Αν είχα ακούσει αυτό το δίσκο 3-4 χρόνια πριν, σίγουρα θα είχα εντυπωσιαστεί. Τώρα μεγάλωσα, ωρίμασα, γέρασα, πόνεσαν τα κόκαλα και τίποτα δε με ενθουσιάζει πλέον. Μπορεί να οφείλεται και στο ότι άκουσα πολύ Dimmu Borgir, SepticFlesh (σ.σ. ναι τι, αρνούμαι να γράψω ενωμένες τις λέξεις) και Behemoth, δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πάλι θα φάω κράξιμο από το boss για την κρίση 1/5 ηλικίας που με έπιασε. Δε φταίω εγώ, τους Necronomicon και το symphonic blackened death metal τους να κατηγορήσετε.
Τέλος πάντων, μετά από αυτή την εισαγωγή που δεν ενδιέφερε κανέναν, πάμε σύντομα στα τετριμμένα: οι Καναδοί Necronomicon, οι οποίοι μόνο χθεσινοί δεν είναι, αφού δραστηριοποιούνται από το 1988,κυκλοφορούν το 6οfull-length album τους με τίτλο “Unus”. Αποτελείται από 8 ευκολοχώνευτα κομμάτια (μόλις ένα σπάει κατά λίγο το φράγμα των πέντε λεπτών) και 2 ορχηστρικά ιντερλούδια.
Όλα τα τραγούδια περιστρέφονται γύρω από το γνωστό symphonic blackened death metal που πολλοί αγαπούν και πολλοί άλλοι αγαπούν να μισούν. Ο δίσκος έχει κάποιες καλές στιγμές, όπως το ψυχρό “Paradise Lost”, το εξωτικό “The Thousand Masks” ή το δραματικό, σχεδόν doom, “Ascending The Throne of Baator”. Στο “Unus” περιέχεται, ακόμη, μια επανηχογράφηση του “Cursed” από το demo “Morbid Ritual” του 1992. Το “Cursed MMXIX” δεν έχει πια τον ίδιο old-school ωμό ήχο, όμως ξεχωρίζει από το υπόλοιπο σύνολο, καθώς δεν προστέθηκε κανένα συμφωνικό στοιχείο.
Οι Necronomicon οπωσδήποτε το έχουν με το είδος με το οποίο καταπιάνονται. Είναι, όμως, ένα είδος που έχει κορεστεί αρκετά. Επομένως, είναι κομματάκι δύσκολο να κάνεις κάτι καινοτόμο και μοναδικό, κάτι που θα σε ξεχωρίσει από το σωρό. Το “Unus” δεν είναι ένας τέτοιος δίσκος, αλλά όποιος του δώσει μια ευκαιρία σίγουρα θα περάσει 40 ευχάριστα λεπτά μαζί του. Άλλωστε, και στο metal χρειάζεται να υπάρχουν κάτι τέτοιες… «ανάλαφρες» κυκλοφορίες.
5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
