Μην έχοντας ακουστά ξανά στη ζωή μου το συγκρότημα των Pantokrator, αποφάσισα πρώτα να καθίσω να ακούσω το album και να μη ψάξω για πληροφορίες. Αυτό το έκανα πιο πολύ σαν παιχνίδι, για να δω αν το συμπέρασμά που έβγαλα σχετικά με την εμπειρία του συγκροτήματος μετά τις ακροάσεις ισχύει ή όχι. Και τελικά έπεσα πολύ έξω. Μετά το τέλος των ακροάσεων, πίστευα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα φρέσκο και νεόκοπο συγκρότημα με εμπειρία το πολύ δύο χρόνων που ακόμα ψάχνει τα πατήματά του και δείχνει να έχει προοπτικές.
Τι πραγματικά ισχύει; Οι Pantokrator δημιουργήθηκαν το 1996 (!), είναι Σουηδοί, βρίσκονται μόλις στο τέταρτό τους album, ενώ το τελευταίο το κυκλοφόρησαν πριν εφτά χρόνια. Χωρίς να έχω ακούσει τα προηγούμενα, αυτό εδώ κινείται στο χώρο του death metal, με πολλά melodic, progressive και συμφωνικά στοιχεία Β’ Εθνικής, κάτι που θα θεωρούσα αποδεκτό και αναμενόμενο από ένα συγκρότημα πιτσιρικάδων και άπειρων μουσικών.
Έχοντας όμως να κάνουμε με μουσικούς που έχουν εμπειρία είκοσι πέντε ετών στο χώρο, μου φαίνεται τουλάχιστον παράξενο ειδικά τη στιγμή που το μουσικό αποτέλεσμα έχει μικρή συνοχή. Ίσως αυτό να δικαιολογείται από τη μεγάλη δισκογραφική αποχή και τη μικρή συχνότητα με την οποία κυκλοφορούν δίσκους. Γι’ αυτό και η αραιή δισκογραφία τους απεικονίζεται και αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα αυτήν την έλλειψη συνοχής και με έκανε να πιστέψω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα άπειρο συγκρότημα.
Όπως όμως ανέφερα και πριν, το αποτέλεσμα ακούγεται σαν να προέρχεται από ένα σύνολο ταλαντούχων πιτσιρικάδων που ακόμα ψάχνονται στη συνθετική συνοχή και στην τέλεια κατανομή μεταξύ των διαφορετικών ειδών που χρησιμοποιούν στο δίσκο. Κάθε τραγούδι μοιάζει να έχει διαφορετική υφή και μουσική βάση, οι επιρροές δε βγάζουν τόσο μάτι, παικτικά δεν υπάρχει κάτι που να σου αφήνει παράπονο (εκτός κι αν είστε πολέμιος των μοντέρνων παραγωγών), συνθετικά όμως το αποτέλεσμα χωλαίνει (και καταλήγει στην κατηγορία Β’ Εθνικής που προανέφερα) ακριβώς λόγω της έλλειψης συνοχής και αδυναμίας ύπαρξης ξεκάθαρου προσανατολισμού. Αυτό μου δείχνει επίσης έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος και επαγγελματισμού και το αποτέλεσμα ακούγεται περισσότερο σαν φίλοι που τζαμάρουν και προβάρουν από ελάχιστα έως καθόλου.
Για να μη στέκομαι όμως μόνο στα αρνητικά, στιχουργικά έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά. Δεν υπάρχει κάποιο concept, όμως όλα τα τραγούδια κινούνται γύρω από το Θεό. Και μπορεί αυτό να είναι ένα θέμα που κάθε έναν από εμάς τον ενδιαφέρει ανάλογα με τα πιστεύω του, αντικειμενικά όμως δείχνουν ότι το κατέχουν. Κι αυτό γιατί δεν αρκούνται μονάχα στο να τον υμνούν αλλά εμβαθύνουν και στον ανθρώπινο παράγοντα που παρεμβαίνει στη Θεία κρίση και προσπαθούν να θυμίσουν ότι δεν είναι οι άνθρωποι αυτοί που κρίνουν. Φαντάζομαι όμως, θα είχατε μαντέψει το στιχουργικό θέμα από το όνομά τους.
Συνολικά όμως, το αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί και δεν αφήνει κάτι που να σε υποχρεώνει να επιστρέψεις. Εκτός κι αν είστε φανατικός οπαδός του συγκεκριμένου ήχου. Αν ήταν πιτσιρικάδες που έκαναν τώρα τα πρώτα τους μουσικά βήματα, θα τους έδινα πολλά ελαφρυντικά, θα τους έβαζα την ταμπέλα του πολλά υποσχόμενου και θα τους παρακολουθούσα στενά για το μέλλον. Από τη στιγμή όμως που έχουμε να κάνουμε με βετεράνους του χώρου, έστω και με μικρή και σποραδική δισκογραφία, δε μου αφήνουν πολλά περιθώρια επιείκειας. Όταν περιφέρεσαι όλα αυτά τα χρόνια σε Β’ και Γ’ Εθνική, χρειάζεται ένα θαύμα για να βρεθείς ξαφνικά στα σαλόνια.
5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
