Να πω την αλήθεια, βρισκόμουν σε άρνηση όταν άκουγα τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Όταν βγήκε το ντεμπούτο album αυτού του project νωρίτερα μέσα στη χρονιά, ήταν κάτι διαφορετικό μεν αλλά λογικό αν αναλογιστεί κανείς τις ανησυχίες του τεράστιου Niklas Sundin. Το “Sju Pulsarer” όμως που διαδέχεται το “Mitochondrial Sun” είναι δυστυχώς κατά πολύ χειρότερο, ακόμα και αν επέστρεψε ο ηλεκτρισμός στα κομμάτια. Φυσικά, δεν υπάρχουν φωνητικά ούτε εδώ.
Ενώ το ντεμπούτο είχε διάφορες προσεγγίσεις, στις οποίες υπήρχαν και σημεία που θύμιζαν τις ambient στιγμές των Dark Tranquillity, εδώ ο Sundin βγάζει ένα μονότονο και επαναλαμβανόμενο album το οποίο πραγματικά με άφησε με μια μεγάλη απορία. Ο τίτλος του μεταφράζεται σε “Seven Pulses” και τα κομμάτια έχουν τίτλους που ξεκινούν από το “Pulsar 1” και καταλήγουν αυξητικά στο “Pulsar 7”.
Τι ακούμε λοιπόν εδώ για κάτι λιγότερο από ένα μισάωρο; Τον Sundin να παίζει ένα μονότονο κιθαριστικό θέμα χωρίς το παραμικρό ίχνος μελωδίας, τα drums να βαράνε στον ίδιο και επαναλαμβανόμενο πλαστικό ρυθμό (ενώ δεν μοιάζουν καν με φυσικά, για drum machine τα κόβω) και κάποιους ήχους από samples να πετάγονται εδώ κι εκεί στο υπόβαθρο.
Σε ελάχιστες στιγμές βέβαια ο ρυθμός κόβει και μπαίνουν κάποιες κιθαριστικές μελωδίες αλλά στο σύνολό του είναι λες και ακούς το ίδιο ακριβώς πράγμα από την αρχή μέχρι το τέλος, ένα μονότονο black metal κομμάτι και τίποτα περισσότερο. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ο άνθρωπος που έβαλε το χέρι σε τόσα και τόσα μνημειώδη μελωδικά τραγούδια των Dark Tranquillity να παίζει κιθάρα χωρίς φαντασία, χωρίς συναίσθημα, χωρίς μελωδία.
Το μόνο διαφορετικό εδώ πέρα είναι το “Noll Och Intet” (μεταφράζεται σε “Zero And Nothing”) που κλείνει το album και είναι ένα σύντομο ambient κομμάτι. Δεν το περίμενα αλλά το “Sju Pulsarer” είναι πολύ κατώτερο του “Mitochondrial Sun”. Πραγματικά στενοχωριέμαι να γράφω άσχημα λόγια για τον Sundin, αφού είναι ένας από τους πλέον αγαπημένους μου μουσικούς στο χώρο λόγω της απίστευτης δουλειάς που έκανε για σχεδόν τριάντα χρόνια με τους Dark Tranquillity αλλά αυτό το album στα αυτιά μου είναι κακό.
Εν κατακλείδι, ανησύχησα για το μέλλον των Σουηδών όταν πέρυσι έφυγε ο βασικός τους συνθέτης. Κρίνοντας όμως από το εξαιρετικό “Moment”, δεν φάνηκε να τους πτοεί καθόλου. Niklas, σε ευχαριστώ για όλα, εδώ όμως δεν μπορώ να σε ακολουθήσω.
3/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
