[Option A:]
Κάθομαι εδώ και αρκετή ώρα προσπαθώντας να μαζέψω τα κομμάτια μου από τη μισάωρη ηχητική σφαγή που προηγήθηκε και να γράψω όσο πιο συγκροτημένα γίνεται τις σκέψεις μου προκειμένου να καταλάβετε κι εσείς (και εγώ επίσης) τι ήταν αυτό που μας έκανε η κορυφαία πολωνική μπάντα όλων των εποχών. Βασικά, θα το θέσω όσο πιο απλά μπορώ.
Υπάρχουν μπάντες που κατά καιρούς άλλαξαν τον ήχο τους και είτε προχώρησαν προς την καταξίωση, είτε έφαγαν γιαούρτια. Από την άλλη, υπάρχουν μπάντες που από την πρώτη τους μέρα μέχρι σήμερα, παίζουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Και οι Vader κάνουν ακριβώς αυτό το τελευταίο. Από την ημέρα που κυκλοφόρησε το “The Ultimate Incantation” μέχρι τώρα, η μπάντα δεν έχει αλλάξει τίποτα απολύτως στον ήχο της. Ακόμα και τα φωνητικά είναι ολόιδια. Και αυτό δε συνέβη γιατί πολύ απλά δε χρειάστηκε.
Κανείς δε θέλει να ακούσει τους Vader μελωδικούς ή groove-άτους, ή όποιος θέλει, δεν έχει πιάσει τι ακριβώς κάνουν οι Πολωνοί τόσα χρόνια τώρα. Και αυτό είναι να μας παραδίδουν υπέρ-ταχύτατο death metal με έντονο το thrash στοιχείο. Μόνο που εδώ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς μα κανείς δεν περίμενε μια τέτοια δισκάρα, ακόμα και έχοντας ως δεδομένο ότι οι Πολωνοί ούτε απογοήτευσαν και ούτε θα απογοητεύσουν ποτέ.
Οι Vader λοιπόν σε αυτό το δίσκο κινούνται στις φόρμες των “Black To The Blind”/“Litany” συνθετικά (προφανώς όχι ποιοτικά, κάτι τέτοιο δε γίνεται), με τα riffs του Peter άλλοτε να είναι είτε τα κλασικά με tremolo pick ενώ πίσω γίνεται ο κακός χαμός από blast beats (χαρακτηριστικό το εναρκτήριο “Shock And Awe” που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα) είτε τα πιο τεχνικά alternate picked που επιτρέπουν στο δίσκο να αναπνέει καλύτερα χωρίς όμως να χάνει την επιθετικότητα του (κλασσικό παράδειγμα το “Sanctification Denied” με την α-λα “Xeper” εισαγωγή και δομή του). Τα solos δε, είναι τα κλασσικά Slayer-ικά αλλά που και που γίνονται ελάχιστα πιο μελωδικά, κάνοντας έτσι την ακρόαση ακόμα πιο ενδιαφέρουσα ενώ η παραγωγή είναι ιδανική, ογκώδης και ξερή, όπως πρέπει να είναι σε ένα δίσκο του είδους εν έτει 2020.
Γενικά μην το κουράζουμε άλλο, εδώ μέσα ακούμε τους Vader με όλα όσα μας έκαναν να τους αγαπήσουμε, χωρίς κανέναν απολύτως συμβιβασμό και τολμώ να πω πως αυτός ο δίσκος είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει κάνει η μπάντα από την εποχή του “Litany”. Γιατί ακόμα κι εγώ που είμαι τελειωμένος οπαδός των Πολωνών, κάτι τέτοιο δεν το περίμενα. Πολλά είπαμε και στους Vader πολλά λόγια δε χωράνε. Μόνο ξύλο. Καλώς τα παιδιά, καλώς τα. 3-0.
9/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
———————————————————————————————————
[Option B:]
Vader! Η μεγαλύτερη και καλύτερη Πολωνική μπάντα. Τελεία(.) Τριάντα επτά ολόκληρα χρόνια ο Piotr “Peter” Wiwczarek και οι εκάστοτε συνοδοιπόροι του σπέρνουν τον όλεθρο και την καταστροφή με το death/thrash metal τους! Ναι όλα αυτά τα χρόνια είχαν τα πάνω τους και τα κάτω τους, ναι αντιμετώπισαν ένα σωρό δυσκολίες, ειδικά τα πρώτα χρόνια ύπαρξης τους υπό αυστηρό Κομμουνιστικό καθεστώς, ναι είχαν άπειρες αλλαγές στη σύνθεσή τους και ειδικά η θέση του μπασίστα είχε καταντήσει ανέκδοτο. Δεν υπάρχει όμως κακός δίσκος στην όλη δισκογραφία τους και τα “De Profundis” (1995), “Litany” (2000), “Impressions In Blood” (2006) και “Welcome Τo Τhe Morbid Reich” (2011) αποτελούν δίσκους μνημεία του ακραίου ήχου και σίγουρα αδικώ άλλους δίσκους τους. Στα δε live τους απλά ολοκαύτωμα και αιματοχυσία, σβήνουν με άνεση πολύ “μεγαλύτερες” και πολυδιαφημισμένες μπάντες. Στη Ελλάδα βέβαια τους τιμούν με την παρουσία τους βία τριακόσια άτομα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Με σταθερή σύνθεση τα τελευταία δέκα χρόνια: τον Peter στα φωνητικά και τις κιθάρες, τον Spider στις δεύτερες κιθάρες και τους Hal και James Stewart σε μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα οι Vader επέστρεψαν με το “Solitude In Madness” και σκοπός τους ήταν σε αυτό το δίσκο να παίξουν πιο γρήγορα, πιο σκληρά και πιο πορωτικά και πιστέψτε με τα κατάφεραν!
Έντεκα συνθέσεις αποτελούν το “Solitude In Madness” μεταξύ των οποίων και μια διασκευή στο “Dancing In The Slaughterhouse” των Αcid Drinkers, με τη συνολική διάρκεια του δίσκου να μην ξεπερνά τα 30 λεπτά. Ακούγοντας ξανά και ξανά τον δίσκο δεν κατάφερα να εντοπίσω κάποια αδύναμη στιγμή, πραγματικά δεν υπάρχουν fillers. Όλα τα τραγούδια του δίσκου χαρακτηρίζονται από υψηλές ή πολύ υψηλές ταχύτητες με τις mid-tempo στιγμές για τις απαραίτητες ανάσες να είναι ελάχιστες, κυρίως μεταξύ των μεταβάσεων από κουπλέ σε ρεφρέν και πριν από κάποια solo! Ο Peter “ξερνάει” κάθε λέξη και στίχο με λύσσα και απόγνωση, τα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, Slayer-ικα riffs δίνουν και παίρνουν, τα κλασικό – μεταλλικά solos είναι πραγματικά απίθανα, τα blastbeats και οι εναλλαγές στους ρυθμούς από τον James Stewart ασταμάτητα ενώ και ο Hal στέκεται άξιος συμπαραστάτης αν και περιορίζεται σε συνοδευτικό ρόλο.
Καταιγιστικοί ρυθμοί στο εναρκτήριο “Shock Αnd Awe”, εκπληκτικό κεντρικό riff, solo με τo τρέμολο να παίρνει φωτιά και ρεφρέν κόλλημα στο “Into Oblivion” πραγματική απόγνωση στο μόλις ενός λεπτού και δεκαοκτώ δευτερολέπτων “Despair”. Εισαγωγή με τύμπανα, thrash ρυθμοί, φοβερά riffs και φωνητικά αλλά Tom Araya βγαλμένα από τους πρώτους δίσκους των Slayer και δισολία στο “Incineration Of The Gods” το πιο τεχνικό και πολύπλοκο τραγούδι του δίσκου και ίσως το καλύτερο για μένα. Εξίσου φοβερή συνέχεια με το “Sanctification Denied” με τα τρία παρακαλώ solo και το επαναλαμβανόμενο κλείσιμο κόλλημα. Death/thrash υπέρ-ταχύτητες στο “And Satan Wept” πιο κλασσική heavy metal προσέγγιση στο “Emptiness” επιστροφή στο ξύλο με το πιο death “Final Declaration”. Κάπου εδώ έρχεται η επιτυχημένη και πορωτική διασκευή του “Dancing In The Slaughterhouse” των Acid Drinkers και πάμε για φινάλε του δίσκου με το “βορβορώδες” “Stigma Of Divinity” των ούτε δύο λεπτών διάρκεια και το εκπληκτικό “Bones” που αποτελειώνει όποιο κόκαλο έχει μείνει στη θέση του, το πιο “αργό” τραγούδι του δίσκου με solo που θα τα ζήλευαν πολλές thrash μπάντες. Επόμενη κίνηση το repeat.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνω στην παραγωγή του δίσκου για την οποία αυτή την φορά οι Vader επέλεξαν τον Scott Atkins και το Grindstone Studio, στο Suffolk της Αγγλίας. Σύγχρονος και φρέσκος ήχος με ευδιάκριτη και την παραμικρή λεπτομέρεια από τη μια που σέβεται τις “ιδιαιτερότητες” του ιδιώματος και δεν ακούγεται αποστειρωμένος και πλαστικός από την άλλη. Πραγματικά εξαιρετική παραγωγή.
Οι Vader επέστρεψαν με έναν πραγματικά εκπληκτικό δίσκο που θα ενθουσιάσει όχι μόνο τους οπαδούς τους αλλά και κάθε φίλο του death/thrash ήχου που θα δώσουν στο “Solitude In Madness” μια ευκαιρία. Προσωπικά για εμένα καταλαμβάνει μια περίοπτη θέση μέσα στο top-20 μου για το 2020 και απομένει να δούμε την αντοχή του “Solitude In Madness” στο πέρασμα του χρόνου για το αν θα λάβει και μια θέση στις top-5 κυκλοφορίες της μπάντας. Shock And Awe!!!
9/10
Πάνος Πρέντζας
[email protected]
