Και εδώ έχουμε μια ιδιάζουσα περίπτωση heavy metal συγκροτήματος, διότι λίγες μπάντες αν και ακολουθούν στερεότυπες μελωδίες καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα ολότελα αλλόκοτο αποτέλεσμα. Και οι Dunderbeist, αν και παραδοσιακά χρησιμοποιούν πράγματα που έχουν ξαναακουστεί, ο τρόπος που τα χρησιμοποιούν, μαζί με τις μελωδίες των φωνητικών, καταλήγουν σε ένα δίσκο που μπορεί ακόμα να σε μπερδέψει. Η αλήθεια είναι πως αυτό το πλεονέκτημά τους μπορεί ταυτόχρονα να γίνει και μειονέκτημα, σε σημεία μου φαίνονται χαοτικοί. Αν και ριψοκινδυνεύουν στις νότες των φωνητικών και στο ντύσιμο των riffs, αν και δε δυσκολεύονται να φτιάξουν πιασάρικα refrain, μπορεί να σε κάνουν να χαθείς σε ένα βουητό, ή να μην ξεχωρίζεις ποιον στόχο έχει η μουσική τους ή πού θέλει να σε οδηγήσει. Έχει ενδιαφέρον να τους παρακολουθήσεις πάντως, έχουν ένα ιδιότυπο στυλ αν και εξακολουθούν να παίζουν heavy metal. Για να καταλήξω, ένας δίσκος με πολύ δυνατά σημεία για κάποιον που θα ήθελε να ακούσει κάτι κλασικό μεν, αλλά όχι λιγότερα μοντέρνο.
5.5/10
Ήλια Τσάρα
