Οι Recreant ήταν για μένα μια αντιπάθεια με την πρώτη ακρόαση. Το συγκρότημα από την Φλόριδα των ΗΠΑ, στον δεύτερο δίσκο του, συνεχίζει στον ίδιο δρόμο με το ομώνυμο ντεμπούτο τους του 2013. Τα απίστευτης γελοιότητας τσιριχτά και ουρλιαχτά που θέλουν να ονομάζουν φωνητικά, απέχουν πάρα πολύ από την πραγματική ουσία της ακραίας έκφρασης και σ’εμένα ακούγονται ως μια προσπάθεια δηθενισμού και «προχώ» άποψης με την αρνητικότερή της έννοια. Το μόνο που μου έκανε πραγματικά θετική εντύπωση είναι το βιολί που χρησιμοποιούν και μάλιστα με πολύ ωραίο τρόπο αφού δεν αποτελεί ένα απλό συνοδευτικό έχοντας ενσωματωθεί στις συνθέσεις δίνοντας μελωδικότητα και ατμόσφαιρά εκεί που αδυνατούν οι κιθάρες. Το μπάσο είναι αρκετά μπροστά δίνοντας πολύ βάθος στον ήχο τους ενώ οι κιθάρες σπιντάρουν πάνω στις κλασσικές punk αλληλουχίες ακόρντων με έναν ήχο κοντά σ’αυτό που ονομάζεται crust αν και σε πολλές περιπτώσεις, ίσως λόγω των blastbeats που έχει ο δίσκος, μου έφεραν στο μυαλό το Σκανδιναβικό black metal των early 90’s. Αν και λυπάμαι που θα βαθμολογήσω χαμηλά έναν δίσκο που αν είχε άλλα φωνητικά θα είχε σαφώς καλύτερη μοίρα, δεν ξεχνώ ότι αυτή η επιλογή τους ήταν συνολική και είναι κομμάτι του οράματός τους, σκέψη που μου διώχνει τις όποιες τύψεις θα είχα διαφορετικά. Αν δεν έχετε βίτσια ή αντιπαθείτε τις τσιρίδες τότε σας συμβουλεύω να το αποφύγετε όπως ο διάολος το λιβάνι.
4/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
