Να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: υπάρχει μια σοβαρή πιθανότητα το “Lunar Womb” των The Obsessed να είναι ο δίσκος που έχω ακούσει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου και μάλιστα κατ’ επανάληψη. Ο μόνος άλλος δίσκος που μπορεί να διεκδικήσει αυτό τον τίτλο είναι, ίσως, το “666” των Aphrodite’s Child. Και δεν τον βαριέμαι ποτέ.
Αυτό που κατάφερε το “Lunar Womb” είναι αυτό που δεν έχουν καταφέρει τόσοι και τόσοι στη μουσική και την τέχνη γενικότερα, ειδικά τις δεκαετίες που ακολούθησαν την κυκλοφορία του: να περιγράψει τέλεια τo πλήρες φάσμα των αρνητικότερων από τα ανθρώπινα συναισθήματα, χωρίς να γίνει πεσιμιστικό. Και χωρίς υστερίες ή άβολες διαχύσεις, με έναν τρόπο εσωστρεφή μέσα στην κατά τ’ άλλα, heavy metal εξωστρέφειά του.
Όποιους κι όσους stoner δίσκους κι αν έχετε ακούσει/λατρέψει/μισήσει στη ζωή σας, ένα είναι σίγουρο: οι τέσσερις δίσκοι των The Obsessed είναι καλύτεροι από όλους αυτούς. Ακόμα και τόσα χρόνια μετά. Χωρίς να είναι καν stoner. Κι αυτό που μόλις διαβάσατε είναι μια πολύ μετριοπαθής απεικόνιση των πραγματικών μου συναισθημάτων για αυτό το συγκρότημα και το έργο του.
Πάμε τώρα να δούμε τι συμβαίνει με το “Live At Big Dipper”. Ο δίσκος περιλαμβάνει δεκατρία τραγούδια. Δέκα από αυτά είναι παρμένα από τη ζωντανή εμφάνιση της αυθεντικής σύνθεσης των The Obsessed του 1983 με τον Dave Flood στα τύμπανα και τον Mark Laue στο μπάσο. Τα υπόλοιπα είναι demo εκτελέσεις των “Neatz Brigade” και “A World Apart” (από το αριστουργηματικό “The Church Within” του 1994), του “Kill Ugly Naked” (από την επανέκδοση του ντεμπούτου τους) και του “Higher Power” (από ένα demo του 1982 που αργότερα εμφανίστηκε και στο “Dreamwheel” των Spirit Caravan).
Ύμνοι όπως το “Decimation” δεν χάνουν σταγόνα από τη γοητεία τους ούτε με τον κάκιστο ήχο ενός live bootleg. Το οποίο παρότι είναι εγκεκριμένο από την μπάντα, έχει όσο κακό ήχο περιμένεις να έχει ένα live bootleg. Ότι τα τραγούδια είναι διαμάντια ένα προς ένα, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ότι η αυτού μεγαλειότητα Scott “Wino” Weinrich ακούγεται το ίδιο συγκλονιστικός τόσο σε μια καλογυαλισμένη παραγωγή όπως το “Probot” όσο κι εδώ, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός που δεν παύει να εκπλήσσει ακόμα κι εμένα. Εμένα, που έχω λιώσει την πλήρη δισκογραφία του πολλάκις. Αλλά πραγματικά, εκτός από συλλεκτικούς λόγους ή λόγους πληρότητας αρχείου, δεν βρίσκω άλλη χρησιμότητα για την ύπαρξη αυτού εδώ. Εξού και το γεγονός ότι η κυκλοφορία είναι σε περιορισμένα αντίτυπα.
Κλείνοντας, θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι κάθε ζωντανή εμφάνιση των The Obsessed είναι πολύτιμη. Πολύτιμη όχι μόνο για την γνησιότητα και τον αυθορμητισμό της. Μέσα στην αφόρητη ξαφνική τάση νέων και μεγάλων να ενδύονται μια εξαιρετικά προβλέψιμη καλλιτεχνική περιβολή και να αντιμετωπίζουν τα πάντα ως καταραμένοι ποιητές, η μουσική μοιάζει να εξυπηρετεί περισσότερο την ανάγκη των δημιουργών της να καμουφλάρουν το κενό, παρά τη δίψα τους για δημιουργία. Στον αντίποδα όλων αυτών, κάθε συναυλία των The Obsessed και κάθε μικρή ακουστική εμφάνιση του Scott “Wino” Weinrich πάνω στη σκηνή με μια κιθάρα, θυμίζει τα μόνα πράγματα που πραγματικά χρειάζεται κανείς: ταλέντο και ουσία. Και υπάρχουν μπόλικα, σε αυτό το κακοηχογραφημένο bootleg.
6/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
