Το προ τετραετίας ντεμπούτο των Λιθουανών Crypts Of Despair, “The Stench Of The Earth”, ήταν ένα πάρα πολύ δυνατό ντεμπούτο και μάλιστα προερχόμενο από μια χώρα που οι περισσότεροι τη φέρνουμε στο μυαλό μας μονάχα αν μιλάμε για μπάσκετ. Η δυναμικότητά τους, η σφριγηλότητα στον ήχο και στις συνθέσεις σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας τους έχουν φέρει μεγάλες προσδοκίες για το συγκρότημά τους και ανέμενα το δεύτερο album τους με πολύ ενδιαφέρον.
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα όμως αν εγώ απογοητεύομαι εύκολα ή αν απλά βάζω ψηλά τον πήχη των προσδοκιών μου, ωστόσο νιώθω ότι δεν άρπαξαν την ευκαιρία που τους δόθηκε και δεν εξελίχθηκαν όπως το περίμενα. Για να μην παρεξηγηθώ βέβαια, ο δίσκος είναι μια χαρά μπομπάτος, απλά νιώθω ότι επαναπαύθηκαν και δημιούργησαν μια επανάληψη του ντεμπούτου.
Κι επαναλαμβάνω ότι λέγοντας τα παραπάνω δε θεωρώ το δίσκο κακό ή μέτριο. Απλά ούτε χειροτέρεψαν αλλά ούτε και βελτιώθηκαν. Το δεύτερο album είναι ισάξιο με το πρώτο σε πολλούς τομείς, σχεδόν στα πάντα. Που σημαίνει πατροπαράδοτο old-school death metal, με παραγωγή προσαρμοσμένη στα σημερινά επίπεδα και μάλιστα είναι τόσο καλή που τονίζει και ενισχύει τις συνθέσεις (αν και ξέρω άτομα που βγάζουν σπυράκια με αυτό), εκτελεστική αρτιότητα, συνθέσεις «κρέμα» και αποτέλεσμα ικανοποιητικό.
Από την άλλη όμως νιώθω ότι οι Crypts Of Despair έχουν ακόμα πολλά ψωμιά να φάνε για να φτάσουν στο επίπεδο των Gorguts και Incantation, τους οποίους έφερα σαν (όχι και τόσο) τυχαίο παράδειγμα. Και νιώθω επίσης ότι με τις δυνατότητες που δείχνουν ότι έχουν είναι ικανοί να φτάσουν πολύ ψηλότερα. Εδώ όμως παρέμειναν πλήρως στάσιμοι.
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στο υπέροχο και σκοτεινό εξώφυλλο το οποίο έχει επιμεληθεί ο ανερχόμενος Néstor Ávalos, ο οποίος τα τελευταία πέντε χρόνια έχει σχεδιάσει πολλά όμορφα εξώφυλλα σε πολλά, κυρίως underground και extreme συγκροτήματα, και αξίζει να τον ψάξετε περισσότερο αν ασχολείστε και ενδιαφέρεστε για το εικαστικό κομμάτι. Να αναφέρω ενδεικτικά ότι έχει κάνει εξώφυλλα στο “Grand Morbid Funeral” των Bloodbath, στο DVD “Lisboa Under The Spell” των Moonspell και στο “Duality Of The Unholy Existence” split των Rotting Christ και Varathron.
Επειδή ίσως νιώσετε ότι το κείμενο βγαίνει αρνητικό προς το συγκρότημα, να επαναλάβω ότι πέρασα ωραία ακούγοντας το δίσκο, περίμενα όμως να πάνε ένα βήμα παραπέρα γιατί έχουν δείξει ότι έχουν τέτοιες ικανότητες και δυνατότητες. Και είμαι σίγουρος ότι θα βρεθούν πολλοί που δε θα συμφωνήσουν με αυτήν την κριτική γιατί θα περάσουν υπέροχα με αυτόν το δίσκο, και είμαι σίγουρος γι’ αυτό (εκτός αν δε γουστάρουν τις παραγωγές και τις ηχογραφικές ευκολίες του σήμερα) γιατί ό δίσκος ακούγεται ευχάριστα και ρέει σωστά και εύκολα. Απέχουν όμως αρκετά ακόμα μέχρι να μπουν στην ελίτ, κι αυτό είναι που με ανησυχεί, γιατί δε θέλω να επαναπαυθεί ένα τέτοιο συγκρότημα με τέτοιες μεγάλες ικανότητες.
6,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
