Αν αναρωτιέστε αν υπάρχει δίσκος που είναι περισσότερο Black Sabbath κι από τους ίδιους τους Black Sabbath, η επανακυκλοφορία του δεύτερου δίσκου των Trouble “The Skull”, είναι η καταφατική απάντηση στην ερώτηση σας. Αν το ντεμπούτο τους “Psalm 9” ενσωμάτωνε ορισμένες τάσεις από το NWOBHM και το speed metal εκείνης της εποχής, στον διαδοχό του οι ταχύτητες πέφτουν βασανιστικά χαμηλά και τα falsetto του Eric Wagner ανεβαίνουν βασανιστικά ψηλά.
Όπως συνέβη με τον προκάτοχο του, τα riff είναι εφευρετικά και αξιομνημόνευτα, με το prog στοιχείο να υποβόσκει κάτω από τα χαμηλά κουρδίσματα. Το “The Skull” είναι πάνω από όλα όμως η κυκλοφορία που καθιέρωσε μια για πάντα το συγκρότημα ως μέλος της αγίας τριάδας του αμερικάνικου doom, πλάι στους Saint Vitus και τους Pentagram. Το στοιχείο που διαφοροποίησε τους Trouble από τα άλλα δύο σχήματα δεν έχει να κάνει τόσο με τη μουσική, όσο με τους στίχους και την εικόνα του σχήματος. Ο Eric Wagner λόγω των προσωπικών του πεποιθήσεων, έγραψε στίχους θρησκευτικού και συγκεκριμένα χριστιανικού περιεχομένου.
Ευτυχώς, οι τελευταίοι δεν έχουν χαρακτήρα κηρύγματος ή προσυλιτισμού. Αποφεύγουν έτσι τις γραφικότητες που έχουμε ακούσει/διαβάσει κατα καιρούς σε αντίστοιχες περιπτώσεις, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που μου έρχεται αυτή τη στιγμή στο μυαλό τους Stryper. Αντίθετα, στο “The Wish” εκτός ίσως το ωραιότερο solo σε ολόκληρη τη δισκογραφία των Trouble, βρίσκουμε ίσως μια απο τις δεικτικότερες στιγμές κομματιού με θέμα ενάντια στην αυτοχειρία. , Ανεξερτήτως μουσικού είδους.
Το “Skull” δε διαθέτει μέτριο τραγούδι. Μέχρι και σήμερα, συνειδητοποιείς ότι δε διαθέτει καν μέτριες στιγμές μέσα στα ίδια τα κομμάτια. Η επιδραστικότητα του στην σκηνή και στα συγγενή υποιδιώματα της αποτελεί μακροσκελές κεφάλαιο από μόνη της. Οι Candlemass “ξεσήκωσαν” τα riff του “Darkness in Paradise” από το “Wickedness of Man”, ολόκληρο το “Forest Equilibrium” των Cathedral είναι βαθύτατα επηρεασμένο από το “The Skull” με μόνο διαχωριστικό σημείο την προσθήκη ακραίων στοιχείων και οι δε εισαγωγές στα “Planets Collide” και “The Lasting Dose” των Crowbar είναι τουλάχιστον φόρος τιμής στο δίσκο. Οι κιθάρες του “The Whish” και του “Truth Is What Is” δεν στοίχειωσαν μόνο τον Mike Wead, όπως παρατηρεί κανείς αμέσως με μια πρόχειρη ακρόαση των Memento Mori ή των Abstrak Algebra. Αλλά και μουσικούς φαινομενικά άσχετων, ακραίων μουσικών κατευθύνσεων όπως οι Autopsy.
Η επιτυχημένη περιοδεία που ακολούθησε δεν ήταν αρκετή για να ξορκίσει την κατάρα που φαίνεται να μαστίζει σχεδόν κάθε μπάντα, μετά από μια κυκλοφορία που φέρει την ταμπέλα magnum opus της δισκογραφίας της. Οι προσωπικοί δαίμονες του Eric Wagner με την κατάχρηση ουσιών τον οδηγούν σε ρήξη με την υπόλοιπη μπάντα, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την αποχώρηση του μπασίστα Sean McAllister. Ο τελευταίος θα αντικατασταθεί από τον Ron Holzner, ο οποίος θα παραμείνει μέχρι την επανένωση της αυθεντικής σύνθεσης το 2002. Ο drummer Jeff Olson εγκαταλείπει επίσης το συγκρότημα εν μέσω περιοδείας, για να συνεχίσει τις σπουδές του και επιστρέφει το 1993 για την κυκλοφορία του “Plastic Green Head”.
Τα χρόνια να έχουν περάσει κι η παραφιλολογία αυτή μοιάζει ήσσονος σημασίας. Αν θέλετε να ξεκινήσετε την πορεία σας στον θαυμαστο κόσμο του doom metal, δεν μπορώ να σκεφτώ δίσκο που να μοιάζει ιδανικότερος. Κυρίως γιατί συνδυάζει, ίσως καλύτερα από κάθε άλλο σπουδαίο εγχείρημα του είδους, εκτός από τον εγγενή ζόφο του doom κι ένα υποβόσκων, σχεδόν ανεπαίσθητο “χίπικο” φως. Ένα φως που διαφοροποιεί τους Trouble από τους άλλους δύο πυλώνες του είδους (Saint Vitus και Pentagram) και τους τοποθετεί για πάντα τη σφραγγίδα του ξεχωριστού.
9,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
