Τους Tardive Dyskinesia είχαμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε ζωντανά σε αρκετές περιπτώσεις, καθότι την δεκαετία που μας πέρασε είχαν μια ιδιαίτερα ενεργή παρουσία στο σανίδι. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι δε μας απογοήτευσαν καμία από αυτές. Με μεγάλο ενδιαφέρον λοιπόν παρέλαβα το ντεμπούτο των Calyces στο οποίο συμμετέχει ο ιθύνων νους της μπάντας από τη Νέα Μάκρη, Μάνθος Στεργίου. Τη νεοσύστατη μπάντα απαρτίζουν επίσης αξιόλογα μέλη της ελληνικής σκηνής. Ο Αλέξης Σταυρόπουλος στα τύμπανα, ο Γιάννης Γκόλφης στην κιθάρα και ο Στέλιος Τάγος στο μπάσο.
Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς στο “Impulse To Soar” είναι το πανέμορφο εξώφυλλο. Πραγματικά έργο τέχνης, αποδίδει πλήρως την περίπλοκη και τεχνική αλλά ταυτόχρονα μελωδική φύση της μουσική τους. Η τελευταία συνδυάζει υπερτεχνικό mathcore, progressive metal με την πιο διευρυμένη έννοια του όρου και κάποια στοιχεία southern rock. Αυτό το παράξενο αμάλγαμα παραπέμπει σε πολλά διαφορετικά πράγματα μαζί. Από Mastodon, Tool και Intronaut, μέχρι King Crimson, Baroness και Canvas Solaris η μπάντα στήνει στην ουσία ένα παιχνίδι αντιθέσεων.
Λαμβανομένης της τεχνικής και συνθετικής αρτιότητας του σχήματος υπόψη αλλά και της ολόσωστης παραγωγής που αναδεικνύει την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει, ειδικά στο κιθαριστικό μέρος του δίσκου, ο μόνος κίνδυνος που υπάρχει είναι η κλασική παγίδα στην οποία πέφτουν όλα τα σχήματα παρεμφερούς μουσικής ιδεολογίας με τους Calyces. Δηλαδή, εκείνη η λεπτή ισορροπία που όταν χάνεται, το ίδιο το πολυδιάστατο της μουσικής και η υπερτεχνική φύση των κομματιών καπελώνει όλα τα υπόλοιπα. Στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου πάντως, το συγκρότημα καταφέρνει να κρατήσει χαρακτήρα και να αποφύγει την παγίδα αυτή.
Παράγοντα στον οποία συντελεί η απόλυτη ισορροπία με την οποία χειρίζονται την μελωδία και το ακραίο στοιχείο. Ονειρικά post refrains συναντούν ακραιομεταλλικές εκρήξεις με εντυπωσιακή άνεση. Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να τονίσουμε την εξαιρετική συνεισφορά της Χρύσας Τσαλταμπάση (National Pornographic, Spineless) στις δεύτερες. Μια λεπτομέρεια που φαίνεται μικρή αλλά προσδίδει εντέλει σε κομμάτια όπως το “Ego Dries Up the Ocean” και το “Unfair Labor” μια πολύ έντονη δυναμική. Το ίδιο ισχύει για το solo σαξοφώνου του Jørgen Munkeby (Shining).
Προσωπικά θα διαφωνήσω με την αντίληψη ότι ο δίσκος διαθέτει 70s στοιχεία ή 70s πνεύμα γενικότερα. Αντίθετα, τα 00s πρωταγωνιστούν σε όλες τις εκφάνσεις τους. Αγκαλιάζοντας τόσο την έκρηξη του mathcore και του djent που τα διαμόρφωσε, όσο και την ενσωμάτωση φορμαλιστικών prog δομών στα πιο ακραία ηχητικά παρακλάδια του metal, επίσης χαρακτηριστικό τους.
Επιπλέον, ο δίσκος είναι 00s σαν αίσθηση, όχι μόνο μουσικά. Η καταπιεσμένη οργή κι η αίσθηση αβεβαιότητας αυτής της γενιάς, υπάρχει με πολλαπλούς τρόπους στους στίχους και το γενικότερο συναίσθημα που εκπέμπεται. Συνοψίζοντας, έχουμε μια δουλειά σύγχρονη και μοντέρνα, με σαφή ταυτότητα παρά τις πολλαπλές μουσικές της προσωπικότητες, που θα άξιζε σίγουρα την προσοχή, είτε προερχόταν από ελληνική μπάντα, είτε όχι.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
