Αρχικά, η έλλειψη φωνητικών πόσο μάλλον σε ένα δίσκο με doom στοιχεία είναι λίγο δύσκολη υπόθεση. Οι Sardonis μου αρέσουν στα σημεία που είναι sludge metal αλλά και στα σημεία που μετατρέπονται σε doom. Κινδυνεύουν όμως να γίνουν βαρετοί κατά τη διάρκεια του δίσκου αν και παράλληλα καταφέρνουν να σε βάλουν σε μια άλλη ατμόσφαιρα και να σου δημιουργήσουν συναισθήματα. Ο ήχος τους μπορεί να θεωρηθεί επιβοηθητικός σε αυτό, διότι είναι τόσο αληθινός, που ξεχνάει κανείς ότι για πολλή ώρα ακούει μια βαρύγδουπα σχετικά αργή μουσική, χωρίς ίχνος φωνής και στιγμών που θα ξεσήκωναν. Έχουν μια άριστη μελαγχολία και τα τραγούδια τους οδηγούν τον ακροατή κάπου.. αλλού!Ας πάρουμε για παράδειγμα το “Emperor”, δίνεται η αίσθηση ότι η μουσική τους καλπάζει, ότι σε συνεπαίρνει και ότι σε οδηγεί σε κάποιον άλλο δρόμο. Και εννοείται ότι παραμένουν συνθετικά κοντά στο sludge doom metal. Φυσικά, από το πρώτο κιόλας κομμάτι καταφέρνουν να σε βάλουν στο κλίμα, με ένα εισαγωγικό doom που αρχίζει να δημιουργεί ένταση, λέγοντάς σου « έχεις να περιμένεις πολλά από αυτούς». Δεν μπόρεσα όμως να τους παρακολουθήσω εξονυχιστικά μέχρι το τέλος, ίσως να χρειάζονταν μια τεράστια μεταβολή στον τρόπο που γράφουν αν και τα riffs τους και οι φράσεις τους είχαν πολλά να πουν και αυτά.
6.5/10
Ήλια Τσάρα
