Η ιστορία των The Veith Ricardo Project άρχισε (και παραλίγο να τελειώσει) το 2005, όταν ο τραγουδιστής Juan Ricardo ένωσε δυνάμεις με τον πληκτρά Vincent Veith, για να δημιουργήσουν μουσική με επιρροές από το αμερικάνικο prog rock και prog metal. Με τη βοήθεια των Νeil Zaza στην κιθάρα, Doug Johns στο μπάσο, Chris Ceja στα τύμπανα και Jerry Brightman στο steel pedal, ξεκίνησαν να γράφουν κομμάτια με σκοπό την κυκλοφορία ενός δίσκου. Όμως οι ηχογραφήσεις των συνθέσεων έμειναν ατελείς και τελικά το όλο project έμεινε στο συρτάρι, έως τον ερχομό του Covid-19, γεγονός που ώθησε τους Veith και Ricardo να ξεθάψουν την παλαιότερη προσπάθειά τους, να ξαναμπούν στο στούντιο και να ολοκληρώσουν το δίσκο τους.
Τολμώ να πω ότι με το πρώτο πέρασμα το “Storm Warning” δεν μου γέμισε το αυτί. Τυπικό progressive album, με μελωδικές συνθέσεις αργών και μεσαίων ταχυτήτων, πολλά πλήκτρα και, φυσικά, πολλή τεχνική κιθάρα. Απλουστευμένη πρώτη εντύπωση, το ξέρω, αλλά δεν είμαι και μεγάλος οπαδός του progressive γενικότερα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θα αδικούσα το album, μένοντας σε μία ακρόαση. Ακολούθησαν περισσότερες ακροάσεις και όσο περισσότερο άκουγα, τόσο πιο ενδιαφέρουσες ακουγόντουσαν οι συνθέσεις, τουλάχιστον οι πρώτες έξι, καθώς είναι αυτές οι συνθέσεις που έχουν τον περισσότερο δυναμισμό και τις περισσότερες εναλλαγές. Και το λέω αυτό, γιατί τα περισσότερα κομμάτια βαδίζουν σε αργά μελωδικά μονοπάτια, είτε σε ορισμένα σημεία τους είτε σε ολόκληρη τη διάρκειά τους.
Το εναρκτήριο “Running Away” είναι σαφέστατα το πιο δυναμικό τραγούδι του δίσκου με δυνατό παίξιμο στα τύμπανα, πλήκτρα που βγαίνουν μπροστά καθ’ όλη τη διάρκεια (και με τα απαραίτητα, φυσικά, solos), πολύ όμορφες μελωδίες και μια γενικότερη επιβλητική ενορχήστρωση που δίνει έναν επικό τόνο. Ο επικός αυτός τόνος παρατηρείται και στο επόμενο κομμάτι, το “The Green Tractor”, το οποίο ξεκινάει αργά και μελωδικά αλλά όσο προχωράει η ώρα τόσο πιο έντονο γίνεται, φτάνοντας σε ένα πολύ ωραίο δυνατό και επικό κρεσέντο στο τέλος.
Το ομώνυμο κομμάτι είναι και αυτό μια δυναμική σύνθεση, η οποία έχει και αρκετά μελωδικά σπασίματα (όπου σου έρχονται οι Savatage στο νου), όπου αναλαμβάνουν δράση οι κιθάρες και τα πλήκτρα με τα solos τους. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα τραγούδια είναι το “Erruption Of Curroption”, υπό την έννοια ότι αλλάζει εντελώς την ατμόσφαιρα, με μια ίσως πιο glam και ποζεράδικη διάθεση, στην οποία βέβαια οφείλεται ο πιο διασκεδαστικός και ανεβαστικός χαρακτήρα του κομματιού. Τα άλλα δύο κομμάτια, τα “Hit The Wall’ και “Anathema Maranatha” αποτελούν τις πιο αδιάφορες στιγμές του πρώτου μισού του δίσκου, με το δεύτερο να έχει ωστόσο ένα πιασάρικο refrain που κολλάει.
Όμως, όσο και αδιάφορα να είναι αυτά τα δύο τραγούδια, είναι εκατό φορές πιο ενδιαφέροντα από τα πέντε τελευταία. πέντε απανωτές μπαλάντες που για μένα διέλυσαν ό,τι είχαν προσπαθήσει να φτιάξουν στο πρώτο μισό. Και το λέω αυτό καθώς και οι πέντε είναι γεμάτες με αργές και κουραστικές μελωδίες που φτάνουν στο όριο του γλυκανάλατου. Και να πεις ότι έβαλαν μία δύο μπαλάντες ανάμεσα στα άλλα, να πεις πάει στο καλό. Αλλά πέντε αργά και χλιαρά κομμάτια το ένα πίσω από το άλλο, πάει πολύ.
Πάντως, πιστεύω πως οι οπαδοί του progressive θα βρουν ωραίο το δίσκο (τουλάχιστον το πρώτο μισό), καθώς οι ωραίες μελωδίες υπάρχουν, το δεξιοτεχνικό παίξιμο υπάρχει, δυναμικές ενορχηστρώσεις υπάρχουν και υπάρχει και ο Juan Riardo, του οποίου τα υπέροχα φωνητικά πραγματικά απογειώνουν τα κομμάτια, κυρίως στα πιο έντονα σημεία, μιας και δεν έχει κανένα πρόβλημα να δώσει πόνο εκεί που χρειάζεται. Κρίμα για το δεύτερο παντελώς αδιάφορο μέρος, που αν δεν υπήρχε θα μιλάγαμε για ένα σαφώς ανώτερο αποτέλεσμα.
5,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
