Δεν χρειάστηκε να ακούσω νότα από την εν λόγω κυκλοφορία για να καταλάβω ότι πρόκειται για ένα άλλο symphonic power metal album. Φαίνεται από το εξώφυλλο αλλά και από το όνομα του ηγέτη πίσω από το σχήμα. Ιταλός. Είναι γνωστό το πόσο αυτή η χώρα έχει φροντίσει να καταντήσει το συγκεκριμένο υποείδος σε ένα κακόγουστο αστείο.
Το συγκεκριμένο project λοιπόν είναι καινούριο στην πιάτσα και εδώ μας παρουσιάζει το ντεμπούτο album του. Ο Filippini είναι φυσικά ο κιθαρίστας της υπόθεσης αφού ποιος άλλος θα έβαζε το όνομά του μπροστά για να δείξει ότι είναι πίσω από όλα; Το ότι είναι παντελώς άγνωστος στη metal κοινότητα δεν τον πείραξε και τόσο, λες και θα δεις κάποιος το όνομά του μπροστά και θα το αναγνωρίσει.
Επίσης στις κιθάρες συναντάμε τον Michele Vioni (Vivaldi Metal Project), στα φωνητικά τον Marco Pastorino (Temperance κ.α.), στο μπάσο τον Giorgio Terenziani (μακρινός μου συγγενής;) και στα drums τον Paolo Caridi (Ellefson). Πλήκτρα και ορχηστρικά μέρη ανέλαβε ο Filippini επειδή τα κάνει όλα και συμφέρει.
Η εταιρεία λοιπόν μας λέει ότι παρ’ όλο που το symphonic power metal συχνά αναφέρεται ως κιτς (σώπα!), το “The Force Within” είναι μακριά από αυτό. Αμ δε. Είναι ακριβώς αυτό. Δηλαδή τα τραγούδια κινούνται μεταξύ μεσαίων και γρήγορων ρυθμών ενώ δε λείπουν και οι μπαλάντες που προκαλούν νύστα. Riffs ουσιαστικά δεν υπάρχουν αφού οι κιθάρες παίζουν απλά και μόνο για να κρατάνε το ρυθμό. Απορώ πραγματικά για ποιο λόγο χρειάζονται κιόλας δύο κιθαρίστες αφού η δουλειά γίνεται εύκολα με…μισό.
Το μόνο που αλλάζει είναι κάποιες ελάχιστες κιθαριστικές μελωδίες εδώ κι εκεί και φυσικά τα solos, στα οποία θέλουν να μας δείξουν πόσο βιρτουόζοι είναι. Τύμπανα/μπάσο τα τυπικά, πλήκτρα μονίμως στο υπόβαθρο για να υποστηρίξουν το symphonic στοιχείο και όταν βγαίνουν μπροστά ακούγονται εκνευριστικά. Ο μόνος που κάνει τη διαφορά εδώ είναι ο Pastorino που έχει φωνάρα και προσπαθεί να σώσει οτιδήποτε σώζεται.
Σαν να μην έφταναν αυτά, το “The Force Within” διαρκεί μια ώρα. Κουραστικό στα πρόθυρα κοπανήματος κεφαλιού στον τοίχο. Επίσης, επιβεβαιώνει το γιατί το (symphonic) power metal έχει πάρει την κάτω βόλτα. Riffs ρε παιδιά, riffs. Δεν υπάρχουν πουθενά. Προκοπή έτσι δε βγαίνει.
4/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
