Πρώτη δουλειά για τους Γάλλους My Doppelganger, το “God Is A Lie” είναι ένας πολύ φιλόδοξος δίσκος που προσπαθεί, σύμφωνα με τα λεγόμενα της μπάντας, να συμπεριλάβει πάρα πολλά genres της metal και rock μουσικής, από Iron Maiden και Dissection, σε Guns N’ Roses και Lynyrd Skynyrd, έως Johnny Cash και The Rolling Stones, και όλα αυτά ενταγμένα σε ένα στιχουργικό concept που ασχολείται με το υπερφυσικό θέμα των Doppelgangers. Η φάση ξεκινά με το “Somewhere In My Head”, ένα mid tempo κομμάτι με riffs που θυμίζουν παλιό αμερικάνικο power και στα verses μου φέρνει σε ελληνική «ροκ» power ballad, όπως αυτές που παίζει ο Ατλαντίς. Συνέχεια με το “98”, στο οποίο μπλέκουν ατμοσφαιρικά πλήκτρα, power metal στο κύριο μέρος και metalcore ρεφρέν, το οποίο υπολείπεται αιχμής και όγκου για να δικαιολογήσει την παρουσία του. Τα τύμπανα ακούγονται αρκετά ψεύτικα, ειδικά στο, επίσης μπαλαντοειδές, τρίτο και στο ίδιο αδιάφορο μοτίβο κομμάτι “Ballada Triste”. Κάπου εκεί έχουν διαφανεί οι χτυπητές αδυναμίες της συγκεκριμένης δουλειάς, όπως και το τι περίπου ακολουθεί. Power Metal άνευ όρχεων στα “Cossacks” και “The Hunter”, το “Emptiness” εκπέμπει ένα καλό Queensryche prog vibe και έχει μια ωραία διαφοροποίηση στον ήχο του αλλά μέχρι εκεί, το “The Good, The Bad And The Loony” πατάει στο ίδιο prog συναίσθημα αλλά από την ματιά των Pain of salvation, ξανά μπαλάντα με μια speed-άτη σφήνα λίγο πριν το τελείωμα στο “Dead Man Cries”, και κλείσιμο με δύο hard rock τραγούδια, τα “God Is A Lie” και “Fallen Angel”, με το δεύτερο να κερδίζει σε σύγκριση αφού έχει κάποιες ωραίες μελωδίες και γενικότερη απόδοση μπάντας. Γενικά δεν «τραβάει» ο συνδυασμός όλων αυτών που προσπαθούν να χωρέσουν στη μουσική τους οι Γάλλοι, αφού δεν δίνουν το χώρο και τη βοήθεια που πρέπει να αναδειχθεί κάτι εκτός από τον βασικό heavy/power προσανατολισμό τους. Για να υποστηρίξεις ένα τέτοιο μεγαλεπήβολο έργο, πρέπει να βρεις έναν ήχο που να βοηθά όλα τα παραπάνω είδη. Δυστυχώς όλα τα ακραία μέρη ακούγονται πολύ αδύναμα, αποτέλεσμα της ροπής του ήχου σε πιο heavy/power φόρμες, άρα συνολικά ο δίσκος δεν λειτουργεί όπως πρέπει. Τα trigger στις μπότες δεν είναι προσεγμένα όσο πρέπει, με το αποτέλεσμα να ακούγεται εντελώς ψεύτικο, ειδικά στα γρήγορα σημεία, αφού οι κιθάρες είναι πολύ απαλές και δεν καταφέρνουν να κρύψουν τίποτα. Συνυπολογίζοντας τα όσα έχουν αναφερθεί παραπάνω, πιστεύω πως αλλιώς το είχαν στο μυαλό τους και αλλιώς βγήκε στο τέλος.
5/10
Νίκος Κεφαλίδης
