Με τέτοιο όνομα και τέτοιο τίτλο τι να περιμένει κανείς; Βασικά γίνεται μπάντα που χρησιμοποιεί τέτοιες λέξεις να είναι μέτρια; Η απάντηση έρχεται με ένα κατηγορηματικό όχι. Αυτή η one man band του Ολλανδού Michel Jonker είναι μια πραγματική καταιγίδα σκοταδιού και σαπίλας. Με old school ήχο εξίσου επηρεασμένο από τη Σκανδιναβική αλλά και την Αμερικάνικη σχολή αυτός εδώ ο δεύτερος δίσκος έρχεται από τις Κάτω Χώρες για να περιγράψει αυτό που βρίσκεται κάτω από τις Κάτω Χώρες. Κολασμένο death metal mid tempo ρυθμικής προσέγγισης που είναι πραγματικά αδύνατο να αφήσει το σβέρκο σας ασυγκίνητο. Εδώ τα riffs, που όπως προείπαμε παίζουν μεταξύ του δίπολου Αμερικής-Ευρώπης, θα σας φέρουν στο μυαλό συγκροτήματα θρύλους όπως Death, Repulsion, Dismember ενώ δεν λείπουν και ευθύτατες αναφορές στους Slayer αλλά και σε εκείνη τη λυσσαλέα προσέγγιση και αμεσότητα των Kreator των δύο πρώτων άλμπουμ, και εκεί είναι βασικά που ο έλεγχος χάνεται τελείως. Τα πιο doomy μέρη που μας έχουν συνηθίσει οι μπάντες της Αρχαίας Ολλανδικής σκηνής εδώ δεν υπάρχουν. Για την ακρίβεια κάποια πιο αργά ,μελωδικά κυρίως, περάσματα θα έλεγα ότι φέρνουν στο μυαλό τις μελωδίες των πρώιμων Paradise Lost αλλά φυσικά και των Vallenfyre.Τα πολύ ενδιαφέροντα solos στέκονται με κάτι παραπάνω από απλή αξιοπρέπεια και εμποτίζουν την ατμόσφαιρα με ακόμα μια γενναία δόση old school συναισθήματος. Τα φωνητικά πιστά στην εποχή αναφοράς τους βγάζουν κάτι ανθρώπινο αλλά και θηριώδες και δένουν άψογα με το μουσικό ύφος. Ομολογώ πως η πρώτη ακρόαση δεν με συγκίνησε ,αλλά η δεύτερη μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα. Αριστούργημα!
8/10
Τάσος Δεληγιάννης
