Να και μία, ομολογουμένως, πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συνεργασία που δε νομίζω να περάσει απαρατήρητη. Στην περίπτωση των YOSO μιλάμε για τη “συμμαχία” του πρώην frontman των Toto, Bobby Kimball (respect…απλά) με το συνθετικό πυρήνα των Yes, Tony Kaye και Billy Sherwood. Μπορούμε απλά να πούμε ότι είναι άλλη μία κλασσική περίπτωση μίας μπάντας που τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται ευρέως γνωστή με τον όρο “super-group”. Τι εννοούμε όμως με αυτό τον όρο; Στην ουσία πρόκειται για ένα project το οποίο προέρχεται συνήθως από τη συνένωση μελών από δύο ή περισσότερα συγκροτήματα, ακολουθώντας άλλες -συνήθως- μουσικές κατευθύνσεις. Αρκετά με τις ορολογίες όμως. Το super-group αυτό λοιπόν, παίρνει το γνωστό soft rock ύφος των Toto και την progressive μαγεία των Yes και τα βάζει όλα μαζί στο blender. Το αποτέλεσμα αυτού του παντρέματος είναι το Elements. Το Elements όμως, δεν είναι απλώς ένας δίσκος-συνδυασμός αυτών των δύο μπαντών. Πρόκειται για μία ομαδική προσπάθεια των μελών να φέρουν στην επιφάνεια νέους και μοναδικούς ήχους, τελείως διαφορετικούς από αυτούς που συνήθιζαν στις μπάντες από τις οποίες βγήκαν (κάτι αντίστοιχο είχαν κάνει και οι Asia στα 80’s αν θυμάστε). Μέσα στο album υπάρχουν μερικές πολύ καλές στιγμές, συμπεριλαμβανομένου τα Path To Your Heart, The New Revolution, Only One και τα τελείως Toto-ίστικα Close The Curtain και Won’t End Tonight, με τα υπόλοιπα κομμάτια να γέρνουν κάπως περισσότερο στον ήχο των Yes (πιο πολύ της 90125 περιόδου, για πιο πίσω ούτε λόγος). Η κυκλοφορία του Elements συνοδεύεται από ένα bonus live-CD, το οποίο μας προσφέρει μερικά τραγούδια των YOSO σε ζωντανές εκτελέσεις καθώς και κάποιες διασκευές, μεταξύ των οποίων και τα super-hits Hold The Line, Rosanna και Owner Of A Lonely Heart των Toto και Yes αντίστοιχα. Δεν ξέρω εάν αυτός ο δίσκος θα πουλήσει τα κέρατά του, δεν ξέρω αν θα είναι ο δίσκος που θα επαναφέρει τα μέλη των YOSO στο προσκήνιο και ούτε ξέρω αν πρόκειται να φάει σύγκριση με Toto και Yes (πράγμα που αν γίνει θα ‘ναι πολύ άδικο). Αυτό όμως που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι ο όρος “super-group” βρήκε -παρέα και με τους περσινούς Chickenfoot- τους εκπροσώπους του. Για τους παλαίουρες συνίσταται ανεπιφύλακτα. Οι πιο νέοι δε θα καταλάβουν.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
