Η λέξη brutus έχει αρκετές ερμηνείες στα λατινικά αλλά όλες περιστρέφονται γύρω από τις έννοιες τραχύς ή άξεστος. Στον αγγλομαθή άνθρωπο του σήμερα, η λέξη προκαλεί απ’ ευθείας συνειρμό με τη λέξη brutal, και πραγματικά, οι Becerus με το ντεμπούτο τους “Homo Homini Brutus” γεφυρώνουν πετυχημένα όλες τις παραπάνω ερμηνείες!
Οι νεοεμφανιζόμενοι Becerus έρχονται από το Παλέρμο της Σικελίας και αποτελούνται από τους κυρίους Mario Musumeci (φωνή), Giorgio Trombino (κιθάρα/μπάσο) και Paul Bucipitus (drums). Το εξώφυλλο του “Homo Homini Brutus” με το τσαντισμένο, μαλλιαρό παλικάρι που κραδαίνει ένα κούτσουρο, κρίνεται απολύτως επιτυχημένο ως επιλογή και άμεσα σχετιζόμενο με το περιεχόμενο του δίσκου, μιας και οι Becerus παίζουν παλιό, καλό death metal.
Ενώ το σχήμα κινείται στα μονοπάτια του old-school, όπως το δίδαξαν μεγάλοι μάστορες του χώρου όπως οι Cannibal Corpse, οι Broken Hope και ένα κάρο μπάντες με ονόματα που τελειώνουν σε -ation, οι Becerus φροντίζουν να προσθέσουν και κάτι ελαφρώς διαφορετικό: δεν υπάρχουν στίχοι, παρά μόνο άναρθρα μουγκρητά. Ενώ σίγουρα δεν είναι οι πρώτοι που κάνουν κάτι τέτοιο (ένα όνομα που μου έρχεται κατά νου είναι οι ολλανδοί deathsters Korpse), η μη ύπαρξη στίχων αφ’ ενός δένει με το όλο «πρωτόγονο» concept, και αφ’ ετέρου πόσα σχήματα με στίχους για φόνους/αρρώστιες/ιατρικές επεμβάσεις να αντέξει το death metal;
Για πρώτη φορά θα μιλήσω θετικά για intro σε δίσκο, τα οποία σε γενικές γραμμές θεωρώ αχρείαστα. Όχι εδώ όμως! Το εισαγωγικό “Foggy Dimension” είναι ένα απολύτως ταιριαστό dungeon synth κομμάτι με ήχους από tribal κρουστά, που σε βάζει κατ’ ευθείαν στο κλίμα. Στη συνέχεια, βέβαια, έχουμε το ζουμί: εννιά κομμάτια γνήσιου death metal με δυναμικά riffs, ανελέητο drumming για τρελό headbanging και έναν αγουροξυπνημένο Νεάντερταλ στα φωνητικά! Το σχήμα φροντίζει να μας φιλοδωρήσει με πλούσιο riffing, ενίοτε με σύντομες solo ανταποκρίσεις της κιθάρας για ποικιλία και γερές δόσεις groove. Οι Becerus δείχνουν ξεκάθαρα ότι σκοπεύουν να αποτίσουν φόρο τιμής στις επιρροές τους, χωρίς να μένουν πίσω στο τεχνικό κομμάτι, προσθέτοντας ορισμένες προσωπικές πινελιές.
Γενικότερα, ο ήχος είναι ακριβώς αυτό που περιμένετε, με την πολυπόθητη «πηχτή» παραγωγή, όπου μπορεί κανείς να βιώσει το ηχητικό χάος, ενώ παράλληλα ακούει καθαρά το κάθε μουσικό όργανο χωρίς να παραπονεθεί για «γυάλισμα» και υπερβολική στουντιακή επεξεργασία. Εν κατακλείδι, οι οπαδοί της παλιάς σχολής σίγουρα θα βρουν στο “Homo Homini Brutus” μια δυνατή κυκλοφορία για πολλές ώρες δυνατού headbanging, που δε θα τους αφήσει σε καμία περίπτωση ανικανοποίητους.
7 /10
Στέλιος Σπαντίδης
[email protected]