Στις 9 Οκτωβρίου του 1963, στην κοιλάδα του ποταμού Vajont στην Ιταλία συνέβη μια τραγωδία που στοίχισε τη ζωή σε σχεδόν δύο χιλιάδες ανθρώπους. Η πλαγιά του όρους που βρισκόταν πάνω από το φράγμα υποχώρησε, με αποτέλεσμα να πέσει μέσα στην τεχνητή λίμνη που είχε δημιουργηθεί. Αυτό είχε ως συνέπεια τη δημιουργία ενός τεράστιου κύματος, το οποίο υπερπήδησε τα όρια του φράγματος και έπνιξε το χωριό Longarone.
Από την περιοχή του Vajont, λοιπόν, κατάγονται και οι Revoltons, οι οποίοι με το πέμπτο full-length τους αποδίδουν φόρο τιμής στα θύματα αυτής της τραγωδίας. Αυτή, παράλληλα, είναι και η δισκογραφική τους επιστροφή, καθώς η τελευταία τους δουλειά είχε κυκλοφορήσει το 2012. Μια πολλά υποσχόμενη επιστροφή, θα έλεγε κανείς, αφού μέσα στο δίσκο συμμετέχουν ως καλεσμένοι πολυάριθμοι καλλιτέχνες.
Το “Underwater Bells Pt. 2” είναι ακριβώς ο δίσκος που θα περίμενε κανείς από μια power metal μπάντα. Είναι μεγαλόπρεπο, χωρίς ευτυχώς να γίνεται πομπώδες, είναιthrashyόταν και όσο πρέπει, είναι συναισθηματικό, δεδομένης και της θεματολογίας του, έχει και μια δόση progressive. Όλα αυτά στο κομμάτι της μουσικής σύνθεσης, το οποίο, παρ’ όλο που συνήθως ακούω πολύ λίγο powermetal, το ευχαριστήθηκα αρκετά. Αυτό που δε μού έκατσε πολύ καλά ήταν η φωνή του τραγουδιστή του συγκροτήματος, καθώς περίμενα περισσότερη δυναμικότητα στην εκτέλεσή του. Βεβαίως τα φωνητικά του έχουν πάθος και υπήρξαν και στιγμές που σχεδόν άλλαζα γνώμη για αυτά, αλλά ένιωσα ότι τελικά ποτέ δεν απογειώθηκαν όπως προσωπικά θα ήθελα.
Πίσω στα θετικά για το τέλος, το album είναι πολύ θεατρικό και παραστατικό στο σύνολό του. Σε αυτό συμβάλλουν οι πολλές ακουστικές στιγμές του, κάποια αμιγώς instrumental κομμάτια και φυσικά η συμμετοχή των καλεσμένων. Ειδικά στον τομέα των φωνητικών, χάρη σε αυτούς έχουμε αρκετές εναλλαγές power φωνητικών, κατευναστικών γυναικείων, αλλά και growls. Το ενδέκατο και προτελευταίο τραγούδι, ιδιαίτερα, είναι μία σύνθεση δέκα λεπτών στην οποία συμμετέχει ο ένας και μοναδικός Blaze Bayley. Αυτό είναι και το πιο ξεχωριστό κομμάτι του δίσκου, στο οποίο η μουσική έχει βαρύνει, υπάρχουν πολλά όμορφα solosκαι riffs και ασφαλώς ο Bayley κλέβει την παράσταση. Αν όλος ο δίσκος ήταν σαν αυτό το κομμάτι, σίγουρα θα τον βαθμολογούσα πολύ υψηλότερα
6,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
jtsagari@yahoo.com
