AlbumsΚριτικές

Exodus – Persona Non Grata (Nuclear Blast)

«Κουφάλα δημιουργέ, τα πάντα εν σοφία εποίησες», που λέει και ο Τζιμάκος, σε τούτον το δίσκο. Βιάστηκα να δώσω λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, αλλιώς το Persona Non Grataθα ήταν σίγουρα στο νούμερο ένα. Μπορεί να πέρασαν εφτά χρόνια από το τελευταίο τους πόνημα Blood In, Blood Out (2014), να έκατσε και η περιπέτεια του Tom Hunting με τον καρκίνο (που βγήκε νικητής φυσικά, να ευχηθούμε περαστικά και άφησε το στίγμα του σε δίσκο Exodus ακόμη μια φορά) και πήγε την κυκλοφορία έξι μήνες πίσω αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ που λέει και ο θυμόσοφος λαός. Η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω.

Μπορεί να φανεί υπερβολή αλλά οι Exodus ίσως έχουν γράψει επιτέλους το καλύτερό τους άλμπουμ, μετά το Bonded By Blood φυσικά. Ηχητικά, συνθετικά, φωνητικά, από όπου και αν το πιάσεις έχουν αγγίξει την τελειότητα. Την ιδανική ισορροπία και αρμονία, τις δύο δυναμικές που αποτελούν το χρυσό κλειδί για την πρόοδό μας σε όλους τους τομείς της ζωής, εφάρμοσαν αντίστοιχα και οι Exodus σε αυτόν εδώ το δίσκο. Έχουν βγάλει και άλλους σπουδαίους δίσκους αλλά δεν ακούγονται όπως αυτό εδώ. Είναι μεν μοντέρνος, φρέσκος, αλλά παραμένει Exodus με λίγο πιο πιασάρικα τραγούδια, βρήκανε τη φόρμουλα που τους ταιριάζει. Ισορροπημένο με εξαιρετικές ταχύτητες και τρομερά, πιασάρικα ρεφρέν στα περισσότερα τραγούδια και φοβερά solos.

Θα ζήλευαν αρκετοί τραγούδια όπως τα Antiseed, The Fires Of Division και “Slipping Into Madness” (ύμνος), που θα μπορούσαν να βρίσκονται σε οποιοδήποτε από τους τελευταίους δίσκους των Metallica. Από κει και πέρα είναι το ίδιο βίαιοι, λυσσαλέοι, σαδιστικοί, με περισσότερη δίψα για ξύλο και αίμα από ποτέ, εννοείται thrash με την έννοια που θα θέλαμε να ακούγεται σήμερα. Όλα τα όργανα βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, βρίσκοντας την κατάλληλη ισορροπία και το ηχητικό αποτέλεσμα είναι το αναμενόμενο πέρα από κάθε προσδοκία. Αν έχετε ακούσει τα τελευταία άλμπουμ των Flotsam And Jetsam, φανταστείτε κάτι τέτοιο. Μέχρι και το μπάσο ακούγεται επιτέλους όπως πρέπει και όχι με εκείνο τον πνιχτό, μοντέρνο ήχο.

Να σημειωθεί ότι το άλμπουμ δουλεύτηκε και ηχογραφήθηκε στα ιδιόκτητα στούντιο της μπάντας, που πέρα από τους ίδιους είχαν τη βοήθεια του Andy Sneap στη μίξη και το mastering και του Steve Lagudi στο τιμόνι του μηχανικού ήχου, εξού και το φανταστικό αποτέλεσμα. Ο Zetro περνάει δεύτερη νιότη. Δεν τον έχω ξανακούσει έτσι. Κατάθεση ψυχής με ό,τι φωνητικά μπορείς να φανταστείς. Thrashy, καθαρά, death (στυλ Chuck Billy) και φυσικά gang δεύτερα φωνητικά που δεν μπορούσαν να λείπουν. GibsonHunting σαν να λέμε DiGiorgioHoglan. Καλύτερο ήχο σε drums και μπάσο δύσκολα θα ακούσεις σε thrash δίσκο σήμερα. Ό,τι και να πούμε για Holt, Altus θα είναι πολύ λίγο, γιατί θερίζουν και κεντάνε χωρίς να αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης.

Το ομώνυμο κομμάτι μπαίνοντας δεν αστειεύεται και με το δολοφονικό του riff παίρνει κεφάλια χωρίς δεύτερη κουβέντα. Κτηνώδες, αν και εφτάμιση λεπτά διάρκεια, είναι από τα πιο ζόρικα κομμάτια που έχουν γράψει δείχνοντας τις προθέσεις τους προς στον κάθε ανεπιθύμητο, στους ανθρώπους που μας αηδιάζουν, τον κάθε persona non grata. Ανελέητο ξύλο στα “The Beatings Will Continue (Until Morale Improves)” και “Clickbait”, ενώ και το “R.E.M.F.” (Rear Echelon MotherFuckers) κινείται σε γρήγορες κλασικές Exodus φόρμες αλλά λίγο κατώτερο απ’ τα άλλα δυο. Το “Slipping Into Madness” έχει τα φόντα να γίνει κλασικό κομμάτι και βρίσκει το γκρουπ στα καλύτερά του. Δείχνουν ότι άνετα μπορούν να γράψουν τραγούδια όπως οι Metallica το ίδιο καλά (μη πω και καλύτερα).

Στο ίδιο ύφος κινούνται και τα “The Fires Of Division”, “Antiseed”, ενώ σε πιο Testament το πάρα πολύ καλό “Lunatic-Liar-Lord” με συμμετοχή του πρώην κιθαρίστα τους Rick Hunolt. Από όλα τα κομμάτια του δίσκου, το Elitist παίζει να είναι το πιο αδιάφορο, το πιο χύμα και το πιο punk εκεί μέσα. Το Prescribing Horror η σκοτεινότερη στιγμή τους και το “The Years Of Death And Dying” η πιο εμπορική τους. Για τέλος, ας αναφέρουμε και το πολύ ωραίο ακουστικό instrumental “Cosa Del Pantano” (αγγλιστί σημαίνει Swamp Thing, το παλιό cartoon και μάλλον αφιέρωμα προς αυτό θα είναι).

Persona Non GrataNapalm Deathικός τίτλος που λίγη σχέση έχει με το υπέροχο εξώφυλλο του Σουηδού καλλιτέχνη Pär Olofsson (έχει δημιουργήσει και τα “Let There Be Blood” και “Blood In, Blood Out” της μπάντας και πάρα πολλών άλλων καλλιτεχνών όπως οι Aborted, Immolation, Unleashed) και το τρικέφαλο, φτερωτό πλάσμα που κάθεται πάνω σε έναν αιματοβαμμένο σωρό από άρρωστους και σάπιους ανθρώπους, καθώς αυτοί ουρλιάζουν από πόνο και απλώνουν τα χέρια τους απελπισμένα προς το τέρας. Απέθαντοι μπάτσοι τους χτυπούν ανελέητα και ασυναίσθητα αυτόν τον σωρό των ετοιμοθάνατων και ο κόσμος γίνεται κόκκινος από φρέσκο, γεμάτο αίμα. Κατάφεραν να φτάσουν στο ζενίθ της καριέρας τους συνθετικά και ας ελπίσουμε να υπάρξει και συνέχεια σχετικά σύντομα, αλλιώς ηλικιακά και αν επανέρθουν οι Slayer όπως λένε, χλωμό το κόβω. Μέχρι τότε…Slayer is dead, long live Exodus.

9/10
Γιώργος Αθανασίου
[email protected]

Tatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X