Είναι φορές που σκέφτομαι τι φταίω και τραβάω τέτοιο μαρτύριο. Το να είσαι συντάκτης σε μουσικό έντυπο δεν είναι κάτι δύσκολο, ούτε χρειάζεται σπουδαίες ικανότητες και μία από τις ανταμοιβές είναι ότι έχεις πρόσβαση σε πολλή μουσική που διαφορετικά ίσως να μην κατάφερνες να βρεις. Αλλά. Υπάρχει και αυτό το αλλά. Σου έρχονται ώρες-ώρες κάτι κακουργήματα που σε κάνουν να μετανιώσεις για την επιλογή σου.
Δηλαδή ρε τύποι και τύπισσες της Atypeek Music, μπήκατε σε αυτό το webzine, είδατε στα νέα και στις συνεντεύξεις συγκροτήματα από τον heavy metal χώρο και το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε είναι ότι πρέπει να στείλετε promo για τους Sliding Words; Εκτός και αν το trip hop φιλοξενείται συχνά στη σελίδα μας. Τώρα, μη με ρωτήσετε να περιγράψω τον όρο, λογικά το συγκεκριμένο στυλ κάπου θα το έχετε πετύχει σαν όνομα, αλλά όπως κι εγώ δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να μάθω κάτι περισσότερο. Το χρόνο μου θα έχανα, όπως τον έχασα και σε αυτή την ακρόαση.
Ουσιαστικά μιλάμε για αργή ηλεκτρονική μουσική με γυναικεία και αντρικά φωνητικά, από ένα ντουέτο εκ Γαλλίας. Η Maywen και ο Kapiand (ή το ανάποδο, δε με νοιάζει κιόλας) συνθέτουν ένα album το οποίο μπορεί στο είδος του να είναι κορυφαίο, αλλά εμένα με έκανε να χασμουριέμαι ασταμάτητα μέχρι να περάσουν τα τρία τέταρτα που διαρκεί. Πλήκτρα, λούπες, ολίγον από μπάσο, κάτι ψιλά από κιθάρες εδώ κι εκεί, samples, φωνές που προσπαθούν να σε υπνωτίσουν, νύστα, βαρεμάρα, αργός θάνατος. Το doom metal μπροστά του παρτάρει ασύστολα.
Το μόνο πράγμα που με κέρδισε από την πρώτη στιγμή σε αυτούς είναι το εξώφυλλο. Πραγματικά πολύ ωραίο, τόσο το χρώμα του όσο και οι απεικονίσεις των προσώπων του ντουέτου (φαντάζομαι ότι είναι αυτοί), μέχρι και στην επιφάνεια εργασίας το έβαζα άνετα. Όσο για τη μουσική; Μακριά. Ούτε για νανούρισμα δεν την ξανακούω. Προτιμώ το «Μια Ωραία Πεταλούδα». Μακριά λέμε.
2/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
