Δε βρήκα και πολλά πράγματα για τούτη εδώ την καινούρια μπάντα που έρχεται από το Darmstadt της Γερμανίας. Σχηματίστηκαν το 2013 από τους μουσικούς Hans Koch και Jonas Jakob (και οι δύο στις κιθάρες και τα φωνητικά), συμπληρώνονται με την Emma McLellan στα τύμπανα. Σε πρώτη φάση οι στίχοι του συγκροτήματος γράφτηκαν στα αγγλικά, αλλά μόλις εισήλθε στο σχήμα η ντράμερ τα τραγούδια γράφτηκαν στα γερμανικά… Πέρυσι τον Απρίλιο κυκλοφόρησαν το EP “Demons” (“Denen” στα γερμανικά) και αυτό εδώ είναι το πρώτο τους full length.
Έτσι λοιπόν, γερμανικά, γερμανικά και πάλι γερμανικά, με όλα τα τραγούδια που βρίσκονται εδώ να ακούγονται στην γλώσσα των τριών αυτών μελών. Πράγμα που δε μου άρεσε γενικά και ούτε με βοήθησε στην ακρόαση του δίσκου. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για hardcore κυκλοφορία (post–hardcore εδώ, για πιο σωστά), είδος το οποίο δε βρίσκεται καθόλου στις μουσικές μου προτιμήσεις. Γενικά σε όλα τα είδη, προτιμώ να ακούω τα τραγούδια και τη μουσική, σε γλώσσα που να ξέρω, να καταλαβαίνω δηλαδή πάνω κάτω τι ακούω. Οπότε, το συνολικό αποτέλεσμα και η ροή, δε βοηθάει καθόλου… Βέβαια το συγκεκριμένο στοιχείο μερικοί μπορεί να το βρουν πρωτότυπο και πιο ξεχωριστό. Πιο πιθανόν βέβαια αυτό να συμβεί με αυτούς που αρέσκονται στον hardcore ήχο. Ο τίτλος του δίσκου στα αγγλικά σημαίνει “To Those Who Were”. Ο ήχος του άλμπουμ γενικά, θυμίζει μπάντες όπως οι Caliban και κάποια… emo/screamo «αίσχος» συγκροτήματα…
Δυστυχώς δε βρήκα κάτι που να κρατάω γενικά και που να λέω στο τέλος ότι είναι καλό, πλην ίσως του “In Den Sternen” που έχει καλούτσικο refrain αλλά μέχρι εκεί, του πιο δυνατού/δυναμικού και σαφώς πιο ανεβαστικού και καλύτερου γενικώς “Blitzschlag” (ωραίο refrain αλλά και πάλι δε καταλαβαίνω τι λέει…) και κάποια πιο ωραία, σκόρπια όμως και πιο μελωδικά στοιχεία στο “Zeit”, στην τριάδα “Geist”, “Kamintrophae”, “Kan Mich Jemand Horen” και κάπως στο τελευταίο “Winter In Dir” που έχει και γυναικεία φωνητικά χωρίς όμως να αλλάζει τα πράγματα στο σύνολο και να προσθέτει κάτι ουσιαστικό. Εάν αυτά τα πιο μελωδικά στοιχεία στα κομμάτια που ανέφερα, μαζί ίσως και με κάποια ξεσπάσματα των φωνητικών – που γενικά δε μου άρεσαν – υπήρχαν και στα υπόλοιπα κομμάτια μαζί και με την παρουσία των πλήκτρων που άκουσα μόνο στο “Ich Kann Die Welt Spuren”, πιθανόν να έβρισκα το άλμπουμ αυτό πιο ενδιαφέρον, και κάπως πιο πρωτότυπο και ξεχωριστό. Εξαιρετικό πάντως το εξώφυλλο. Μακάρι να ήταν και η μουσική έτσι στο σύνολό της. Οι fans του είδους, ας το τσεκάρουν, μπας και…
3.5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
