Μετά από το (απ’ όλες τις απόψεις) επιτυχημένο “Flying Tigers” και ύστερα από τα οικονομικά προβλήματα που είχαν ως αποτέλεσμα την ξαφνική διακοπή της support περιοδείας τους με τους Iced Earth, οι συμπαθέστατοι White Wizzard έφεραν στον κόσμο το τρίτο δισκογραφικό τους παιδάκι. Το νέο τους album φέρει τον τίτλο “The Devil’s Cut” και από μία πρώτη ακρόαση δείχνει να προσπαθεί να αποβάλλει αυτή τη χαρακτηριστική Maiden-ίλα που διαθέτουν. Αιώνιο αγκάθι παραμένει για άλλη μία φορά ο τομέας “frontman”, καθώς έχουμε άλλη μία καινούργια προσθήκη στο πρόσωπο του Joseph Michael από κάποιους Midnight Reign. Δείχνει να το ΄χει στις ψιλές, ενώ συμβαδίζει σε ικανοποιητικό επίπεδο με το ρυθμικό μπάσο του Jon Leon. Παραβλέποντας το εναρκτήριο heavy intro, μπαίνουμε στο κλίμα με το “Strike The Iron”. Είναι το πρώτο δείγμα που μαρτυρά μία έντονη αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο ηχογραφούν οι φετινοί White Wizzard. Κρατώντας ίδιες μόνο τις οικείες μπασογραμμές, το συγκρότημα παίζει περισσότερο με συνθέσεις μεγάλης διάρκειας. Αυτό προφανώς και γίνεται έτσι ώστε να πειραματιστούν με εναλλαγές σε ταχύτητα και στυλ σολαρίσματος. Πιστεύω πως στην αρχή θα ξενίσουν αρκετά με αυτή την ενέργεια. Στην πορεία όμως θα συναντήσεις κάποια πιο γνώριμα στοιχεία όπως 80’s παραγωγή και κλασικά heavy riffs. Η έλευση νέου τραγουδιστή απ’ ό,τι φαίνεται έφερε στους White Wizzard και τα πρώτα μοντέρνα ηχητικά στοιχεία (“Kings Of The Highway”) που ευτυχώς είναι ελάχιστα. Και μπορεί εδώ να μην έχουμε κάποια concept ιστορία σε 6 μέρη όπως στο “Flying Tigers”, ακούμε όμως κομμάτια εξαιρετικού heavy metal. Πρώτο και καλύτερο είναι το “Lightning In My Hands”, τραγούδι κομμένο και ραμμένο τόσο για το διαβολεμένο λαρύγγι του Joseph, όσο και για το speed παίξιμο του Jake Dreyer. Από κει και πέρα έχουμε την πολύ καλή μπαλάντα συνεχούς αυξανόμενης έντασης “Steal Your Dreams” (αν και η 7λεπτη διάρκειά της ίσως κουράσει), το κλασικό White Wizzard-styled “Torpedo Of Truth” (το ημι-γηπεδικό refrain και οι κιθαριστικές “μάχες” αποτελούν highlights από μόνα τους) και το “The Sun Also Rises”, το 9λεπτο έπος που κλείνει εύστοχα το δίσκο. Κάνοντας μία ολική σούμα, νομίζω πως το “The Devil’s Cut” σαν σύνολο είναι ένα αξιόλογο heavy album χωρίς κάποιο ενοχλητικό ψεγάδι, με το μοναδικό δύσκολο της ακρόασης να εντοπίζεται στο μικρόφωνο, μιας και αυτό είναι που τους κάνει πιο εξελιγμένους στον ήχο συγκριτικά με τα 2 πρώτα albums. Παρόλα αυτά, η ουσία είναι πως οι White Wizzard είναι για άλλη μια φορά παρόντες και δεν απογοητεύουν κανέναν.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
