Το να μιλάς ακατάπαυστα και να μην λες απολύτως τίποτα ίσως από κάποιους να θεωρείται μια μοναδική ικανότητα, ίσως και μια μορφή τέχνης. Για εμένα είναι μια μπαρούφα και μισή. Για κακή του τύχη λοιπόν το “Monad” κατέληξε στα χέρια μου και για κακή μου τύχη έπρεπε να υποστώ αυτό το βασανιστήριο για περίπου πενήντα λεπτά.
Το συγκρότημα από την Ολλανδία παρουσιάζει το ντεμπούτο του εδώ. Το τρίο που αποτελείται από τους Frank De Boer (μπάσο/φωνή), Arjan Van Dalen (μπάσο/φωνή) και Sven Jurgens (τύμπανα) παρουσιάζει τέσσερα παρακαλώ κομμάτια doom/noise (στην κυριολεξία) μουσικής τα οποία όλα σπάνε το φράγμα των δέκα λεπτών.
Μπορεί η ύπαρξη δύο μπάσων και η απουσία κιθάρας να ακούγεται ως κάτι ενδιαφέρον σαν ιδέα. Δεν είναι. Και όχι γιατί ένας κιθαρίστας θα τους έσωνε αλλά επειδή απλά το αποτέλεσμα είναι παντελώς αδιάφορο.
Τέσσερις συνθέσεις χωρίς κάποιον ρυθμό, με δύο τρία riffs όλα κιόλα κάθε μια να επαναλαμβάνονται σε βαθμό παράκρουσης. Με κάποιες διάσπαρτες φορές εδώ και εκεί. Μονότονο, άνευρο και βαρετό. Δίνω συγχαρητήρια στον εαυτό μου που το άκουσε δύο φορές (άξιος!). Μια σύνθεση σώζεται από την απόλυτη μετριότητα και αυτή είναι η τρίτη με τίτλο “Moros”.
Ως εκεί όμως. Θα πρότεινα σε κάποιον να ακούσει το “Monad” μόνο για να πάρει μια ιδέα του τι δεν είναι μουσική κατά την άποψη μου. Ίσως να μην είμαι αρκετά προοδευτικός για να αποδέχομαι ό,τι μου πλασάρει κάποιος. Θα ζήσω με αυτή την άποψη. Με διαφορά μια από τις μεγαλύτερες γαλότσες τις χρονιάς.
3/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
