Οι Strange New Dawn ιδρύθηκαν από τους αδελφούς Botteri και τον Sven Rothe, πρώην μέλη των In The Woods… και των Green Carnation. Η μουσική που δημιουργούν είναι συνέχεια της δουλειάς τους με τις προηγούμενες μπάντες τους, σφυρηλατημένες με το δικό τους ιδιαίτερο στυλ.
Το συγκρότημα κυκλοφόρησε το πρώτο του album “The Only One” το 2015, στα γενέθλια των δίδυμων Botteri. Ο Christian, ο Christopher και ο Sven έχουν καλωσορίσει στη μπάντα τον Morten Tiedemann καθώς και τον Roy Andersen που είναι ο νέος τραγουδιστής του συγκροτήματος.
Οι Νορβηγοί με το νέο τους album “Planet System” επιδιώκουν για άλλη μια φορά να επαναπροσδιορίσουν τον όρο progressive στο μυαλό αλλά και στα αυτιά μας. Ή μάλλον να μας θυμίσουν ότι ο όρος progressive δεν χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να καταδείξει τα γρήγορα και περίεργα drum patterns που καταντούν κουραστικά και δεν αφήνουν το κομμάτι να πάρει ανάσα, ούτε κιθαριστικά θέματα που παίζουν «μπουρμπουλήθρες» χωρίς διακριτή μορφή, ούτε ασυνάρτητες αλλαγές στις μελωδικές γραμμές που αποπροσανατολίζουν τον ακροατή.
Διατηρούν μία αδιαπραγμάτευτη vintage αισθητική στον ήχο τους που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τις μουσικές παραγωγές του σήμερα, κάτι που εμάς τους παλιούς μας γυρνάει στα εφηβικά μας χρόνια. Όσο για τους νέους, μπορεί να τους ξυπνήσει την περιέργεια για τους πρωτεργάτες του είδους ή ακόμη και να τους αλλάξει την οπτική για το τι είναι αυτό τελικά που κάνει μια μπάντα progressive και, ίσως το σημαντικότερο, τι κάνει μια μπάντα ιδιαίτερη.
Βέβαια, σε αυτή τους τη δουλειά, υπάρχει τουλάχιστον ένα μεγάλο μείον. Κάτω από τις ατμόσφαιρες, τις σκοτεινές μελωδίες και την πληθώρα τόσων υπέροχα συνδυασμένων στοιχείων, το rhythm section αγγίζει τελικά τα όρια της μονοτονίας. Και αυτό τελικά είναι ίσως το ένα πράγμα που δε σε αφήνει να απολαύσεις αυτό το album όσο και όπως θα έπρεπε, κυρίως επειδή περίμενες κάτι καλύτερο σε αυτό το πεδίο.
Οι επιρροές πολλές, οι περισσότερες φυσικά από παλαιότερες μπάντες που κινούνται στο ευρύ φάσμα που ξεκινάει από την progressive μουσική και αγγίζει αδρά διακριτά τα όρια του goth. Κάποιες κατάφωρες όπως οι Paradise Lost και οι London After Midnight και κάποιες για δυνατούς λύτες. Κι αυτό διότι, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν ακούμε όλοι Dead Can Dance αλλά όσοι ακούμε ίσως εντοπίσουμε τις ομοιότητες πιο εύκολα. Το τελικό πολυποίκιλο μίγμα όμως θα προσελκύσει αναμφίβολα και τους οπαδούς των King Crimson, των The Sisters Of Mercy ακόμη και των Pink Floyd.
Αν αποφασίσεις να ακούσεις αυτό το album, αξίζει. Δε θα το ακούσεις ολόκληρο μονοκοπανιά επειδή δε θα αντέξεις. Αλλά άκου το έστω και με διαλείμματα. Ακόμη κι αν τελικά δε σου αρέσει, είναι τόσο ιδιαίτερο που θα σε αποζημιώσει.
7,5/10
Παυλίνα Κωνσταντίνου
[email protected]
