Γιατί σε μένα ρε κερατάδες; Τι κακό σας έκανα και πρέπει να την πληρώσω εγώ πάλι με ακόμα ένα δίσκο κακοπαιγμένου και ανέμπνευστου heavy metal; Α ναι, συστάσεις. Αυτοί οι ταλαίπωροι λοιπόν που μεταξύ άλλων ταλαιπωρούν και τα νεύρα μου έρχονται από τις Η.Π.Α. και υπάρχουν από το 1994, με αυτή τη βλακεία να είναι ο έβδομος δίσκος τους.
«Έλα τώρα ρε Θοδωρή γιατί είσαι τόσο σκληρός μαζί τους;» Θα μου πει κάποιος. «Επειδή σήμερα το πρωί έφαγα ένα μπολ καρφιά. Χωρίς γάλα.» Θα απαντήσω εγώ. Και κατ’ επέκταση επειδή αυτός είναι ο νιοστός δίσκος της σειράς που ακούω από το είδος και κάπου έχω αρχίσει και κουράζομαι. Και εκτός αυτού, αυτός εδώ είναι ένας από τους χειρότερους heavy/power δίσκους που έχω ακούσει στη ζωή μου.
Τα riffs είναι ένα μάτσο από ιδέες εντελώς άστοχα μοιρασμένες, με μέρη που ακούγονται δήθεν alternative και εν τέλει καθιστούν το παρόν τεμάχιο ακατάλληλο ακόμα και για προσάναμμα στο τζάκι. Όσο για τη φωνή; Τι να πρωτοπείς εδώ πέρα. Όταν άκουσα αυτόν τον τύπο, αυτά που πέρασαν από το μυαλό μου έκαναν τα βρισίδια του Μποτρίνι να μοιάζουν με γλυκόλογα. Για να δώσω μια εικόνα. Πάρτε τον Kai Hansen. Το χουμε; Ωραία. Τώρα κάντε τον τελείως, μα τελείως, φάλτσο και πολλαπλασιάστε με το δέκα. Ε, λίγο χειρότερα από αυτό περίπου είναι ο τραγουδιστής (ο Θεός να τον κάνει) των κυρίων εδώ πέρα.
Ο τύπος πραγματικά κατεδαφίζει τις ήδη αδιάφορες συνθέσεις και τις κάνει να ακούγονται ανυπόφορες. Και πες εντάξει αυτός ή η υπόλοιπη μπάντα μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι τραγουδάει σαν εμένα όταν κάνω μπάνιο, η εταιρεία τι διάολο σκεφτόταν που επέτρεψε να κυκλοφορήσει ο δίσκος με αυτή τη φωνή; Κρίμα πραγματικά να υπάρχουν τόσες μπαντάρες που κυκλοφορούν τις δουλειές τους μόνες τους και τέτοιοι πουθενάδες να είναι σε εταιρεία. Για να λέμε βέβαια και του στραβού το δίκιο, δεν περίμενα να ακούσω και κάτι το ιδιαίτερο εξ αρχής, μιας και το τέλμα στο οποίο βρίσκεται το είδος τα τελευταία χρόνια είναι λίγο πολύ γνωστό.
Ωστόσο, δεν ήθελα αυτή την καταστροφή. Ήθελα για μια φορά οι σάρκες μου να μείνουν πάνω στο πρόσωπο μου και να μη τις γδάρω με τσουγκράνα για να τις πετάξω στα σκυλιά. Αλλά φυσικά, το τίμιο λαϊκό παιδί την πλήρωσε πάλι. Για να μην κουραζόμαστε λοιπόν άλλο ούτε εσείς, ούτε εγώ, και επειδή μου κρυώνει και το φαΐ, ακούστε τους τρομερούς δίσκους που βγήκαν φέτος από τους Black Fate (περισσότερα εδώ) και από τους Sacred Outcry (περισσότερα εδώ) και αφήστε τους παλιατζήδες να μείνουν εκεί που τους αξίζει. Στην αφάνεια.
3/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
