Κουλτουριάρικο όνομα βλέπω, post-rock βλέπω, ξεκινάει κι ο δίσκος με κάτι ambient ήχους της κακιάς ώρας, ωραία λέω… Ποιος ξέρει με τι κουλομαρίες (sic) μπλέξαμε και πάλι. Επιβεβαιώθηκα πανηγυρικά. Είναι πιθανότερο να γράψεις στον Άη Βασίλη (μέρες που ‘ναι), να ζητήσεις την καινούρια Ford Mustang ή τη Ruby Rose να βγαίνουν στην αυλή σου μέσα από μια τούρτα φυστικοβούτυρο και να πάρεις θετική απάντηση, παρά να ακούσεις μια αξιοπρεπή κυκλοφορία σ’ αυτό το ιδίωμα πλέον.
Αυτό το κύμα ξεβράστηκε στην αυλή μας από την Αγγλία και ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει να θεωρηθεί ένα επιτυχημένο δείγμα φλεγματικού βρετανικού χιούμορ, ένα ειρωνικό σχόλιο αν θέλετε, για την κατάσταση που επικρατεί στη συγκεκριμένη σκηνή τον τελευταίο καιρό. Ξεκινάει μετά το εισαγωγικό “You Really Did Grow After…” με ένα τραγούδι τόσο βαρετό, που με έκανε να νοσταλγήσω όλες τις black metal απαραδεκτοσύνες (sic) που έχω λάβει κατά καιρούς για κριτική. Τουλάχιστον, αυτοί είχαν τα blast beats και σου δημιουργούσαν μια κάποια ένταση, αρκετή για να μη θες να πεθάνεις.
Και συνεχίζει για πάντα έτσι. Εννοείται ότι οι μελωδίες των A Burial At Sea είναι τόσο άνοστες και ο ήχος τους τόσο χιλιοπαιγμένος, που με ό,τι σχήμα ή δίσκο του είδους και να σας τα παρομοιάσω, στην πραγματικότητα έχω πέσει μέσα. Α, είναι και instrumental, σας το ‘πα; Δε σας το ‘πα! Εντάξει, σε κάποια φάση τσιρίζει για λίγο ένας, ωστόσο εσείς μη δώσετε σημασία. Δεν είναι κάτι.
Δεν είναι πλέον αστείο, έχω αρχίσει και τσαντίζομαι. Σκεφτείτε πως θα ακουγόταν ο Κωνσταντίνος Κατακουζηνός ή οποιοσδήποτε πραγματικός ή φανταστικός άνθρωπος έχετε στο μυαλό σας ως το απόλυτο σύμβολο για τα τρία άλφα (άχρωμο, άοσμο, άγευστο) αν δεν ήταν άνθρωπος κι ήταν δίσκος. Ε, αυτό ακριβώς. Τίποτα άλλο. Μπορείτε να το βάλετε αν είσαστε άντρας και θέλετε να σας πέσει (το ηθικό). Όσο για το αν είστε γυναίκα, βάλτε το κι όλο και κάτι θα βρεθεί να σας πέσει κι εσάς.
4/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
