή των Pantera σε Sabbath στο “Planet Caravan”) και τη rock-ιά “32”. Από όσα εκτενέστατα σας εξέθεσα μέχρι εδώ, καταλάβατε ότι έχουμε χτυπήσει φλέβα, έτσι; Αρτιότατος ήχος ακριβώς όπως τον ακούμε στις μεγαλύτερες παραγωγές του εξωτερικού, μουσικοί που όχι μόνο έχουν ακούσει σε βαθμό εξάντλησης οτιδήποτε παίχτηκε κάτω από τη ταμπέλα rock από το 1970 και προς τα εδώ και που έχουν την οξυδέρκεια και τη κριτική σκέψη να μαζέψουν αυτά στα στοιχεία και να βρούνε τους συνδυασμούς με τους οποίους αυτά μπορούν να λειτουργήσουν μαζί. Αυτό σίγουρα υποδηλώνει καλλιτεχνική φύση και αποτελεί ειλικρινή και ουσιώδη δημιουργία. Αισθάνομαι πραγματικά τυχερός.
9/10
Τάσος Δεληγιάννης
