Αν είναι να φημίζονται για κάτι οι Καναδοί, αυτά είναι οι καλοί τρόποι, η έμφυτα χαρούμενη φύση, η ηρεμία και τη γλυκύτητα που αποπνέουν ως λαός. Φήμη που έχει ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας και είναι πια γνωστή ακόμα και σε εκείνους που δεν την έχουν επισκεφθεί ποτέ από κοντά ή γνωρίσει τους κατοίκους της. Το κεντρικό πρόσωπο αυτής της κριτικής, ο Jarret Beach, είναι μάλλον η άλλη όψη του νομίσματος.
Ο μουσικός, συνθέτης και τραγουδιστής από την Alberta, ιθύνων νους και μοναδικό μέλος των Discarded Self, μας πετάει στα μούτρα ένα τόσο σκατόψυχο sludge, πασπαλίζοντας εδώ κι εκεί με black, doom και σε στιγμές old-school thrash, που είναι ικανό από μόνο του να καταστρέψει (ή να αποκαταστήσει, όπως το πάρει κανείς) τη φήμη ενός ολόκληρου έθνους. Και παραδόξως, η τελευταία πρόταση έχει ειπωθεί με την καλύτερη δυνατή έννοια.
Μέλος της τοπικής σκηνής εδώ και κάποιο διάστημα, διατελεί ταυτόχρονα χρέη μπασίστα στους melodic death metallers Ashes Of Yggdrasil, κιθαρίστα/τραγουδιστή στους επίσης sludge doomsters Destroy My Brains και εμπνέεται για το στιχουργικό και αισθητικό κομμάτι του δίσκου από την προσωπική του συλλογή ταινιών τρόμου, με τα κομμάτια να διαθέτουν τα αντίστοιχα ηχητικά αποσπάσματα. Αν το τελευταίο σας φάνηκε θανάσιμο κλισέ που έχετε διαβάσει σε άλλες πενήντα κριτικές, ξανασκεφτείτε το. Εδώ εφαρμόζεται τόσο πειστικά που δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο δίσκος είναι ταινία τρόμου από μόνος του. Και ξανά, να το εννοούμε ως κομπλιμέντο.
Και οι απορίες συνεχίζονται… Όπως πώς είναι δυνατόν κάτι να είναι τόσο σάπιο, «βρώμικο» και ακατέργαστο ηχητικά και αισθητικά, ενώ ταυτόχρονα είναι τόσο προσεγμένο, καλοδομημένο και πεντακάθαρο από άποψη παραγωγής που να καταντάει με έναν περίεργο τρόπο εύπεπτο; Επίσης, πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο μονολιθικά doom, ενώ ταυτόχρονα να περιέχει ετερόκλητες αλλά αρμονικά τοποθετημένες μουσικές επιρροές, τέτοιες ώστε να μη γίνεται στιγμή μονότονο ή βαρετό; Το ομώνυμο ντεμπούτο των (για την ακρίβεια του) Discarded Self τα μπορεί όλα αυτά. Μπορεί ακόμα και κάτι σημαντικότερο: να είναι ό,τι πιο σάπιο άκουσα φέτος και ταυτόχρονα ένας καταπληκτικός δίσκος. Συμβουλευτείτε το γιατρό ή το φαρμακοποιό σας πριν από κάθε χρήση.
9/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
