Γενικότερα ένα πράγμα που δεν θα με χαρακτήριζα ποτέ είναι κλειστόμυαλος όσον αφορά την μουσική. Πάντα είμαι ανοιχτός σε νέες προτάσεις και ήχους με σκοπό την υιοθέτηση τους στα καθημερινά μου ακούσματα. Αυτή η υιοθεσία αυτή την φορά δεν αφορά όμως μόνο έναν συγκεκριμένο δίσκο ή συγκρότημα, αλλά ένα ολόκληρο είδος άγνωστο σε εμένα ως τώρα. Ο λόγος για το progressive rock και αφορμή για αυτό στάθηκε ο νέος δίσκος των Arc Of Life με τίτλο “Don’t Look Down”.
Οι Αμερικανοί εκπρόσωποι του εναλλακτικού αλλά και progressive rock ένωσαν τις δυνάμεις τους μόλις το 2020 και σχημάτισαν τους Arc Of Life. Μόλις ένα χρόνο μετά κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκου με τίτλο “Arc Of Life”, τον ομώνυμο δηλαδή του σχήματός τους, και τον περασμένο Νοέμβρη κυκλοφόρησαν τον δεύτερο κατά σειρά στούντιο δίσκο τους που φέρει τον τίτλο “Don’t Look Down”. Ταιριαστός τίτλος για το εξώφυλλο του δίσκου που απεικονίζει έναν άνθρωπο να ισορροπεί σε ένα σχοινί ψηλά στον ουρανό.
Ο νέος δίσκος αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα όρεξης για δουλειά μιας και είναι πλήρης, κάτι το οποίο συνοψίζεται σε έξι τραγούδια μεγάλης διάρκειας, κάτι που είναι χαρακτηριστικό του progressive είδους. Για να είμαι ειλικρινής, αυτή η μεγάλη διάρκεια είναι ένα χαρακτηριστικό που με χαλάει κάπως τόσο στο progressive metal, όσο και στο progressive rock, καθώς όσο να’ ναι με κάνει να βαριέμαι από ένα σημείο και μετά. Παρόλα αυτά, στο συγκεκριμένο δίσκο δεν αντιμετώπισα τέτοιο θέμα ιδιαίτερα καθώς οι εναλλαγές στην μελωδία ήταν συχνές. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η τόσο έντονη χρήση του μπάσου, καθώς δεν συνηθίζω να το ακούω τόσο έντονα στο rock στοιχείο αλλά δεν με πείραξε καθόλου αφού το μπάσο είναι ένα όργανο που αγαπώ. Αυτός ο Steve Harris κακή επιρροή.
Ο δίσκος αυτός μακάρι να είναι το προοίμιο και άλλων αντίστοιχης επιτυχίας δίσκων του συγκροτήματος.
7.5/10
Πέτρος Φραγγόπουλος
[email protected]
