Όταν μία από τις τέσσερις μεγαλύτερες μπάντες στον ευρύτερο χώρο του heavy metal αποφασίζει να κυκλοφορήσει μια νέα δισκογραφική δουλειά, το γεγονός αποτελεί γιορτή. Έτσι λοιπόν, έξι χρόνια μετά την κυκλοφορία του “The Book Of Souls”, επανέρχονται με έναν δίσκο τον οποίο πρωτίστως τον έκαναν για την πάρτη τους και μετέπειτα για τους οπαδούς. Πρέπει κάποια στιγμή να το αποδεχθούν αυτό οι φίλοι του σχήματος. Άλλωστε είναι κάτι που συμβαίνει από το “The Final Frontier” (2010). Σίγουρα είναι ένας δίσκος πιο κοντά σε άλμπουμ τύπου “Dance Of Death” (2003) και “A Matter Of Life And Death” (2006), παρά στα τελευταία κατά την προσωπική μου άποψη.
Ο δίσκος ξεκινάει με το ομώνυμο οχτάλεπτο “Senjutsu”, μια σύνθεση του διδύμου Adrian Smith/Steve Harris, όπου οι χαρακτηριστικές μελωδίες του Smith της “Dance Of Death” περιόδου δίνουν και παίρνουν, με κάποια μικρά ψήγματα “Powerslave”. Δεν είναι μυστικό άλλωστε πως όπου βάλει το χέρι του ο Smith δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από τελειότητα. Ακολουθεί το “Stratego” (Gers/Harris), το δεύτερο δείγμα που δόθηκε προς τα έξω από την μπάντα. Για εμένα προσωπικά διαθέτει εξαιρετικά riffs, με μοναδική εξαίρεση να με «χαλάει» το σόλο του Janick Gers, το οποίο το θεωρώ από τα χειρότερά του ever! Την τρίτη θέση στο playlist έχει το πρώτο single “The Writing On The Wall” (Smith/Dickinson), το οποίο συνοδεύτηκε από ένα φανταστικό animation clip από την μπάντα. Τα επτά λεπτά διάρκειας του περνάνε νερό και απλά κάθεσαι και το απολαμβάνεις. Είναι κομμάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα στο “Dance Of Death”.
Για την συνέχεια έρχεται αναλαμβάνει δράση ο «καπετάνιος» Steve Harris με την πρώτη, εκ των τριών συνολικά ολοκληρωτικά δικών του συνθέσεων, το “Lost In A Lost World”. Εδώ βαδίζουμε σε πιο “A Matter Of Life And Death” μονοπάτια. Τα leads είναι δυνατά αν και εμένα προσωπικά στο όλο κομμάτι το μόνο που χωλαίνει είναι το ρεφραίν. Εξαιρετικά riffs τα οποία τα θεωρείς ήδη κλασικά, με αρκετά prog rock στοιχεία μέσα. Το συνθετικό δίδυμο των Smith/Dickinson επανέρχεται με την δεύτερη εκ των τριών συνθέσεων του στο δίσκο, το “Days Of Future Past”, το οποίο για εμένα είναι η απόλυτη κομματάρα! Δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπάρχει αυτό σε μελλοντικά playlists. Hard rock-άδικο σόλο ολκής από Smith που σου παίρνει το μυαλό και εξαιρετική φωνητική μελωδία από τον Bruce Dickinson. Στο “The Time Machine” (Gers/Harris) η αλήθεια είναι ότι βρήκα τον εαυτό μου να ξενερώνει λίγο αλλά στα μέσα του κομματιού περίπου υπάρχει ένα εξαιρετικό lead που απλά σκοτώνει, το οποίο φέρνει τελείως σε “The X Factor” (1995).
Το “Darkest Hour”, η τελευταία σύνθεση των Smith/Dickinson στο δίσκο (τα υπόλοιπα τρία είναι καθαρά συνθέσεις «καπετάνιου») ξεκινά με μια μελαγχολική μελωδία που φέρνει στο μυαλό πιο προσωπικές στιγμές του Dickinson (βλ. “The Chemical Wedding”) παρά τόσο Iron Maiden και κινείται σε πιο mid-tempo καταστάσεις. Βέβαια το σόλο εδώ είναι αυτό που απογειώνει το κομμάτι, αφού πρόκειται για πραγματική σύνθεση. Στο “Death Of The Celts” η αλήθεια είναι ότι η πρώτη μου εντύπωση πριν καν ακούσω το κομμάτι, ήταν σαν μια άτυπη συνέχεια του “The Clansman” λόγω θεματολογίας και μόνο. Τελικά, από ότι φαίνεται οι προβλέψεις μου επιβεβαιώθηκαν. Σίγουρα είναι μια εξαιρετική σύνθεση βαλσοειδούς ρυθμού με μια εξαιρετική sing-along αλλαγή και τις κέλτικες μελωδίες να υπερτερούν, κάπου στα μισά του κομματιού. Εκεί που αρχίζεις να κοπανιέσαι, είναι στο “The Parchment”, όταν κιόλας από την εισαγωγή μπαίνουν τα ανατολίτικα riffs. Σε οδηγεί σε συναισθήματα που σου έβγαζε το “The Nomad” (ΜΑ ΤΙ ΥΜΝΟΣ;) μέσα από το “Brave New World” (2000) και ξάφνου νιώθεις και πάλι έφηβος (τουλάχιστον ο γράφων). Ο δίσκος κλείνει με το απλά συμπαθητικό για εμένα “Hell On Earth”, το οποίο δεν με κέρδισε τόσο όσο τα άλλα κομμάτια.
Εφόσον φτάσαμε εν έτει 2021 και μπάντες σαν τους Iron Maiden να ηχογραφούν δίσκους 80 λεπτών, οι οποίοι κυλούν σαν νερό, τότε κάτι καλό γίνεται. Από εμένα προς αυτούς είναι ένα τεράστιο ευχαριστώ για τον καταπληκτικό δίσκο που μας χάρισαν. Εν αναμονή της εμφάνισης τους επί ελληνικού εδάφους τον ερχόμενο Ιούλιο.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
Νέος δίσκος για ένα από τα σημαντικότερα, το σημαντικότερο για πολλούς, συγκροτήματα της σκληρής μουσικής. Ένα συγκρότημα που έχει γαλουχήσει γενιές και γενιές μεταλλάδων εδώ και δεκαετίες. Αυτό από μόνο του είναι η είδηση της χρονιάς. Έξι χρόνια έχουν ήδη περάσει από το περασμένο τους έργο “The Book Of Souls” και αν μη τι άλλο η αναμονή από πλευράς οπαδών ήταν τεράστια.
Δέκα νέες συνθέσεις με διάρκεια σχεδόν ογδόντα δυο λεπτά. Τρία από αυτά να περνάνε τα δέκα λεπτά και μόλις δύο να βρίσκονται κάτω από τα πέντε λεπτά. Τίτλος δίσκου για πρώτη φορά μια μη αγγλική λέξη και εξώφυλλο που θα μπορούσε να είναι αδερφάκι του “The Book…” με το μαύρο φόντο. Πέντε ακροάσεις στην σειρά πήραν οι παρακάτω γραμμές. Αρκετά όμως με τα στατιστικά. Στα αυτιά μου το “Senjutsu” ακούγεται σαν μια λογική συνέχεια του “The Book…”. Κλασικό Maiden δηλαδή με κάποιους προοδευτικούς πειραματισμούς και ολίγον τις από folk προσέγγιση. Γκάζια μην περιμένετε δηλαδή.
Ξεκινώντας με τα πιο σύντομα κομμάτια του δίσκου μπορώ να πω ότι μου άρεσαν πάρα πολύ. Ειδικά το “Stratego” ζωγραφίζει με την βασική του μελωδία. Το “Days Of Future Past” αρκετά σκοτεινό και το “The Writing On The Wall” μια ευχάριστη έκπληξη που αν μη τι άλλο αποδεικνύει ότι το σχήμα μπορεί ακόμα να πειραματιστεί. Στα πιο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια η κατάσταση είναι πιο πολύπλοκη. Από την μια έχουμε το “The Parchment” που πραγματικά είναι εντυπωσιακό και από την άλλη έχουμε το “Death Of The Celts” που με έχασε κάπου στην διαδρομή και με κούρασε. Αγάπη των Maiden οι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις αλλά δεν μπορούν πάντα να είναι επιτυχίες.
Δύο συνθέσεις που αγάπησα από την πρώτη στιγμή είναι το ομώνυμο που δεν ήθελα να τελειώσει αλλά και το πανέμορφο “Darkest Hour” στο οποίο χτυπάνε ταβάνι σε ποιότητα. Τέλος, θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς το “The Time Machine”. Άκουσα και διάβασα διάφορα για την φωνή του Bruce. Τι να πω και εγώ; Για μένα ήταν όπως πάντα άριστος. Δηλαδή τι περιμένανε κάποιοι; Να ακούγεται ακόμα σαν σειρήνα; Ας σοβαρευτούμε. Όταν έχεις τόσες εργατοώρες με το λαρύγγι σου είναι απορίας άξιο πως συνεχίζεις, πόσο μάλλον ακούγεσαι τόσο καλός.
Με λίγα λόγια; Το “Senjutsu” είναι ένα άλμπουμ με λόγο ύπαρξης. Ακροβατώ να το τοποθετήσω ένα κλικ πάνω ή ένα κλικ κάτω από την προηγούμενη δουλειά τους και αυτή είναι η λεπτή γραμμή. Αν σας άρεσε το “The Book…”, δεδομένα θα σας αρέσει και αυτό εδώ. Αν όχι, τότε δύσκολα θα χαμογελάσετε εδώ.
7,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]
Είχα αρχίσει να πιστεύω πως δεν θα ακούγαμε νέα δισκογραφική δουλειά τους, ότι το, κατά την άποψή μου, αριστουργηματικό “The Book Of Souls” θα αποτελούσε και το κύκνειο άσμα τους. Θα αποτελούσε ίσως το τέλειο κλείσιμο καριέρας, αλλά ο «καπετάνιος» και ο «παραμυθάς» είχαν άλλη άποψη και στην τελική, ποιος είμαι εγώ για να διαφωνήσω.
Και εγένετο το “Senjutsu”, στον δρόμο που χάραξε ο προκάτοχός του. Δέκα κομμάτια, διπλό άλμπουμ και αυτό, λιτό εξώφυλλο και οι προσδοκίες στα ύψη. Προσωπικά το ιδιαίτερο για τα Maiden στάνταρντ, “The Writing On The Wall”, που ήταν και το πρώτο δείγμα του δίσκου, με χαροποίησε πολύ, το βρήκα πολύ «φρέσκο» για τον ήχο της μπάντας και μου άνοιξε την όρεξη για το τι θα ακολουθούσε. Το “Senjutsu” όπως πολύ σωστά είχε δηλώσει ο Dickinson είναι ένας αρκετά διαφορετικός δίσκος και πραγματικά, πόσο δίκιο είχε. Μπορεί το προαναφερθέν κομμάτι να ξεχωρίζει περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα του δίσκου, με τις southern πινελιές και την γενικότερη US μουσική μάτια αλλά όλο το άλμπουμ επίσης αποτραβιέται σε πάρα πολλές στιγμές από τον μετά την επανένωση ήχο τους.
Συνολικά ο δίσκος είναι τρομερά καλά δομημένος. Η ροή των κομματιών είναι εκπληκτική με αποτέλεσμα να κάνει την ακρόαση ξεκούραστη, παρόλα τα 81 λεπτά διάρκειάς του. Η προαναφερθέντα ποικιλομορφία επίσης συνδράμει σε αυτό, καθώς δεν σου αφήνει το ενδιαφέρον σε πολλά σημεία ο δίσκος, έχοντας πάντα κάτι «διαφορετικό» σαν άκουσμα να σου τραβήξει την προσοχή. Τρανό παράδειγμα το “Lost In A Lost World” το πρώτο μισό του οποίου, πέρα από το ότι θα μπορούσε να είναι μέσα στον επόμενο προσωπικό δίσκο του Dickinson, σου περνάει και μερικές Pink Floyd αναφορές. Το εκπληκτικό ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, το “Senjutsu”, αποτελεί για εμένα ένα από τα καλύτερα του άλμπουμ, με έντονο χαρακτήρα από την προσωπική καριέρα του Dickinson και αυτό, αρκετά «διαφορετικό» κομμάτι μουσικά και σίγουρα τρομερή επιλογή για άνοιγμα άλμπουμ.
Οι συνεισφορές του Gers μουσικά, φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν από την συζήτηση, καθότι τόσο το “Stratego” όσο και το “The Time Machine” είναι εξαιρετικά κομμάτια, με το πρώτο να ακούγεται πιο Maiden και από τους ίδιους. Δεν θέλω να μπω στην διαδικασία του να πιάσω το κάθε κομμάτι ξεχωριστά, παρότι θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για το κάθε ένα. Σίγουρα τα τρία τελευταία κομμάτια του δίσκου είναι μια ολόκληρη συζήτηση από μόνη της. Θα αρκεστώ στο ότι το “Death Of The Celts” είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει ο τίτλος του, μία folk πανδαισία, το “The Parchment” ένα ατελείωτο ανατολίτικο τζαμάρισμα και το “Hell On Earth” μια κλασική Iron Maiden σύνθεση που κλείνει το μάτι στον αέρα του “A Matter Of Life And Death” και των τελευταίων κομματιών του “The Final Frontier”.
Το “Senjutsu” είναι ένας πάρα πολύ καλός δίσκος στο σύνολό του. Έχει μερικές μερικές τρομερές μεμονωμένες στιγμές, όπως το εκπληκτικό “Darkest Hour” αλλά νιώθω πως είναι φτιαγμένος και στημένος σαν σύνολο. Εκεί είναι η δύναμη του, όχι στις συνθέσεις του μεμονωμένα, εκεί ίσως και να υστερεί ακόμα και με κατώτερους δίσκους. Ουσιαστικά οι Iron Maiden επισφραγίζουν αυτό που καταλάβαμε και άρχισε στο “A Matter Of Life And Death”, το ότι παίζουν για την δική τους ευχαρίστηση πλέον. Στο “Senjutsu” το κάνουν «ξεδιάντροπα» και δεν θα μπορούσα να χαίρομαι περισσότερο.
8,5/10
Κωνσταντίνος Μάρης
[email protected]
Όπως και να το κάνουμε, η αναγγελία καινούργιου δίσκου των Iron Maiden μέχρι να κυκλοφορήσει είναι κοσμικό γεγονός για το μεταλλικό κόσμο όλης της γης. Οι φήμες δίνουν και παίρνουν ενώ με το σταγονόμετρο βγαίνει κάτι από το νέο υλικό και ο απανταχού ενθουσιασμός καλά κρατεί. Από τα παιδικά μας χρόνια μέχρι και τώρα όλο αυτό το σκηνικό κάθε φορά αποκτά οπαδικό χαρακτήρα, ένας υγιής metal πόλεμος επικρατεί μεταξύ φίλων και αυτό είναι κάτι το οποίο γουστάρω τρελά. Αυτή είναι η μουσική μας.
Ο Dickinson είχε δηλώσει πριν λίγα χρόνια ότι ήλπιζε το “The Book Of Souls” να μην είναι το τελευταίο άλμπουμ των Iron Maiden, όπερ και εγένετο. Ο νέος, δέκατος έβδομος δίσκος, ενός από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών είναι στα χέρια μας. Ο τίτλος αυτού “Senjutsu” και περιέχει δέκα κομμάτια με διάρκεια που πλησιάζουν την μιάμιση ώρα. Αν και μου αρέσει όλος αυτός ο ντόρος που γίνεται, δεν μπορώ να μην είμαι ειλικρινής. Προσωπικά για εμένα το “Brave New World” είναι ο τελευταίος δίσκος που μπορείς να ακούσεις από την αρχή μέχρι το τέλος με αμείωτο ενδιαφέρον.
Από τα δέκα κομμάτια ξεχώρισα το “Days Of Future Past”, οι κιθάρες είναι απολαυστικές με πιασάρικα riffs και ένα ρεφρέν που σου κολλάει και θα το τραγουδάς. Ακολουθεί το “The Writing On The Wall”, το πρώτο που έδωσαν στην δημοσιότητα και οφείλω να ομολογήσω ότι με ενθουσίασε όταν το άκουσα. Η προσθήκη country και blues με τρόπο που μόνο οι Maiden μπορούν να κάνουν με εξέπληξε θετικά. Σειρά παίρνουν τα “Lost In A Lost World” και “Hell On Earth” αλλά από αυτά μου αρέσουν συγκεκριμένες στιγμές και όχι το σύνολό τους. Εννοείται ότι χαίρεσαι να ακούς κάτι καινούργιο από ένα συγκρότημα του δικού τους βεληνεκούς, εννοείται ότι η μουσική τους είναι χαρακτηριστική και αναγνωρίσιμη αλλά δεν είναι πλέον οι Maiden που θαύμαζες και θα σε ξεσηκώσουν. Πολλοί είναι αυτοί που νοσταλγούν την εποχή του τεράστιου Martin Birch.
Στο “Senjutsu” λείπει το κομμάτι που θα κάνει την διαφορά, όλα έχουν τραβηχτεί από τα μαλλιά όσο δεν πάει και έχουν γίνει τεράστια με αποτέλεσμα να χάνουν την αίγλη τους. Ένα μεγάλο μέρος του δίσκου ακούγεται κουρασμένο και δεν υπάρχει πρωτοτυπία, ούτε καν λίγη επιστροφή στη δόξα των καλύτερων στιγμών τους. Το “Senjutsu” είναι ο ήχος μιας μπάντας που συνεχίζει να αγωνίζεται όταν έχει ήδη τελειοποιήσει την μουσική της και δυστυχώς για πολλούς έχει κλείσει τον κύκλο της έμπνευσής της. Αναμένω όπως και όλοι μας μια ακόμη περιοδεία ώστε να απολαύσουμε για πολλοστή φορά τα κομμάτια με τα οποία μεγαλώσαμε.
5/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
