Έχω πραγματικά βαρεθεί όλα τα death συγκροτήματα στις μέρες μας, τίποτα πλέον δεν συγκινεί, κανένα σχεδόν σχήμα δεν πρωτοπορεί, νιώθοντας σαν τους παραολυμπιακούς αγώνες που o ένας προσπαθεί (μάταια) να περάσει τον άλλον, παίζοντας στην τελική το ίδιο πράγμα. Εδώ ευτυχώς από την μία βλέπουμε ότι το προσπερνάμε το μεγαλύτερο εμπόδιο και προχωρούμε παρακάτω, μιας και ακούγονται αρκετά ενδιαφέροντες από την αρχή κιόλας. Το εμπόδιο που θα συναντήσουμε τελικά βρίσκεται στο τέταρτο κομμάτι, που βλέπουμε μία καθαρή αντιγραφή από Opeth. Άριστη απόπειρα, αλλά φτάνουμε στα προηγούμενα λεγόμενα μου με τις αντιγραφές. Αυτό δεν κρατάει για πολύ, για δικό τους καλό και πάμε σε ένα ευχάριστο σε μεσαίους ρυθμούς death, που και σε αυτό το συγκρότημα οι groove ως και funky επιρροές τους καταφέρνουν ίσως τα ακατόρθωτα. Έχουν χαρακτήρα και αυτό φαίνεται από το γράψιμό τους και το ιδιόρρυθμο παίξιμό τους. Η κατηφόρα αρχίζει όμως στα τελευταία κομμάτια, με συνέπεια να μπορούσες εύκολα να αφαιρεθείς αν δεν υπήρχε ως τελευταίο κομμάτι Pantera. Πολύ “ειλικρινής” η μπάντα σε σχέση με πολλές άλλες σημερινές στον χώρο τους. Άποψή μου είναι ότι το Death θα πρέπει να υποστεί μερικές αλλαγές. Ριζικές ίσως. Οι Γάλλοι Trepalium είναι ένας λόγος (μέσα σε μερικούς) που σου δίνουν ελπίδα.
7/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
