Έκτος δίσκος για τους Macabre οι οποίοι πλέον μετράνε τριάντα πέντε χρόνια στο χώρο (έτος ίδρυσης 1985 παρακαλώ) και φυσικά η λατρεμένη τους ασχολία με τους κατά συρροή δολοφόνους συνεχίζεται και εδώ. Οι Macabre λοιπόν είναι από τις παλιές μπάντες του αμερικάνικου death metal που δεν έγιναν ποτέ κάτι το κλασικό στην πορεία, ωστόσο έχουν αποκτήσει ένα cult status σήμερα.
Για να πω την αλήθεια μου, εμένα οι Macabre ποτέ δε μου άρεσαν και σε αυτό το δίσκο συνεχίζουν να μη μου αρέσουν. Θες το ιδιόμορφο στυλ που είχαν στο death metal τους με τα sludge-ο-ειδή φωνητικά; Θες τις δομές τους που ποτέ δεν ήταν κάτι το τρελό ή τις περίεργες παραγωγές; Όλα τα παραπάνω; Διάλεξε ό,τι σου κάνει. Και βασικά για να είμαι ειλικρινής, σε αυτό το δίσκο δεν είναι ότι δε μου αρέσουν αλλά ότι μου σπάνε τα νεύρα.
Κυρίως στο φωνητικό τομέα όπου ο τραγουδιστής κάνει τα sludge φωνητικά αλλά εκεί που πραγματικά πήγα να βάλω τα γέλια ήταν όταν πήγε να κάνει κάποια δήθεν «καθαρά» φωνητικά που στην πραγματικότητα είχαν έναν τόνο σαν παραμυθιού με σκοπό να δημιουργήσουν μια πιο ανατριχιαστική ατμόσφαιρα για να εξυπηρετηθεί το concept των κατά συρροή δολοφόνων.
Το κορυφαίο βέβαια, εκεί που πραγματικά γέλασα και ακούστηκα σε τρία τετράγωνα ήταν όταν η μουσική άλλαζε όταν έμπαιναν αυτά τα φωνητικά και γινόταν σαν soundtrack από παιδικό παιχνίδι. Σίγουρα πάντως με αυτό κάποιος ανατρίχιασε. Κι όχι δεν ήμουν εγώ, ήταν ο γείτονας που άκουσε το γέλιο μου. Αν είναι δυνατόν, πόσα να αντέξω πια ο άμοιρος;
Και αλλού φυσικά έχουμε πρόβλημα, απλά στους άλλους τομείς δε μου έσπασαν τα νεύρα. Πολύ. Και στο riffing έχουμε πρόβλημα, καθώς ακούγεται εντελώς στερεοτυπικό και κοινότυπο χωρίς να προσπαθεί να παίξει κάτι το οποίο να έχει λίγη ουσία. Απλά αναμασά παλιές φόρμες και μετά από μια-δυο ακροάσεις (και πολλές είναι με αυτή την απαράδεκτη φωνή) ξεχνιέται και φεύγει στον κάλαθο των αχρήστων.
Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου είναι ξεκάθαρα η παραγωγή του που και αυτή είναι απλά αξιοπρεπής και θα μπορούσε να είναι σε πολύ καλύτερα επίπεδα. Γενικά ας μην το κουράζουμε το θέμα, αφήστε στην άκρη τον κάθε πικραμένο που θυμάται ότι έχει μπάντα κάθε εφτά χρόνια και αν θέλετε να ακούσετε όντως death metal από παλιές καραβάνες που θερίζει, το “Atonement” των Immolation και το “Solitude In Madness” των Vader είναι εδώ για εσάς.
4/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
