Ύστερα από το reunion τους το 1999, οι Stryper δεν κατάφεραν να μας κάνουν να τους ξαναπροσέξουμε όπως τότε με τα κορυφαία αλλά αδικημένα albums των 80′s. Όταν φτάνεις σε σημείο να μη σε θυμάται πλέον κανείς (ή τουλάχιστον οι περισσότεροι), οι δύο πιο λογικές επιλογές είναι best of συλλογή ή album με διασκευές. Το The Covering ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, με τα αδέλφια Sweet να μας κάνουν για πρώτη φορά γνωστές τις μουσικές τους επιρροές, οι οποίες διαμόρφωσαν σε ένα μεγάλο μέρος το στυλ των Stryper. Εδώ έχουμε δώδεκα κλασικά rock κομμάτια, όλα από τις δεκαετίες των 70′s και 80′s, με τη γνώριμη τσιριχτή φωνή του Michael Sweet να είναι παντού παρούσα. Το ξεκίνημα με το Set Me Free των Sweet ήταν ότι έπρεπε για μία δυναμική αρχή, αν και οι Saxon το είχαν εκτελέσει πάρα πολύ καλύτερα. Η αναφορά στους Scorpions, στη συνέχεια, με το Blackout είναι πάρα πολύ καλή, αν και θα έπρεπε να το έχουμε καταλάβει, αφού το συγκρότημα πάντα τους είχε σαν θεούς του. Η πρώτη κακή στιγμή, κατά τη γνώμη μου, ήρθε στο Heaven And Hell των Black Sabbath. Ενώ στην αρχή πρωτοτύπησαν με την προσθήκη χορωδιακών φωνητικών στο βασικό riff του τραγουδιού, μετά το έκαναν να φανεί τελείως άψυχο, με αδιάφορα κιθαριστικά σημεία, αν και πιστεύω πως μεγάλο μερίδιο φταιξίματος έχει και η μετριότατη παραγωγή, που είναι και η τροχοπέδη του The Covering. Το επόμενο Light‘s Out (U.F.O) σαφώς και επανορθώνει το προηγούμενο διασκευαστικό λάθος, με τις κιθάρες του Oz Fox σε φανερά καλύτερη φόρμα. Από τα καλύτερα covers του δίσκου θεώρησα με τη μία το Carry On Wayward Son των θρυλικών Kansas, το οποίο έχει παιχτεί τόσο καλά που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και το original. Όπως το ίδιο θα συνέβαινε και με το Shout It Out Loud εάν δεν ήταν τόσο αισθητή η διαφορά μεταξύ Michael Sweet και Paul Stanley. Από κει και πέρα έχουμε ένα Highway Star που αν και είναι αξιόλογο σαν τους Deep Purple τίποτα, ένα Over The Mountain το οποίο παραδόξως το γούσταρα εξίσου με το κλασικό του Ozzy, ένα απαράδεκτο και τελείως αλλιωμένο The Trooper που μοιάζει σαν να είναι γραμμένο για karaoke βραδιά και τα Breaking The Law (Judas Priest), On Fire (Van Halen) και Immigrant Song (Led Zeppelin) που είναι κάπως πιο αδύναμα, συγκριτικά με τις καταιγιστικές original εκτελέσεις των αντίστοιχων χρονολογιών. Για το τέλος οι Stryper μας επεφύλασσαν ένα ολοκαίνουργιο ακυκλοφόρητο κομμάτι, το God, που αν δεν είχε τόσο μοντέρνα προσέγγιση θα μπορούσε άνετα να ανήκει στο To Hell With The Devil. Το The Covering σαν album διασκευών, πρέπει να αντιμετωπιστεί όπως μία μέτρια κανονική κυκλοφορία, καθώς στην αρχή δείχνει ενδιαφέρον, αλλά στην πορεία φαίνονται ίχνη μονοτονίας. Αλλά δε βαριέσαι! Λόγω παρελθόντος, συνεχίζουμε να τους συμπαθούμε.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
